Προφανώς είμαι με κάθε τρόπο αντίθετος στην εισβολή των ΜΑΤ σε Χίο και Μυτιλήνη. Πώς αλλιώς, όταν κόσμος πολύς αντιμετωπίζεται με άγριο ξύλο και χημικά; Είναι εκατοντάδες κάτοικοι, όχι μια συμμορία φασιστών. Εξετάζουμε συνήθως τον σκοπό και τα κίνητρα όσων διαμαρτύρονται. Σωστά (θα έρθω μετά σ’ αυτό). Ποιος είναι όμως ο σκοπός των ΜΑΤ; Τα ΜΑΤ δεν ήρθαν για να επιβάλλουν να γίνει ένα νοσοκομείο ή μια δομή ψυχικής υγείας, αλλά τα κλειστά κέντρα κράτησης. Για να επιβάλουν τη βούληση της κυβέρνησης που σήμερα, όπως επισήμανε ο Antiphono Kostis Papaioannou, φρόντισε, διά στόματος του κυβερνητικού εκπροσώπου, να μιλήσει για «υγειονομική βόμβα», να συνδέσει ανοιχτά κέντρα, πρόσφυγες και κορονοϊό, σε ένα κρεσέντο ανευθυνότητας και μισαλλοδοξίας. Για κανέναν λόγο λοιπόν δεν μπορώ να είμαι στο πλευρό των ΜΑΤ και της κυβέρνησης.
Δεν μου φτάνει όμως να καταγγείλω την κυβέρνηση και δεν μπορώ να χαρώ εύκολα με τον ξεσηκωμό. Όταν ξέρω ότι πολλοί από όσους κινητοποιούνται δεν τάσσονται κατά των κλειστών κέντρων αλλά κατά των προσφύγων (ανάμεσά τους και πατενταρισμένοι ακροδεξιοί) πώς θα σταθώ στο πλευρό τους; Δεν νιώθω χαρά, αλλά ανησυχία, όταν στην αυριανή γενική απεργία πρωτοστατεί ο περιφερειάρχης Κώστας Μουτζούρης, ο άνθρωπος που πριν λίγες μέρες ωρυόταν «Θέλουμε αποτροπή. Η πατρίς κινδυνεύει, δεν με ενδιαφέρουν τι λένε οι συνθήκες», αυτός που έχυσε συστηματικά το δηλητήριο της ξενοφοβίας στην κοινωνία, που μάζευε τους μαθητές κλπ.
Κόμπος. Σκέφτομαι όμως ότι προχθές έγινε μια μεγάλη πορεία αλληλεγγύης στη Μυτιλήνη (και σε άλλα μέρη), διαδηλώνοντας: «Μόνη δύναμη και λύση είναι οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστριών για ζωή και αξιοπρέπεια. Γιατί γνωρίζουμε ότι σε έναν κόσμο για λίγους δεν χωράει καμία. Κοινοί αγώνες – Αντίσταση – Αλληλεγγύη». Κι αμέσως βλέπω φως και δρόμο: να μάθω τι λένε και τι κάνουν, για τα σημερινά και τα αυριανά, αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί και αυτές οι –με όλη τη σημασία της λέξης– σύντροφοι και συντρόφισσες, που διαδήλωναν προχθές. Γιατί από θέση (και εν πολλοίς ανεξάρτητα από άποψη) είμαι στο πλευρό τους. Γιατί αυτοί δίνουν τη μάχη.
Και όπως ξέρουμε καλά, το κρίσιμο είναι ποιος θα δώσει τον τόνο στις αντιδράσεις: οι κανίβαλοι ή οι αλληλέγγυοι, αυτοί που υποδαυλίζουν το μίσος και θέλουν να διώξουν τους πρόσφυγες ή εκείνοι που τους αγκαλιάζουν και θέλουν ανθρώπινες συνθήκες για όλους. Τα πράγματα δεν είναι απλά, οι γραμμές είναι θολές· όλα μοιάζουν ένα κουβάρι. Το ποιοι όμως θα το ξετυλίξουν και σε ποια κατεύθυνση, αυτό είναι το σημαντικό. Και η σημασία της πολιτικής, με όλη την ουσία της λέξης.
