Πρέπει να είχα κάτω από το σπίτι κάνα μήνα την ειδική διάφανη σακουλίτσα με τα προσεκτικά διαχωρισμένα pmd. Περίμενα καμιά βδομάδα, ρωτούσα και σχεδόν κάθε μέρα τη μάζευα από το δρόμο που την έπαιρνε ο αέρας αλλά ποτέ η “ανακύκλωση”. Την επέστρεφα δίπλα στους κοινούς κάδους για καιρό μπας και τη δουν όσοι περνούν για συλλογή, μα τίποτα. Κάποια στιγμή, αναγκάστηκαν οι διαχειριστές της πολυκατοικίας να αναρτήσουν ανακοίνωση στην είσοδο που με λίγα λόγια έλεγε πως παρά την εκτεταμένη διαφήμιση για κάδους pmd στις γειτονιές της Λευκωσίας, τελικά η ανακύκλωση δεν περνά από τη γειτονιά μας και να πηγαίνουμε τις σακούλες μας όπου εντοπίσουμε τους ανάλογους κάδους. Βασικά όμως, να εξαφανίσουμε άμεσα τις διάφανες σακούλες γύρω από τους δικούς μας. Πήρα λοιπόν την ειδική σακούλα, -την ξεχωριστά αγορασμένη και αποκλειστικά για ανακύκλωση υλικών pmd- και την έχωσα στον κάδο με τα υπόλοιπα σκουπίδια. Θα μπορούσα να πάρω βέβαια σβάρνα τις γειτονιές να βρω τους ανάλογους κάδους μα η απογοήτευση ήταν διπλή καθώς άρχισα σιγά σιγά να συνειδητοποιώ πως μικρό το κακό διότι με τη βενζίνη που θα ξοδέψω, μάλλον μια τρύπα στο νερό θα κάνω. Κυρίως απογοητεύτηκα από το πόσο φάρσα μοιάζει πια αυτός ο πόλεμος για την προστασία του περιβάλλοντος και την οικολογία. Πόσο η ζωή μας είναι έτσι καλουπωμένη ώστε να κάνει ζημιά και μόνο που υπάρχουμε, πόσο πολύ αντιοικολογική από σχεδιασμού της είναι η καθημερινότητά μας, που ακόμη κι αν πας να μείνεις σε τίποτα σπηλιές πάλι παίζει να ρυπαίνεις.
Η μοναδική μας επίδραση στο περιβάλλον επιλέγοντας να ζούμε “οικολογικά” είναι απλά η επιλογή μιας νέας μόδας, ενός διαφορετικού δημοφιλούς lifestyle που ονομάστηκε έτσι καθαρά για λόγους marketing και κάνει τόσο κακό στο περιβάλλον όσο κάθε άλλη επιλογή εντός της εξωφρενικά αντιοικολογικής ζωής μας. Είναι τόσο πολύ εύκολο να το δει κανείς γύρω μας, η ζωή και η καθημερινότητα είναι έτσι φτιαγμένη που δεν επιτρέπει αληθινά οικολογικές επιλογές. Θέλω τόσο πολύ να βοηθήσω, να συμβάλλω σε όλο αυτό, να αλλάξω συνήθειες και να ανακυκλώνω τα πάντα, μα το όλο θέμα με την οικολογία έγινε τόσο βουνό που μοιάζει πικρό αστείο. Η συμβολή μας στη λύση της κλιματικής αλλαγής, της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος και των πόρων, μοιάζει πια αδύνατη. Μόνο σε επίπεδο κυβερνήσεων και αλλαγών στη νομοθεσία ίσως κάτι κάνει.
Τί να το κάνω να αγοράζω βιολογικά μήλα μέσα σε ατομικές θήκες από πλαστικά διχτάκια, αυγά ελευθέρας βοσκής σε πλαστικές θήκες, να επιλέγω ρούχα από φυσικά υλικά αλλά να τα παραγγέλνω από του μπιπ τη μάνα και να ρυπαίνω τρεις ηπείρους για να τα φοράω και να καμαρώνω ότι κάνω καλό στο περιβάλλον; Είναι από ύβρις έως γελοίο να το παίζουμε οικολόγοι και να έχουμε από δύο αυτοκίνητα κι από πάνω, air condition σε κάθε δωμάτιο, μία σακούλα σκουπίδια τίγκα κάθε μέρα, σπρέι και χημικά αμέτρητα για τη φροντίδα του σπιτιού και τη δική μας και τέντα τα φώτα μέσα έξω στο σπίτι, μέρα νύχτα. Είναι από ύποπτο έως απίστευτα παράξενο να μην αντιλαμβανόμαστε πως στ’ αλήθεια όλα όσα κάνουμε κάθε δευτερόλεπτο της δυτικής ζωής μας, είναι αντιοικολογικά μέχρι το κόκκαλο.
Αυτά, διότι η οικολογία έχει γίνει η αφορμή επίδειξης και επίπληξης ενίοτε από ανθρώπους που για κάποιο λόγο πίστεψαν πως αρκεί το σωστό πράσινο brand ή το υπέρογκο κόστος στις αγοραστικές σου συνήθειες και αυτόματα μπαίνεις στο ιδιαίτερο κλαμπ των Ιπποτών του Περιβάλλοντος. Τα παιχνιδοκαταστήματα με την πλαστικούρα έχουν εξοβελιστεί στο πυρ το εξώτερο από τους “οικολόγους”, από όσους δηλαδή έχουν την οικονομική δυνατότητα να ψωνίζουν στα μαγαζιά που χρυσοπληρώνεις τις οικολογικές ατάκες στα banner και τις ταμπέλες τους. Διότι βλέπεις, πέρα από την ευαισθησία και την ωριμότητα και την υπευθυνότητα που διαφημίζει το νέο αυτό lifestyle, το κύριο κοινό του δεν είναι η πλέμπα. Η οικολογία κοστίζει κύριοι. Τα ρούχα από φυσικά υλικά, τα ποιοτικά ξύλινα παιχνίδια, τα παπλώματα με τις τρίχες από μαροκινή λευκή κότα και τα βιολογικά σταφύλια της άνω ραχούλας, αν δεν μπορείς να τα πληρώσεις τρεις και τέσσερις φορές περισσότερο από τα αντιοικολογικά, δεν μπορείς να ανήκεις στην ευαίσθητη φυλή των οικολόγων.
Πήραμε την οικολογία και αντί να κάτσουμε να δούμε σοβαρά τι μπορούμε να κάνουμε και τί να αλλάξουμε απ΄τη ρίζα μπας και το σώσουμε, εμείς απλά βρήκαμε άλλον έναν τρόπο να επιδείξουμε πλούτη, ήθος, να μην χαλάσουμε τη βολή μας και κυρίως να ξεζουμίσουμε το περιβάλλον με νέους ακόμη πιο ευφάνταστους τρόπους.
Γι’ αυτό η Γκρέτα Τούνμπεργκ είναι ίσως το πιο σημαντικό παιδί της γενιάς της και της αξίζουν χίλια μπράβο, γιατί μάλλον τα γλυκά προβαρισμένα λόγια της Βουλής των Εφήβων ήταν αρκετά, όσο η γη ήταν γαλάζια. Τώρα που γκριζάρει και λίγο πριν μαυρίσει για τα καλά, χρειαζόμαστε όσο τίποτε την αμηχανία του κραξίματος και την ξινισμένη φάτσα της Γκρέτα. Χρειαζόμαστε το τράβηγμα από το αυτί για να ξεκολλήσουμε λίγο, ειδικά μετά τα αντιεπιστημονικά -αλλά πολύ πολύ επιχειρηματικά- του Τραμπ. Δυστυχώς όμως, μόνο σε επίπεδο κυβερνήσεων μπορούμε να επιτύχουμε δραστικές αλλαγές και αληθινή πρόοδο γιατί πρέπει να αλλάξει η ζωή μας από τη ρίζα και πέρα από τη διάφανη σακουλίτσα μας κανένας κακομαθημένος από εμάς δεν παίζει να το δεχτεί. Εκτός από τη γενιά της Γκρέτα που δείχνει να έχει καταλάβει πόσο δεν μας πέφτει λόγος και ας κάνουμε στην άκρη επιτέλους, αρκετή ζημιά προκαλέσαμε στον πλανήτη πια. Αλλά που.
Ως Ελληνίδα_Μάνα βέβαια, να προσθέσω κάπου εδώ πως μετά τα μπράβο, θα έστελνα τη δεκαεξάχρονη κόρη μου πίσω στο σχολείο και δεν θα της επέτρεπα να ασχοληθεί άλλο με τη σόου μπιζ προτού τελειώσει τις σπουδές της και ειδικά αν όντως έχει θέματα ψυχικής υγείας. Προς το παρόν η θέση της είναι με τους γονείς της και την αδελφή της και βασικά στο σχολείο. Μπορεί να μιλά όσο συχνά θέλει με το κοινό της από το YouTube, να επισκέπτεται κάθε συνέδριο και να κάνει ομιλίες όσο θέλει. Όταν δεν έχει όμως σχολείο. Αλλά είναι κι αυτό κομμάτι της νοοτροπίας των ψευτοοικολόγων και γενικά όσων ο σκοπός της ζωής τους είναι να ακολουθούν μόδες και να γίνονται το κοινό οποιουδήποτε δείξει ο φακός. Ας σταματήσουμε να φοβόμαστε και τη σκιά μας. Ως ενήλικες ή που θα πετάμε μπαρούφες συνθλίβοντας όποιον μας παίρνει ή θα φοβόμαστε πια και τη σκιά μας. Υπέρ της Γκρέτα ή κατά της Γκρέτα. Μπλοκ τη Γκρέτα ή follow τη Γκρέτα. Και μετά μας κάνει εντύπωση ο θυμός της. Υπάρχει και η μέση λύση. Ναι, μαζί της, επιτέλους ας ξεκινήσει η συζήτηση χωρίς φανφάρες και χαϊδέματα μα με κλωτσιές και αυστηρές κυρώσεις αλλά κι απ΄την άλλη, το παιδί ας επιστρέψει στην κανονική του ζωή και ας αφήσει τις τουρνέ και τη σόου μπιζ από τόσο νωρίς.
Το ζητούμενο δεν είναι να γίνουμε ή όχι οπαδοί της Γκρέτα αλλά να πάρουμε το αυστηρό μήνυμα ότι τέρμα τα δίφραγκα και οι δημόσιες σχέσεις, ήμασταν ανεύθυνοι και η επόμενη γενιά τη βγάζει δε τη βγάζει, τα ίδια μας τα παιδιά δεν έχουν μέλλον και το μέλλον δεν είναι κάτι αόριστο και ποιος θα ζήσει να το δει. Είναι μόλις δέκα-είκοσι χρόνια που θα τα ζήσουμε και θα τα δούμε όλα τα εγκλήματα που κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε “οικολόγοι” ή μη.
