Εντάξει, γνωστό το τροπάριο: σε όλον τον κόσμο πλημμυράν, σ΄όλην την πλάση καίγονται, μη το ρίξωμεν τώρα στην αυτολύπηση. Επίσης το άλλο κοντάκιο : οι μεγάλες φυσικές καταστροφές έρχονται κάθε είκοσι και κάθε πενήντα χρόνια, οπότε ό,τι και να κάμεις, είσαι αδύναμος ή άτυχος, ενώπιον της Συγκυρίας. Καλύτερα δέξου ως τελευταίαν συγκίνησι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου των Γιγάντων και των Τιτάνων που σαλεύουν θυμωθέντες.
Αν διακόψεις το φλερτ με την Φάουσα και τα τρία κακά της μοίρας σου, με συστάσεις η καταστροφολογία, σε περιμένει η μπάντα των Φανατικών: μην ανέχεσαι άλλες παπαριές, ο πλανήτης πονάει, η κλιματική αλλαγή ξεκίνησε και δεν σε περιμένει, τρυπάει το όζον, ξηρασίες ενεδρεύουν, έσπασαν τα νερά της Μητέρας Φύσης και σε λούζουν την ώρα του τοκετού της. Ένα πελώριο Δευτερονόμιο, συντάσσεται από επιδέξια χέρια: μη αυτό και μη το άλλο, από τον δημόσιο θηλασμό έως τα δικαιώματα του ιού της γρίππης. Τόμοι απειλών που δεν λένε να συνταγογραφηθούν.
Στο μεταξύ είναι ένας βουνός, ο Πατέρας, απιθωμένος διαγωνίως ωσάν γιγάντιο ρόπαλο μεταξύ δύο κόλπων. Δασύτριχος ή άτριχος, όπως όλα του κόσμου τα υψωματάκια, έχει ένα χαρακτηριστικό που λέγεται Υδατοκρίτης. Αυτός είναι ένας Δαίμων (μήτε ο Ποσειδών, μήτε η χάρη των εορταζόντων σήμερα μαρτύρων Αβίβου, Γουρίου και Σαμωνά, Ευψυχίου, Καρτερίου και Νεάρχου, βοήθειά μας) που μοιράζει τα νερά και ορίζει πούθε κατηφορίζουν. Και ο θεωρήσας αυτόν εν του Γουγλομάπα το οικείον κεφάλαιον, άριστα κατανοεί πόθεν θα κατέβει ο Ρούφουλας και πχοια λιβάδια και ορτανσίες θα πνίξει. Στοιχειώδες, Στέτσον οδοποιέ και Σέρλοκ, χωροτάκτη.
Τα ξηρορέμματα, φεύγε τα. Όρθωσον ανασχέσεις, διευθέτησον παρειάς, πλάτυνον τα κρίσιμα, εάν ποθείς πλησίον στέγασιν, φαρμακεία, και φλερτ με τας μοντέλας και ουάου γεύσεων. Το κτίζειν ατύπως, ολέθριον εστί. Και δεν είναι τζαμπέ, όπως πιστεύουν οι πολλοί. Με δεκαετίας να λογαριάζεις τες αποσβέσεις. Διότι, σύμφωνοι, είμεθα παροδικοί, αλλά κακοσυνηθίσαμε γα γεννάμε απογόνους.
Είμαστε ξυπόλητοι και λαμπροφορεμένοι. Άγγελοι του Θανάτου. Χτίζουμε πάνω σε τραμπολίνα. Όλα τελούνται πάνω σε μια φλούδα, σε ένα τσόφλι, μοιράζουμε επιδόματα σεβόμενοι καταλόγους γραμμένους σε τρυπητό, όταν κάτι μας ζορίζει το ξορκίζουμε με λέξεις παρηγοριάς και κυκλοδίωκτες. Δεν είμαστε άτομα, αλλά αθροίσματα. Δεν είμαστε λαός, αλλά οι στατιστικές του. Και ένας Πόντας, στηρίζει την Γεννηματά. Και εκκρεμεί κοινοβουλευτική ρύθμιση για τα αυθαίρετα. Τα οποία, εάν πειράξουμε, η κακιά διαπλοκή θα μας κρεμάσει στα μανταλάκια. Χάρτινο το φεγγαράκι που ομνύετε, κουρέλες.
