Η πρόσφατη συστρίγγλωση στη Βουλή, μου φανέρωσε μιαν απρόσμενη πτυχή της ελληνικής πολιτικής επικαιρότητας. Ότι το Έθνος το κατατρύχει η θεομίσητη (και παραγωγική, κατ΄άλλους) Διχόνοια, επιβεβαιώθηκε. Μόνον που δεν έχουμε πλέον βενιζελικούς και κωνσταντινικούς, δεξιούς και κατόχους αριστερόμετρου, εθνικόφρονες και εθνοπροδότες.
Η άνετη πλειοψηφία του 2019 της Νέας Δημοκρατίας, δεν ήταν τόσο άνετη, μήτε η ήττα του Σύριζα αντικείμενο προς κακοφανισμόν, με το 70 κάτι % δικομματικό, το ένα τρίτο των ψηφοφόρων να ψηφίζει άλλα κι άλλα, ενώ η αποχή ήταν σημαίνουσα.
Η κυβέρνηση, μοίρασε την ευθύνη, δημιούργησε κλίμα «επιχειρησιακής ευθύνης» κι έπειτα κάθησε στα αυγά της, αφήνοντας ένα πρωθυπουργό τεχνητής νιρβάνας να ακυρώσει ήρεμα τις αναγγελίες του. Υπουργοί κάλυψαν τις οθόνες, δωροδοκήθηκε η πάσα επικοινωνιακή πολιτική, που και που καμιά αστροπελεκίασις και οι υπουργικές φάτσες στα αναμενόμενα κιλά τους.
Ο χρόνος που μεσολάβησε, απέδειξε πολλά. Ξεχάστε τα περί δυναμικού σχήματος και υπερπήδησης πραγματικών η φανταστικών εμποδίων. Απλώς, υπήρξε ενα αποθηκάκι στην κυβερνητική αυλή, που μάζευε στοιχεία για την διακυβέρνηση 2015-2019 της χώρας. Ενόσω ο λειψός Σύριζα αγωνίζονταν για νέα ταυτότητα και άλλα κωμικοτραγικά, η διγλωσσία στην αντιμετώπιση της πανδημίας (οι μισοί καλοί σε μοναστηριού κελλί, κι οι άλλοι στο τρελάδικο, από κακό κι από άδικο) αποκάλυψε μια μαύρη αλήθεια. Δύο, για να λεπτολογήσουμε:
- την αναγκαιότητα κάλυψης της δεξιάς πτέρυγας που ήθελε ο Σύριζα για να σταθεί στα πόδια του και
- μια νέα φάση στην τριαντάχρονη έριδα Μητσοτακέικου-Σαμαριστών.
Η δεξιά πτέρυγα
Η έξωση καραμανλικής δεξιάς, Καμενεφισμού και άμυνας σε θέματα Εκκλησίας, Στρατού και άλλων, αποκρουστικών για Κυρίτση και Τζανακόπουλο θεμάτων, πραγματοποιήθηκε μεταξύ συμφωνίας των Πρεσπών και Ευρωεκλογών.
Είχε προηγηθεί η χειρουργική αφαίρεση ακτιβιστικού αριστερισμού πριν τις δεύτερες εκλογές του 2015. Η ακεφιά του Τσίπρα στη διάρκεια του Μητσοτακικού ακτιβισμού, εμποδισε κατ΄αρχάς την ύπαρξη και μετά την χρησιμότητα μιας λογικής κεντροαριστεράς που θα πρόσθετε κουκιά στις εκλογές και επιχειρήματα ενάντια στις δεξιοδεξιές ακρότητες.
Το ότι ο Σύριζα κυβέρνησε ως αριστεροδεξιό κόμμα, δεν ήταν σκάνδαλο. Ήταν αναγκαίο. Κράτησε πολλούς καραμανλικούς εκτός τοξευτικής εμβέλειας Μητσοτάκη, που, ευτυχώς για τον εναπομείναντα Σύριζα, εμπιστεύτηκε σόγια και συγγένειες για να βγάλει άκρη. Αλλά για να αντιμετωπιστεί ο Κυριάκος, κύριε Σύριζα, χρειάζεσαι Αμανατίδη και Μπόλαρη, κι όχι Παπαχριστόπουλο που είναι έτοιμος να διασχίσει το Γκραν Κάνυον με Χάρλεϊ. Mήτε Πολάκη βέβαια, μήτε Κυρίτση.
Το μόνο εμβόλιμο στοιχείο στην σημερινή πολιτική κατάσταση, είναι η υπομονετική βελτίωση του Σαμαρίζοντος κλίματος, που «κόβει» και το ακροδεξιό κινημα. Ίσως γι αυτό έστειλε η κυβέρνηση τον Βορίδη στα χωράφια και τον Άδωνι στις μπουλντόζες, δηλαδή σε εκτός θέματος ζητήματα. Διότι κανένας συνεπής Μητσοτακικός δεν λησμονεί πως ο Σαμαράς, όταν κυβερνούσε με εφεδρείες Καλαμάτας και αισθητική μουσείου Ακρόπολης, κατάφερε να «χτίσει» την ΔΗΜΑΡ ως την ώρα που έκλεισε την ΕΡΤ, αλλά και συνυπήρχε με Βενιζέλο ώς το τέλος.
Άρα και ο Σαμαράς το έπαιξε κεντροανήσυχος, πολύ περισσότερο από τον σημερινό Κυριάκο.
Το γενικό σχέδιο…
…υπάρχει, και δεν είναι φαντασίωση. Μαζεύουν, στηριγμένοι στην χριστιανοκοινωνική προέλευση πολλών δικαστικών λειτουργών, άφθονα στοιχεία όπου δεν λειτούργησε το κράτος by the book, αλλά βάσει του τι έδοξεν τοις υπουργεύσιν. Mετά, αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ, όχι τόσο επειδή συντάσσονται με την κυβέρνηση, όσο επειδή είναι πλέον ελάχιστοι οι εκδότες και διαχειριστές της κοινής γνώμης.
Η κυβέρνηση, όπως την κόβω είναι σε θέση να αμολάει μια «ενοχλητική συμπεριφορά, συριζαίας περίοδου» (αβρά το θέτω) ανά τρίμηνο. Βέβαια, εάν ο Σύριζα διέθετε συμπαθητικό και παρασυμπαθητικό σύστημα, θα είχε καθαρίσει αμέσως κάτι γερόντια που γκάζωναν σκάφη έξω από την Αίγινα, που λέρωναν με πετρόλια τον Σαρωνικό και που έκρυβαν τους καμμένους στο Μάτι. Αλλά ήταν «καημένη» η Δούρου, «καλά παιδιά» όλοι οι υποστηρικτές του, ενώ η “καταραμένη” δεξιά σκότωσε τον Λαμπράκη και τον Μανδηλαρά. Αυτά είναι ανεπίκαιρα πλέον και αν δείτε “τον πιο αδύναμο κρίκο”, θα πεισθήτε. Χαμπερίμ γιοκ τα ελληνικά νιάτα απο απομνημόνευση γεγονότων. Ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων ψύλλων, το μυαλό τους.
Βέβαια, αυτά είναι πάντοτε υπό αίρεση. Διότι δεν υπάρχει η στρατηγική ισορροπία να βιώσουμε μάχη των Γαυγαμήλων: από τη μια ελέφαντες, δρεπανηφόρα, αμέτρητος στρατός κι από την άλλη ο Αλέξανδρος, το τέλειο ιππικό των εταίρων, αλλά κι ένας Παρμενίωνας που κόντεψε να χαλάσει την μακεδονική μπεσαμέλ.
Περισσότερο μοιάζει με την πολιορκία των Μαλλών, κάπου στην Ινδία, όπου ένας εκτός εαυτού Αλέξανδρος μπουκάρει εντός των τειχών και τρώει ένα φτερωτό βέλος στον πνεύμονα. Μετατρέπεται σε Αλέξη και τον καλύπτει η ιερή ασπίδα των Συριζαίων. Θα γλυτώσει, οι Μαλλοί θα εξουδετερωθούν, αλλά η εκστρατεία να ξωπετάξει τους σατράπες απαιτεί ένα αρχηγό τουλάχιστον ακμαίο.
Μάλλον, κι όσο κρατάνε τα ενδοδεξιά πανηγύρια, είναι καλύτερα για τον Τσίπρα και αυτό που ξεκίνησε πριν χρόνια, πριν γίνει του Μούρτζουφλου η κατάντια, πρέπει να κάνει διακοπές ο αρχηγός, σε καμια τριετή θητεία σε διεθνή οργανισμό κοινωνικής δράσης, ώστε να επανακάμψει χωρίς πνευμονοθώρακα. Ως νεανίας συνεγείρων, τα πήγε καλά. Ως βαίνων ολοταχώς σε κατάσταση μεσόκοπου όντος, του λείπουν χιλιόμετρα.
Σαμαράς;
Η κύρια αναμέτρηση και εκεί που θα σκάσει το μπαλόνι, θα βαρέσει κανόνι, θα βροντήξει κεραυνός, βρίσκεται μεταξύ Σαμαρά και Μητσοτάκη.
Διακυβέρνηση δεν βγαίνει με «συντάξεις με ένα κουμπί» όταν θέλεις πέντε χρόνια να μαζέψεις τα χαρτιά.
Διακυβέρνηση δεν τελείται μέσω υπουργών, έως τουλάχιστον να μπορέσει ο Βορίδης να ανέβει σε τρακτέρι.
Είναι χαρακτηριστικό πόσο θαύμασαν οι δεξιοί την πρόσφατη ομιλία Σαμαρά στη Βουλή.
Είναι σαφές πως υπάρχουν δύο Οίκοι λοιπόν, δύο φέουδα, Σαμαρά και Μητσοτάκη, άνισα σε έκταση, παρόμοια σε εξοπλισμούς. Μόνο που αμφότερα υπάρχουν εντός παλαιών Καραμανλικών, Παπαγικών, ακόμη και Εβερτικών τσιφλικιών. Να μη σας πω και Οθωνικών και αντραλιστείτε.
Άρα, περιμένουμε άλλες δύο με δυόμιση κυβερνήσεις με συντελεστή την οικογένεια, ξέρετε ποιά και τουλάχιστον δύο με ενεργό κάποιο Κέντρο. Κέντρο λέω.