Βλέποντας το ομολογουμένως εντυπωσιακό σόου της Τζένιφερ Λόπεζ και της Σακίρα δεν μπορείς να μην διακρινείς το πως έχει εξελιχθεί η βιομηχανία της μουσικής. Σε κανένα άλλο πεδίο δεν υπάρχει τέτοια πρωτοκαθεδρία αλλά και ποσότητα στην παρουσίαση του θεάματος από το γυναικείο φύλο. Δεν υπάρχει κανένας άνδρας που μπορεί αυτή τη στιγμή να συναγωνιστεί τις γυναικές στην ποπ σκηνή σε δόξα, φήμη και φανς.

Συγχρόνως, όμως, η ποιότητα του θεάματος έχει εκπέσει πάρα πολύ. Πέρα από τα σουξέ που δεν αγγίζουν τη διάρκεια του χρόνου ούτε για πλάκα και θα τα πάρουν στον τάφο τους όλα αυτά τα μπιτ οι φίρμες, υπάρχει τόση εγωκεντρικότητα στην παρουσίαση του σόου όση ποτέ άλλοτε. Βέβαια, δεν γίνεται να γίνεις μεγάλος σταρ -ειδικά τραγουδιστής, περφόμερ- αν είσαι ταπεινός. Δεν νοείται να μπορείς να βγεις στη σκηνή και να μην πιστεύεις ότι είσαι ο καλύτερος. Αλλά και γενικότερα δεν μπορείς να κάνεις τέχνη αν δεν υποστηρίζεις πως η μοναδικότητά σου σε ξεχωρίζει από τη μοναδικότητα του άλλου. Κοινώς, δεν γίνεται να μην είσαι λίγο ψώνιο, έστω λίγο. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ορθομένο τείχος του εγώ του σταρ και αυτού του θεατή. Εγώ που είμαι;

Πώς από τη δεκετία του 60 και τους Beatles που γέμιζαν με δεκάδες κόσμο γήπεδα, φτάσαμε σε μια λούπα χορευτικών που «εξυψώνει» το άτομο και όχι το κοινό γνωρίζουν καλύτερα οι μανατζερς και οι χορευτάδες leaders.

Αυτό που σίγουρα κατανοεί το κοινό είναι πως η σκηνική παρουσία δεν γίνεται για αυτούς. Αν τους ξεσηκώνει είναι ένα εντελώς διαφορετικό ψυχολογικό τρικ.

Παρακολουθούν, λοιπόν, ως ένα αναπόδραστό κομμάτι της διασκέδασης αυτής πια που μένει άπραγο και άφραγκο, αν σκεφθεί κανείς το αντίτιμο των εισιτηρίων.

Και όλα αυτά λέγονται βέβαια όχι με νοσταλγικό υπόβαθρο, αλλά περισσότερο με ανάγκη για ένα καλό σόου ποπ μουσικής, αναγκαίας για έναν πιο χαρούμενο κόσμο ανεξαρτήτου ηλικίας.

Να σημειωθεί δε πως οι ερμηνεύτριες νομίζω πως είναι πολύ κοντά στο να νικήσουν τον θάνατο, τον φυσικό θάνατο και αυτό είναι θαυμαστό γιατί δεν γίνεται να είσαι πενήντα και να μοιάζεις με είκοσι βαριά εικοσιπέντε. Την αιώνια μνήμη ούτε λόγος.

Kαι ένα άλλο σόου για το καλό κατευόδιο: