Yπάρχει ένας Θεός με τον οποίο οι άνθρωποι θα έχουν πάντα σχέση διαπροσωπική. Είτε τον πιστεύουν είτε όχι, θα στρέφονται σε αυτόν σε στιγμές που θα νιώθουν ανήμποροι και ισοπεδωμένοι εκλιπαρώντας τον να υπάρχει, θα στρέφονται σε αυτόν μήπως αντλήσουν δύναμη και στήριγμα. Είτε τον πιστεύουν είτε όχι, θα στρέφονται σε αυτόν σε στιγμές που θα ζητούν απαντήσεις και νόημα εκλιπαρώντας τον να υπάρχει, θα στρέφονται σε αυτόν μήπως καλύψουν θεμελιώδη υπαρξιακά κενά.

Αυτός ο πρώτος Θεός μπορεί να είναι ή να μην είναι ο Θεός της επικρατούσας θρησκείας της πολιτισμικής κοινότητας στην οποία ανήκεις. Μπορεί ενίοτε οι δυο τους να συναντιούνται – μπορεί και όχι, μπορεί ενίοτε ο δεύτερος να παρέχει ένα όνομα κι ένα πρόσωπο στον πρώτο για να συνεννοείστε – μπορεί και όχι, μπορεί ενίοτε στις τελετές του δεύτερου να διευκολύνεσαι να πεις δυο λογάκια στον πρώτο – μπορεί και όχι.

Στην πορεία της ζωής του ο καθένας μας περνάει μάλλον διάφορες φάσεις τοποθέτησης απέναντι στο θρησκευτικό φαινόμενο. Προσωπικά, άλλα Χριστός Ανέστη τα είχα υποδεχτεί μικρότερος με κάτι σαν χαρά, άλλα μεγαλύτερος με αποστασιοποίηση κι αδυναμία να μπω αληθινά στο ρόλο. Ποτέ όμως δεν είχα νιώσει έτσι όπως ένιωσα χτες βράδυ. Όταν ο παπάς πριν το Χριστός Ανέστη άρχισε να διαβάζει το μήνυμα του Μητροπολίτη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού Κύριλλου κι ανέφερε τον πρόσφατο θάνατο του Στίβεν Χόκινγκ, θεώρησα ότι ο δεύτερος Θεός θα επιχειρούσε να συναντήσει τον πρώτο, θεώρησα ότι θα γινόταν λόγος για τις απαντήσεις που ψάχνει εναγωνίως ο άνθρωπος στο μεγάλο μυστήριο της ζωής του. Αντιθέτως άκουσα για την αλαζονεία και την έπαρση του μακαρίτη. Και κάπως έτσι βίωσα το πρώτο σκατόψυχο Χριστός Ανέστη της ζωής μου.

Αν ο πρώτος Θεός ανήκει στον καθένα μας, ο δεύτερος Θεός ανήκει στο δόγμα του, στην εκκλησία του, στο ιερατείο του. Δεν είμαι λοιπόν αρμόδιος να πω ότι ο Κύριλλος δεν δικαιούται να μας πετά την σκατοψυχία του πριν το Χριστός Ανέστη, δεν είμαι λοιπόν αρμόδιος να αμφισβητήσω το μότο του Αμβρόσιου πως όσους μιλούν για αγάπη τους λέει αγαπούληδες. Είναι δουλειά της Εκκλησίας της Ελλάδας να επιλέγει ποιον Θεό θέλει να μας πασάρει, ποιον Θεό επιλέγει να εκπροσωπεί. Μόνη δική μου δουλειά είναι να λέω πως ο Θεός που οι δεσποτάδες του ξερνάνε μίσος, χολή και μικροψυχία, θέλω να μείνει όσο πιο μακριά γίνεται από τον δικό μου Θεό. Με τον οποίο μπορεί να έχω να επικοινωνήσω κάποια χρόνια, αλλά όταν επικοινωνήσω δεν θέλω να μου θυμίζει τίποτα επάνω του Αμβρόσιους, Κύριλλους και πλείστους άλλους σαν τα βαθύτατα απεχθή, μισανθρωπικά και τοξικά τους μούτρα.