Aπό που ν΄αρχίσω. Ξύπνησα χάρη στο μέγιστο πολιτικό γεγονός της χώρας και αυτό δεν ήταν βέβαια το νέο σλόγκαν περι State of Mind, αλλά τα προφανή πλακάκια μεταξύ Γεωργιάδη και Καρανίκα που μόνον με πράξη αρματολού στα χρόνια της Επανάστασης μπορεί να συγκριθεί.
Φαίνεται πως πλάκωσαν ευφυείς οικονομολόγοι και thinkers που μέτρησαν χωράφια και υδροπονικές παραμέτρους, έρριξαν μια ματιά στο νοσούν αγροτικό ΕΝΦΙΑ, και κατέληξαν πως υπάρχουν μερικές δεκάδες δισεκατομμυρίων ευρώ που περιμένουν τον μουστερή τους, ήτοι τις νόμιμες χασισοφυτείες. Η νομιμότης δεν πρόκειται να θρηνήσει: υπάρχει ορθάνοιχτη η πύλη της Βαλχάλλα, για την ιατρική χρήση του βοτάνου. Εκεί οι δύο ιδιοφυίες, ο ερασιτέχνης ελληνιστής Άδωνις και ο Καρανίκας, αεί θαυμάζων την κόρη Μενεγάκαινα, ένωσαν τα μυαλά των, επομένως μη απορείτε που λύγισε τα κάγκελα η ένωσις των. Από λυσσαγμένοι ιδεολογικοί αντίπαλοι, μεταβλήθηκαν σε φινετσάτους μονομάχους μιας ευγενούς γιόστρας, που «τζόστρα» καλούν οι Επτανήσιοι. Μάλλιασε η γλώσσα ημών επί διετία, καθώς διαγνώσαμε εν τω βάθει κοινήν θρομβωτικήν διαδικασίαν που έφραζε αμφοτέρων την εγκεφαλικήν λειτουργίαν. Άρχεται τανύν τρίζουσα και μπουζάτη αργή περιστροφή της γραίας πολιτικής περί εαυτήν. Τα βρίσκουν οι δήθεν αντίπαλοι.
Μόνον που η νέα φιλία δεν ενέχει κινδύνους υποτροπής επί τα χείρω, αλλά είναι εκ νηπίων και παίδων καταγόμενη. Μερικοί γέροντες που δεν τους εγγίζει ακόμη η θεία λήθη του Αλτζχάιμερ, θα ενθυμούνται ίσως, πως τα παιδάκια της δεκαετίας του πενήντα, ότε φίλιωναν, είχαν δύο σλογκαν. Κρατιόταν χέρι χέρι άδοντες το «εμείς οι δυο οι φίλοι/ που τρώμε το σταφύλι» και το βραχύτερο «ταίρι μου/ κασέρι μου». Ματαίως οι κοινωνικοί ανθρωπολόγοι γράφουν κατεβατά στα ντοκτορά των για τον γιουγκισμόν ή φροϋδισμόν αυτης της συμπεριφοράς. Ως διδάσκει το τελευταίον survivor, όσο κυκλοφορούν τύποι σαν τον Αλέξη Παπά, που ξεφτελίζει τις τσιπούρες του δομηνικανού απογεύματος, δεν γλυτώνουμε την υπουργοποίηση του Τριαντάφυλλου, ακόμη κι αν έχουμε στο πλευρό μας σαρανταπέντε γραμματείς κι εξήντα υφυπουργάρες.
Βέβαια, πάλι ο ψόγος θα πέσει στον Ατζούν που θεώρησε «διάσημο» τον παιδίσκο Ντάφη και του παρέχει έξι χιλιάδες ευρώ εβδομαδιαίως. Μετά μας ξαφνιάζει που βγαίνει ο χότζας στο τζαμί με το σπαθί της Άλωσης…
