Αν δε θέλεις να γίνεσαι κατανοητός, ο καλύτερος τρόπος είναι να διαλέγεις δυσκολοπρόφερτες εν αχρησία αρχαΐζουσες λέξεις και φράσεις.

Άραγε θα καταλάβει κάποιος το «ένα πλήθος μουστερήδων, πάνω σε μια σαραπατράκα, μας κάθησε στον σβέρκο και μας εγάμησε το ταμ-τιριρί;»

Γι’ αυτό και λειτουργεί ακόμη ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, κι όποιος κατάλαβε: για τον άχρηστο διοικητή της πόλης του, που θα τηνε φάνε οι Νορμανδοί, εξηγεί πως ήτανε «τρυφερὸς ἰδεῖν, εὔυφος τὴν ἀναβολήν, ἄτριπτος ὅπλοις τὰς χεῖρας, γυμνασίῳ πρέπων, ἀμίαντος αἵματι, εἶχεν ὡσεὶ καὶ κτίλος ἐφεπομένους τοὺς ἅπαντας παρά τι ὀλίγον.»

Μη τρέχετε στα λεξικά. Για Τσίπρα του δωδεκάτου αιώνος μιλάμε.

Γουστόζοι, ευρηματικοί, μόνο στις κερκίδες. Το «πάρε μας μια πίπα σιλβουπλέ, Τρεζεγκέ, Τρεζεγκέ» δεν επεκτάθηκε στον πολιτικό βίο. Εκείνο το «Καρεμπέ, σαβουρογάμη» μνημείο δυστοπικής απόλαυσης, δεν ντουμπλαρίστηκε για χάρη του οικονομικού επιτελείου.

Λουστήτε τώρα μια νέα προσθήκη στο μπετόν των 153, αυτωνών που κλαίνε ψηφίζοντας και ψηφίζουν κλαίγοντας , ως γνήσιοι κομεντιένοι, πιστεύοντας πως υπάρχει αντιπολίτευση, που θα θα βάλει κάτω από το σφουγγάρι, δέκα χρόνια κομμάτια.