Οι πολιτικές εξαγγελίες μπορεί να μοιάζουν όμοιες μεταξύ τους μεταπολιτευτικά και δώθε, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να βγουν αληθινές. Και δεν φταίει, κατά τη γνώμη μου, μήτε το κακό το ριζικό μας, μήτε το κρασί (κατά την αξιολογική επετηρίδα των «Μοιραίων» του Βάρναλη).
Αν δοκιμάσουμε να αξιολογήσουμε τους «επτά ουρανούς της πολιτικής», παρά τον κίνδυνο της απλοποίησης, προκύπτει το εξής ματρίκιον:
Ο πρώτος ουρανός είναι η διαπίστωση, από κόμμα που δεν κυβερνάει, πως το Κράτος και η Κοινωνία μπάζουν από παντού.
Ανάμεσα στον πρώτο και στον δεύτερο ουρανό, υπάρχει άνετη πρόσβαση και καλές συγκοινωνίες.
Ο δεύτερος ουρανός είναι μια σειρά καταγγελιών απο κόμματα που δεν κυβερνούν, καταγράφοντας σκάνδαλα, ανημπόριες, προδότες και το κακό συναπάντημα.
Ανάμεσα στον δεύτερο και στον τρίτο ουρανό, υπάρχει σχετική δυσκολία πρόσβασης, αλλά υφίσταται κλιμακοστάσιο.
Ο τρίτος ουρανός είναι η επίτευξη του εκλογικού στόχου, ανέτως η μετά βασάνων.Το κόμμα που δεν κυβερνάει, τα καταφέρνει εντέλει να κυβερνήσει.
Ανάμεσα στον τρίτο και στον τέταρτο ουρανό υπάρχει μεγάλη δυσκολία πρόβασης, διότι τους συνδέει μια ρημάδα ανεμόσκαλα που την πηγαινοφέρνουν οι άνεμοι.
Ο τέταρτος ουρανός είναι γεμάτος αρνητικές διαπιστώσεις, του τύπου «παραλάβαμε χάος» οι περισσότεροι νικητές εκλογών, ανασκευάζουν φωναχτά η σιωπηρά τις εξαγγελίες τους, ανακαλύπτοντας πως το μόνο που τους μένει είναι να ασκηθούν σε διαδικασίες διαχείρισης, ή πλάθουν αμέτρητους θεσμούς, οργανισμούς, υπουργικές γραμματείες μπαηπάς, για να κάνουν κάποια δουλειά.
Ανάμεσα στον τέταρτο και στον πέμπτο ουρανό, δεν υπάρχει πρόσβαση, εκτός από φοβικά διερευνητικά ταξίδια με αερόστατο που επιστρέφοντας, τείνουν να θεωρήσουν το χρονικό της πτήσης ως τεράστια επιτυχία που σιγά-σιγά, καταλήγει στην συναρμολόγηση ενός τηλεσκοπίου μέσα από το οποία χαρτογραφείται ο πέμπτος ουρανός.
Ο πέμπτος ουρανός είναι η ανώτατη μορφή του κομματικού μέλλοντος. Όσο βαστάει η διακυβέρνηση, κυριαρχούν αισθήσεις και ψευδαισθήσεις, πιθανολογήσεις πως οι πλανήτες αυτού του ουρανού μπορεί και να κατοικηθούν, αλλά τα μέσα είναι πενιχρά και μόνον οι θεωρίες υπερισχύουν. Η κατάσταση χειροτερεύει όσο περισσεύουν οι «λύσεις» που προτείνουν οι ειδικοί, είτε εκ του προχείρου, είτε μετά από ολοκληρωμένες μελέτες. Όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι γράφουν κάτω από το σφουγγάρι τις υποσχέσεις και τα ταξίματα.
Ανάμεσα στον πέμπτο και στον έκτο ουρανό, υπάρχει μόνον σκότος και σιγή ασυρμάτου και του μπογιατζή ο κόπανος.Δεν μεσολαβεί το παραμικρό, αλλά όλα είναι εμποδισμένα. Εάν, λέω «εάν» καταφέρει κάποιος να υποθέσει σωστά, καταλήγει πως ο έκτος ουρανός, ο απρόσιτος, είναι ένας θόλος από ατσάλι, απρόσιτος και εχθρικός προς την πίστη πως υπάρχουν πολλοί ουρανοί και πως φταίνε οι ποιητές και οι αιθεροβάμονες παραγωγοί οραμάτων.
Ο έκτος ουρανός είναι, μετά από αυτές τις διαπιστώσεις ή υποθέσεις, ένας κατοικημένος πλανήτης, κούφιος εσωτερικά, που αγνοεί συστηματικά τους προηγουμένους και αρνείται την ύπαρξή τους. Επικρατεί η πεποίθηση πως εδώ ζούνε οι τυχεροί που κατάφεραν να τον αποικίσουν και δεν επηρεάζονται από την πολιτική βαβούρα. Αυτοί που φορολογούνται βαρέως η φρονούν αντικυβερνητικά, δεν υπάρχουν εδώ. Είναι αυτοί που γλύταραν και πιέζονται από ανόητα κατάστιχα. Σχηματίζουν υπηρεσίες, ενώσεις προσώπων, παροχείς υπηρεσιών, στου κασίδη το κεφάλι. Ποτέ δεν απολύονται ,εκτός και τύχει βλάκας με περικεφαλαία. Κι όλοι αυτοί στον πλανήτη, αφήνουν να διαρρέει από την ύπαρξή τους ένα σμήγμα απάθειας και μονιμότητας που κάθε πενταετία σχηματίζει μιαν απέθαντη κρούστα που μοιάζει με φωλεά τερμιτών. Κι όλο λιγοστεύουν οι υπήκοοι που δεν συνδέονται με κόμματακαι κανένας δεν τους θέλει. Στον πρώτο καιρό του επικοικισμού, ήταν πολλοί οι συμπάσχοντες και ολίγοι οι καταφερτζήδες. Αλλά από την απελευθέρωση (τοποθετήστε την όπου θέτε) κανένας δεν τιμωρήθηκε, διώχτηκαν μόνον μερικοί πρωταίτιοι και ο πλανήτης πρέπει να δανείζεται οράματα και δικαιολογίες από τους τρεις πρώτους ουρανούς, τους οποίους και ελέγχουν.
Κατακλείδα
Μεταξύ έκτου και εβδόμου ουρανού, υπάρχει η ατμόσφαιρα και η σκοτεινή ύλη του διαστήματος.
Ο έβδομος ουρανός είναι αυτός που βλέπουμε καθημερινά και δεν υπάρχει καμία ελπίδα να τον ξεπεράσουμε εν ζωή.
