Τι νόημα έχουν «τα δάνεια του Αγώνα» όταν κρύβεται η χρήση και η διανομή τους, το ασθενές υπόλοιπο και η τοκογλυφική πρακτική που ίσχυε τότε; Τι νόημα έχουν οι παραθέσεις ονομάτων αρματολών και φιλελλήνων, όταν αγνοείται ή απλώς δεν ερευνάται ο ψυχισμός και η συμπεριφορά τους;
Αυτά και παρόμοια ερωτήματα με απασχολούν παρακολουθώντας όσο πατάει η γάτα εκδηλώσεις και κείμενα για τους δύο αιώνες από το 1821. Είχε ήδη διαφανεί, από την συσχέτιση της επετείου με την Βουλή των Ελλήνων, πως η σκαλέτα των εκδηλώσεων είχε συντονιστή μια κυρία που είχε αναλάβει τους Ολυμπιακούς του 2004, ενώ δύσκολα εκείνα τα χρόνια ήταν δυνατόν να «εμβολιάσουν» με Ιστορική γνώση κάθε προσπάθεια να απομακρυνθούν από την ακαδημαϊκή λεπτολογία. Από τις εκδηλώσεις και εκδόσεις για την ετεροχρονισμένη «εκατοναετηρίδα» περί το 1930, έμειναν μερικά έντυπα, προς ανάμνησιν ή με σημαία ευκαιρίας, ενώ από τα 150 χρόνια που «γιορτάστηκαν» το 1971, ήταν η παρουσία της χούντας που δεν άφηνε χώρο για πολλήν έρευνα. Αν εξαιρέσω μια Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών, μια μουρμούρα καραβανάδων για το «Τάμα του Έθνους» και το τραγούδι «να΄τανε το 21» που διαδόθηκε εν μέσω αρνησικυρίας των δημιουργών της, όταν μια εφημερίδα σκέφτηκε να τιμήσει τους δύο αιώνες, βρήκε διαθέσιμη προς διανομήν μόνον την Ιστορία του 1971.
Δε ξέρω τι έφταιξε, ή μάλλον αγνοώ επίτηδες την ερμηνεία της ακεφιάς, η οποία φωτίζεται μόνον από μία επαινετή σύναξη των Ελληνικών Ιδρυμάτων να συζητήσουν με σοβαρότητα το ιστορικό γεγονός και από μία τηλεοπτική «μακαριά» που στάθηκε στα πόδια της χάρη στο ζωντανό ύφος μιας ιστορικού με σπίθα στις διατυπώσεις της. Αλλά μια επέτειος δύο αιώνων ήθελε, κατά την μη έγκυρη γνώμη μου, μια διαπραμάτευση που δεν θα μύριζε παλαιόν «Παρνασσό» και επετειακό θεματολόγιο. Εννοώ πως όλοι, μα όλοι οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι εκείνων των χρόνων άξιζαν κάτι εποπτικώτερο. Και δεν έχω το θράσος να προτείνω ακριβά ή ματαιόσπουδα εγχειρήματα, αλλά να σκεφτώ απλά μια οργανωμένη ιστοσελίδα με όλην την ποικιλία εκδοχών που κυκλοφορούν, ιστοσελίδα που μπαίνεις και χάνεσαι στους ρυθμούς μιας ζωντανής εποχής.
Αντ΄αυτών, το ΄21 εξακολουθεί να παραμένει ένα παιχνίδι της τράπουλας με «μάνα», «στουκ» και μόνιμη απορία αν αξίζει να τραβάς από το 15 ή το 16. Α, και την αναμενόμενη έκρηξη των διδακτορικών, με παράλληλη απουσία κάθε δημιουργικής έμπνευσης.
