Το τελευταίο σοκαριστικό πόρισμα για το μέλλον μας για πρώτη φορά στα χρονικά δεν αφορά τη σχεδόν ολική καταστροφή μας έπειτα από πεντακόσια χρόνια αλλά σε μόλις είκοσι.
91 επιστήμονες από 40 χώρες και λαμβάνοντας υπόψη τους 6.000 επιστημονικές μελέτες, αποφάνθησαν πως για πρώτη φορά, η τρομακτική αλλαγή στο κλίμα καθώς και οι μεγάλες καταστροφές που θα προκαλέσει, δεν θα αφορούν τα δισέγγονα ή έστω τα εγγόνια μας, αυτή τη φορά μιλάμε για τα ίδια τα παιδιά μας ενώ κάποιοι παίζει να ζήσουμε να το δούμε και αυτοπροσώπως αυτό το τόσο δυστοπικό μέλλον.

[Για να σε προλάβω, αν πιστεύεις ότι όλα αυτά είναι τίποτα συνωμοσίες κακώς χάνεις το χρόνο σου βέβαια αλλά το πετάω κι αυτό εδώ, μπας και. Αρκεί να μπεις στον σύνδεσμο, να βάλεις περιοχή και τη χρονιά που γεννήθηκες για να διαπιστώσεις πόσο έχει αυξηθεί η θερμοκρασία στην περιοχή σου στα ελάχιστα χρόνια που ζεις, ενώ αμέσως μετά δες καπάκια την πρόβλεψη βάσει των στοιχείων αυτών για την επικείμενη αύξηση. Και τώρα κλάψε μαζί μας. Καλωσήρθες.]

Αν σκεφτείς λιγάκι πώς φανταζόμασταν τη ζωή μας νεότεροι και πώς οφείλουν να τη φανταστούν τα πιτσιρίκια σήμερα, θα καταλάβεις έστω και λίγο, το χάος που -έπρεπε να το ‘χαμε υποψιαστεί ότι- έρχεται. Σε εμάς για παράδειγμα, οι στάνταρ ερωτήσεις για το μέλλον ήταν τί θέλουμε να γίνουμε, πόσα παιδιά θα κάνουμε, σε ποια ηλικία θα παντρευτούμε και τί χρώμα αυτοκίνητο θα αγοράσουμε. Άντε καμιά ψαγμένη θεία να ρώταγε και τί χρώμα θα βάφουμε τα μαλλιά. Τώρα ξέρεις ότι τα μικρά σου δεν θα απαντήσουν ποτέ αυτές τις ερωτήσεις γιατί οι μισές δεν είναι πολιτικά ορθές ενώ οι άλλες μισές είναι ήδη άτοπες. Φαντάσου τώρα τί έχει να γίνει σε μια εικοσαετία. Κι αν κάτσω και σκεφτώ πόσο πολύ έχει τρέξει η ζωή μου μέσα σε ελάχιστα χρόνια, πόσο έχει αλλάξει μέσα σε σχεδόν μιάμιση γενιά, τότε ούτε που μπορώ να διανοηθώ τον κόσμο που θα ζουν τα παιδιά μου.

Λαμβάνοντας υπόψη τις πιο ευοίωνες προβλέψεις για το μέλλον, σε λιγότερο από δύο δεκαετίες, αν η Γη δεν ψοφήσει τελικά, τα πράγματα θα είναι πολύ πολύ διαφορετικά. Από οικογένεια και σχέσεις μέχρι επάγγελμα, καθημερινότητα, τόπο, συνθήκες ζωής και κλίμα, τα πάντα θα είναι στον αέρα. Ήδη, οι αλλαγές συμβαίνουν μέρα με τη μέρα, μα πολύ σύντομα δεν θα έχει μείνει ούτε μία σταθερά να πιαστείς. Αν ρίξεις μια ματιά σε όλα αυτά τα τραβηγμένα των μελλοντολόγων (όχι των μέντιουμ, των άλλων) και μάλιστα τα πιο συντηρητικά από αυτά, τα παιδιά μας σε δυο δεκαετίες το πολύ, θα έχουν γίνει κανονικοί κλιματικοί πρόσφυγες με ένα σωρό ακόμα νέα χούγια και συνήθειες.

Μέρες που ‘ναι λοιπόν, συνδυάζοντας τις προβλέψεις και κάνοντας τα στραβά μάτια σε αυτές που το παράκαναν με τις αρνητικούρες, είπα να ρίξω λίγο φως στη ζωή μας σε είκοσι χρόνια από τώρα μπας και σου κάνω λίγο πιο νιανιά όλα αυτά τα βαρετά που επέλεξες να πάθουν τα παιδιά μας.

Που λες πρώτα -πρώτα, λίγοι θα ζούμε σε σπίτια στην επικίνδυνη πια επιφάνεια της γης αλλά ακόμη κι αν το κάνουμε, θα είναι τέτοιο το στριμωξίδι στα ελάχιστα πια φιλόξενα μέρη του πλανήτη, οπότε δεν θα παίζει καν να ζούμε σε ολόκληρες δικές μας και μάλιστα ιδιόκτητες σπιταρόνες. Μάλλον σε δωματιάκια θα τη βγάζουμε και μάλιστα κάπου υπόγεια και λογικά σε άλλη Ήπειρο. Τα ελληνικά ξέχασέ τα. Το πιθανότερο να μιλάμε Αγγλικά, Ισπανικά ή Κινέζικα. Κι από επαγγέλματα, λένε πως δεν θα υπάρχει πια χειρωνακτική εργασία με τόσα ρομπότ, οπότε μάλλον οι δουλειές θα μοιράζονται μεταξύ σχεδιασμού, επίβλεψης και παραγωγής ρομπότ καθώς και άλλων εντελώς ακατανόητων επαγγελμάτων που δεν μπορώ να συλλάβω ακριβώς τώρα. Αν και με το τρέξιμο που έχουμε να ρίξουμε να ξεφύγουμε από τόσες καταστροφές, μάλλον μόνο δουλειές του ποδαριού μας βλέπω να κάνουμε και μάλιστα όχι για λεφτά γιατί κι αυτά δεν θα ‘χουν κανένα νόημα. Την υποδούλωση του ανθρώπου από τις μηχανές ξέχασέ τη, θα την παίξει άλλο σύμπαν διότι εμείς θα έχουμε πνιγεί ή καεί. Ή και τα δύο.

Συνεχίζοντας το εορταστικό ταξίδι στη Γη του 2040 στα απλά και καθημερινά, ο θεσμός του γάμου μάλλον δεν θα υπάρχει ενώ η υπογονιμότητα θα είναι ο κανόνας λόγω μόλυνσης, ανέχειας και προφανώς αδιαφορίας για τεκνοποίηση λόγω του τρεχαλητού. Άρα τα παιδιά θα είναι σπάνια και με κατάθλιψη ή παντοδύναμα και κακιασμένα – κάπου το έχω δει σε θρίλερ και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό. Το θέμα πάντως είναι ότι ελάχιστοι θα κάνουν παιδιά και οικογένεια και άρα ελάχιστοι θα διατηρούν στενές σχέσεις ή μάλλον, γενικώς σχέσεις. Στη μεταTinder εποχή, αν υπάρχει ακόμη νετ και τεχνολογία, θα φτιάχνεις προφίλ όχι για σεξ αλλά και για να ικανοποιήσεις όλες τις βασικές ανάγκες που θα σου έχει στερήσει η εποχή, όπως ένα ξύπνημα_μαζί, ένα γαργάλημα, ένα περπάτημα_χέρι-χέρι και άλλα αυτονόητα που ναι, σήμερα θα σου έμοιαζαν πολύ ιαπωνικά.

Όλα τα προϊόντα που θα παράγουμε, θα προέρχονται από ανακύκλωση καθώς η γη δεν θα ‘χει άλλους πόρους ενώ αν σκεφτείς ότι μέχρι το 2020 θα έχουν εξαφανιστεί τα δύο τρίτα των ζώων του πλανήτη, τότε το 2040 δεν θα μας έχει μείνει ούτε λέπι. Τα μόνα ζώα στον πλανήτη θα είναι οι κατσαρίδες και οι γάτες (=γαμημένο Instagram). Το καθαρό νερό θα είναι σπάνιο – το ίδιο και οι μασχάλες μα ευτυχώς θα έχουν εκλείψει τα λεωφορεία. Θα μεταφερόμαστε παντού με τα πόδια και ιδανικά με ένα μπιτόνι στο κεφάλι -αν είναι μακριά το πηγάδι με το νερό. Δεν θα έχει μείνει σχεδόν καθόλου τροφή (εκτός από τις κατσαρίδες και τις γάτες) ενώ όλα τα προϊόντα της θάλασσας θα είναι ακατάλληλα λόγω της εξωφρενικής τους περιεκτικότητας σε πλαστικό ή ό,τι άλλο τέλος πάντων πρόκειται να ρίξουμε σε αυτήν τα επόμενα είκοσι χρόνια (τις γάτες;).

Επίσης, αν παρ’ ελπίδα τα ρομπότ προλάβουν και παράγονται μαζικά, τότε σε δύο δεκαετίες ακόμα και μέσα στα λιλιπούτεια δωματιάκια μας, όλες οι δουλειές του – ας το λέμε λίγο ακόμα- σπιτιού θα γίνονται από μηχανές. Όμως θα έχουμε άπλετο χώρο, διότι υπολογιστές, τάμπλετ, κινητά και ό,τι άλλο έξυπνο, θα το φοράμε πάνω μας. Εμφυτεύματα για να τηλεφωνείς, να συνδέεσαι στο νετ, να βγάζεις φωτογραφίες, να πηγαίνεις εικονικά ταξίδια και διακοπές στα άλλοτε χοτ μέρη του πλανήτη, όλα θα τα φοράς. Το μόνο μπλιμπλίκι τεχνολογίας που θα επιβιώσει απ΄όξω μας θα είναι το iPhone της Apple που θα έχει γίνει βαρβάτη θρησκεία και όσοι ζουν, θα ζουν μονάχα για την Αποκάλυψη της επόμενης έκδοσης.

Τα ρούχα μας δεν θα προλαβαίνουν να ακολουθούν μόδες ή μάλλον θα ακολουθούν αποκλειστικά τη μόδα της ανάγκης. Ας πούμε, σε μέρη με πάγους και σταθερά -20 βαθμούς, θα αγοράζεις ρούχα με ενσωματωμένα μαχαίρια για πατινάζ, καπνιστό σολομό, θερμάστρα και ζεστό τσάι, σε σεισμικές περιοχές θα σου γίνονται τίποτα κουτιά πανικού με ειδικό χώρο για τη σφυρίχτρα, ενώ σε περιοχές με καταρρακτώδεις βροχές, σωσίβιο, βάρκα, κιβωτός έτοιμη με ζώα, ανάλογα τη θεομηνία. Όμορφο ρούχο θα είναι μόνο το Αποκαλυπτικό ρούχο πια.

Και παρότι η μισή στεριά θα βουλιάξει κάτω από τις θάλασσες που θα φουσκώσουν ανελέητα και παρότι ο μισός πληθυσμός θα πεθαίνει από την πείνα λόγω της ελάχιστης πια τροφής, παίζει για κάποιους η ζωή να είναι ένα τσικ πιο όμορφη. Οι ελάχιστοι προνομιούχοι που λες, αντί για κλιματικοί νομάδες, θα έχουν τη Γη κάτι σαν πάρκο περιπέτειας ενώ η μόνιμη κατοικία τους θα είναι μάλλον όξω από εδώ, μόνιμα σε τροχιά λίγο έξω από την ατμόσφαιρα ή στο διάστημα. Διότι καταλαβαίνεις πως αφού θα είναι πολύ νωρίς για να έχουμε αποικήσει το φεγγάρι ή κάποιον άλλο πλανήτη και πάρα πολύ αργά για να ζήσουμε ανέμελα στη Γη, το διάστημα ή μάλλον το μεσοδιάστημα θα είναι η πιο γρήγορη και ασφαλής, μεσοβέζικη λύση.

Αν κάτι όμως έχει περισσότερο ενδιαφέρον από όλα μα όλα όσα θα συμβούν, αυτό θα είναι μακράν η εκπαίδευση. Για σκέψου το λίγο, τί θα σου έχει μείνει να διδάξεις στα πιτσιρίκια πια; Βιολογία για τα ζώα που εξαφανίστηκαν; Τους ελάχιστους οργανισμούς που έμειναν και πότε θα πεθάνουν και δαύτοι; Τέχνες μήπως; Επαγγέλματα; Χαχα. Ή μήπως γεωγραφία που θα σου αλλάζει κάθε τρεις και λίγο; Και μάλιστα ποιανού τόπου; Της καταγωγής σου, του μέρους που μένεις τη συγκεκριμένη διετία ή την παγκόσμια; Οικονομικά; Γιατί; Λεφτά, επιχειρήσεις και κέρδος θα είναι τόσο δευτερεύοντα πια αν όχι εντελώς άτοπα για να ασχοληθεί κάποιος που δεν θα ‘χει ούτε νερό να πιει – ή θα ‘χει πολύ περισσότερο απ΄όσο είχε ονειρευτεί.

Το μόνο μάθημα που θα γίνεται όπως πρέπει θα είναι η Ιστορία. Παρότι στη δική μας τελειωμένη περίπτωση, τη μάθουμε δεν τη μάθουμε δεν θα είμαστε τόσο τυχεροί ώστε να υποχρεωθούμε να την ξαναζήσουμε, η Ιστορία στο ζοφερό αυτό μέλλον θα λειτουργεί όπως ακριβώς τα παραμύθια, μπας δηλαδή και μπορούμε να κοιμόμαστε λιγάκι.

Μια φορά κι έναν καιρό, 20 μόλις χρόνια πριν…

There are twenty years to go
the best of all Ι hope
enjoy the ride
the medicine show