Οξύς, με φλεγόμενο πνεύμα έως το τέλος, ο Νικόλαος Μουτσόπουλος δεν είναι πια μαζί μας. Γεννημένος το 1927, μελετηρός, οραματικός και πάντοτε ανήσυχος, σημάδεψε με το πυρωμένο σίδερο της Διδαχής γενιές έωλες και αγνοιακές σε τόπους παράξενους και μυστικούς. Υπήρξα τόσο μαθητής όσο και σταυρωτής του και έλαβα τη λύτρωση από τον ίδιο. Έσπερνε σε στέρφα χωράφια και το ήξερε. Αλλά δε λύγισε. Έως το τελευταίο του τηλεφώνημα, άνθρωπος δίχως σώμα πλέον, ήταν αθεράπευτα διεισδυτικός και ανάερα ακριβής στην κριτική, πληθωρικός στην έρευνα, αδιάφορος στην καταλαλιά και χωνεμένος με το μέλλον. Η Μινιώ και τα καλά του τέκνα, ας μοιραστούν την πίκρα με την σακατεμένη στρατιά που μόνος του την όπλισε χωρίς να διανοηθεί μια θέση σε θρονί. Τον τιμώ και του χρωστάω.