Πέφτω πάνω σε ένα προ ημερών κείμενο του Μίκη Θεοδωράκη για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Κάνει μια αναδρομή στις προσπάθειες που έχει κάνει διαχρονικά για την ελληνοτουρκική φιλία και καταλήγει σε κάποιες προτάσεις. Αντιγράφω τα εξής:

«Θυμάμαι ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που ήταν υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής φιλίας, μου έλεγε ότι οι Τούρκοι αισθάνονται όπως θα αισθανόμασταν κι εμείς εάν η Σαλαμίνα και η Αίγινα ήταν τουρκικά νησιά. Θεωρώ λοιπόν, ότι θα πρέπει να κατανοήσουμε αυτή την ασφυξία της Τουρκίας και συζητώντας μαζί της να καταλήξουμε σε μια ρεαλιστική λύση, σε μια συμφωνία των δύο πλευρών που να ξεπερνά τους τύπους και να λαμβάνει υπ’ όψιν το γεγονός ότι η Τουρκία ασφυκτιά και απειλεί, με αποτέλεσμα να μένει ανεκμετάλλευτος ο υποθαλάσσιος πλούτος.

Αλλωστε ο πλούτος αυτός είναι τόσο μεγάλος, ώστε αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να μεταβάλουμε την Τουρκία από ανταγωνιστή σε συνεταίρο. Οσο για τα ποσοστά του ενός και του άλλου, αυτά θα είναι το αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων που θα γίνουν με γνώμονα το διεθνές δίκαιο αλλά και την κοινή λογική που θα εμπνέεται τόσο από το αίσθημα δικαιοσύνης όσο και από τον ωμό ρεαλισμό».

Εκείνο που προσπαθώ να καταλάβω λοιπόν είναι πώς ο ίδιος άνθρωπος που σκέφτεται πώς αισθάνονται οι Τούρκοι, που μπαίνει στη θέση τους, που μιλά για την ασφυξία που νιώθουν, που μιλά για την Σαλαμίνα και την Αίγινα, που προτείνει να γίνουμε συνεταίροι, κράτησε τη στάση που κράτησε στο Μακεδονικό.

Δεν έχω καμία ικανοποιητική απάντηση. Μόνο απορία.