Γέμισαν οι κρατικές οθόνες με σποτάκια διαθέτοντα σπηκάζι εκ θηλέων, κάπως αυταρχικό, πάντα πολύτ εικάλοκο ρρρέκτ, άλλοτε για το παστούρωμα της Αμοργού, πάντα για την ζωόφιλη Ηλιούπολη  ξερωγώ, πάντα για «αρνησικυρία» του Μπούλινγκ, αλλά άρχισα να εντοπίζω την ιδεολογική καταγωγή των κυριών. Συνιστώσες είναι: είτε ομότιμες ανωτάτης παιδείας δυναμικές, είτε έχουσες εκείνο το ξυλινί, αυταρχί πλην νεάζον Αχτσιογλί. Απέναντι, η Βουλή χωρίς βουλιαχτές, οδηγεί την νεότητα στο λυρικό εναλλά, κάτι ΤΕΙ αλλά όχι φοιτητί, διότι υποστηρίζει δράσεις του ντρόμου. Μεταξύ Ντρόν και Τρόμου. Γενικώς, απειλητικές. Θου Κύριε, μη εκραγώ και γίνουμε από δύο αστών αστάρια.