Τους πρώτους μήνες και τα πρώτα χρόνια μετά το Καστελόριζο του ΓΑΠ, βασικότατο επιχείρημα του μνημονιακού λόγου ήταν το ότι η ελληνική κοινωνία, άρα και ο κάθε ένας και η κάθε μία πολίτης της χώρας, πρέπει επιτέλους -επιτέλους- να αρχίσουμε να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας προς το κράτος, προς το κράτος που ένας από τους λόγους που χρεοκόπησε ήταν και το ότι δεν είχαμε φορολογική συνείδηση. Χρωστάς ως κράτος στις αγορές και ύστερα στην τρόικα; Σκάσε και πλήρωνε – σκάσε και εφάρμοζε τα μέτρα που σου υπαγορεύουν. Χρωστάς ως πολίτης στο κράτος; Το πάρτι τελείωσε, θα πληρώσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για τις αμαρτίες του απέναντι των δανειστών του και τις δικές σου απέναντι του.
Στο στρατόπεδο των αντιμνημονιακών, μπορεί να μην έγινε ποτέ κυρίαρχο αντεπιχείρημα, πάντως αναπτύχθηκε και η ακτιβιστική λογική του «Δεν Πληρώνω». Στις πρόσφατες δε Ευρωεκλογές, η Ζωή Κωνσταντοπούλου με την Πλεύση της συνεργάστηκε με το «Δεν Πληρώνω», φωτογραφιζόμενη εκ δεξιών της και εξ ευωνύμων της με δύο αδέλφια (οικογένειες σε κάθε γωνιά του πολιτικού φάσματος αυτής της χώρας), που ήταν οι μπροστάρηδες του σχετικού «κινήματος».
Αν μπορούσες να συνοψίσεις το αρχικό μνημονιακό ιδεολόγημα σε μία και μόνη πρόταση ήταν το «Πέσαμε έξω και πρέπει να πληρώσουμε τον λογαριασμό». Οτιδήποτε πιο σύνθετο επιχειρούσες να πεις για τον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας και των αγορών, για τη διάρθρωση της οικονομίας στην ευρωζώνη, για τον ρόλο των τραπεζών κλπ, προσέκρουε στην πιο πάνω μία και μόνη πρόταση.
Πώς άλλαξαν τόσο πολύ τα ιδεολογικά ρεύματα μέσα στα στρατόπεδα, για να φτάσουμε να λέμε πόσο επονείδιστη κίνηση ήταν η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης; Πότε έγινε αυτή η μετατόπιση και το πληρώνω έπαψε να θεωρείται αναγκαίο; Πως από το λαϊκίστικο και καταστροφικό «Δεν πληρώνω» περάσαμε στο θεάρεστο και σωτήριο «Δεν φορολογώ»; Είναι το «υπέρ» που κάνει τη διαφορά; Είναι ότι τα χρήματα που μαζεύτηκαν έφτιαξαν με τη σειρά τους υπερπλεονάσματα και μαξιλάρια και ψιχία τους αναδιανεμήθηκαν με την μορφή επιδομάτων και κοινωνικών μερισμάτων;
Δεύτερη απορία. Πότε επίσης ξαναπήγαμε στο ότι ο κόσμος θέλει μετριοπάθεια και όχι εντάσεις, μειλιχιότητα και όχι πόλωση; Πότε ακριβώς έγινε και αυτή η μετατόπιση; Οκ, υπήρχε ένα ορατότατο δείγμα από την αυξανόμενη αποστροφή που προκαλούσε ο λόγος και το ύφος του Πολάκη. Από την άλλη, πόσο να γίνει δεκτό αυτό ως ερμηνευτικό εργαλείο, όταν τέσσερα χρόνια πρωί, μεσημέρι, βράδυ έβγαινε σε κανάλια και ραδιόφωνα σκούζοντας ο Άδωνης Γεωργιάδης; Πόσο να γίνει δεκτό αυτό ως ερμηνευτικό εργαλείο όταν τα προσκείμενα στη ΝΔ ΜΜΕ όπως ο Σκάι, πήγαιναν όλο και πιο στα κάγκελα, μήνα τον μήνα, χρονιά με τη χρονιά; Πώς συμβιβάζονται τελικά αυτά με την ερμηνεία ότι ο κόσμος ήθελε να τιμωρήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα; Κάτι παραμένει χαμένο στην μετάφραση.
Αν όχι, αν αυτή είναι η μετάφραση, τότε εκτός από τον πολύ κρίσιμο ρόλο της μεσαίας τάξης, επιστρέψαμε κυρίως και στον περίφημο «μεσαίο χώρο» του Γιάννη Λούλη της δεκαετίας του 2000, όπου ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διαγκωνίζονταν στο να είναι περισσότερο μετριοπαθείς και να κινούνται περισσότερο προς το κέντρο. Τέλειωσε άραγε η δεκαετία της κρίσης, του θυμού, της όξυνσης, των άκρων και τώρα επιστρέφουμε πίσω στο σεις και τα σας; Μπαίνουμε σε μια νέα εποχή, έστω και επιστρέφοντας στην προτεραία, ή αντίθετα υπάρχει μια πόλωση που διαπερνά τους κομματικούς σχηματισμούς, η οποία θα ξανάρθει στο προσκήνιο, μαζί ίσως με το νέο επεισόδιο της κρίσης;
Κι αφού τελείωσα με τα ερωτήματα, θα ήθελα να βάλω ως παράρτημα τρεις αναρτήσεις φίλων που διάβασα το τελευταίο διήμερο. Δεν έχω πάρει την άδειά τους και δεν παραθέτω τα ονόματά τους. Και δεν ξέρω πώς θα χτυπήσουν στον αναγνώστη που θα τις διαβάσει, μπορεί να έχουν αντίστροφη επίπτωση, μπορεί να έχουν την επίπτωση που έχουν τα προπαγανδιστικά βίντεο της Ακριβοπούλου στην εκπομπή της. Εγώ πάντως θα ήθελα να τις παραθέσω, γιατί εκλογές έρχονται και οι εκλογές έχουν πάντα και μια κάποια ουσία.
Z.D.
Οφείλω να γράψω τα παρακάτω χωρίς πολλά, πολλά, χωρίς λογοτεχνικές σάλτσες. Όσα λάθη και αν έχουν γίνει, όσες αναλύσεις και κριτικές και αν έχουν γραφεί για αυτές τις εκλογές, εγώ ξέρω ένα πράγμα. Εδω και έξι ημέρες που βρίσκομαι στο ΔΗΜΟΣΙΟ νοσοκομείο Αλέξανδρα για μια σοβαρή επέμβαση, νιώθω ότι η πολιτεία έχει σκύψει με τον πλέον προστατευτικό τρόπο πάνω μου, τόσο από ιατρικής , όσο και από οικονομικης άποψης. Γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό άψογο. Λεγεται επίσης ότι αντίστοιχη νοσηλεια στον ιδιωτικό τομέα κοστίζει τουλάχιστον 8000 ευρώ. Δεν τα έχω φυσικά και νιώθω τυχερή που κάποιος μου την παρέχει ΔΩΡΕΑΝ. Όπως τυχερές πιστεύω ότι νιώθουν και οι Ρομά γυναίκες, τα κορίτσια του σούπερ μάρκετ αλλά και οι κυριες της μεσαίας τάξης, γιατί δεν γεννούν η δεν πεθαίνουν στον δρόμο, ανασφαλιστες. Η πολιτεία όμως είναι οι πολιτικές της, που κάποιοι τις σχεδίασαν και τις εφαρμοσαν. Και περαστικά μου!
—
Μ.Τ.
Θα σας μιλήσω σήμερα για έναν υπαρκτό φίλο μου τον οποίο όμως θα όναμασω “Λάμπη” για ευνόητους λόγους.
Ο Λάμπης λοιπον το 2009 υπέστη μια οικονομική καταστροφή για λόγους που δεν φέρει ευθύνη καθώς η εταιρία που συνεργάζονταν βαρεσε εν μια νυκτί κανόνι. Θέλοντας να προστατεύσει το πελατολόγιο του κατέβαλε ο ίδιος σε τρίτους οφειλές της πτωχευσασας εταιρίας, οι οποίοι ωστόσο διόλου δεν εκτίμησαν τη στάση του και τον έκοψαν από μεσαζοντα. Βλέπετε η εμπιστοσύνη τους είχε κλονιστεί
Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν να δανειστεί για να καλύψει μερικώς οφειλές σε άλλες εταιρίες, να μείνει ανοιχτός έναντι των υποχρεώσεων του στην πτωχεύσασα, να αδυνατεί να καταβάλει φόρους, ΦΠΑ και ασφαλιστικές εισφορές και σε συνδυασμό με άλλες ατυχίες να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Συγγενικό του πρόσωπο ανέλαβε να διαχειριστεί το υγιές κομμάτι της επιχείρησης κι ίδιος απασχολήθηκε σε άλλη εργασία.
Η κρίση ήρθε όμως το 2010, οι προμήθειες από την παλαιά εργασία του έπεσαν στα τάρταρα, οι φόροι δεκαπλάσιαστηκαν και η νέα του εργασία μόλις στήνονταν στα πόδια της. Παράλληλα άρχισαν να φτάνουν τα πρώτα ποινικά δικαστήρια για οφειλές σε ΟΑΕΕ εφορία και ΦΠΑ, οι εκκαθαριστές της εταιρίας τον μήνυσαν για κακουργημα, ενώ σα να μην έφταναν όλα αυτά σοβαρό πρόβλημα με την υγεία του με αποτέλεσμα να νοσηλευτεί και να την σκαπουλαρει την τελευταία ώρα.
Ανασφαλιστος καθώς ήταν νοσηλεύτηκε σε δημόσιο νοσοκομείο με αποτέλεσμα να τον χρεώσουν 3.000 ευρώ στην εφορία. Μολονότι η γυναίκα του ήταν ενήμερη δεν δέχτηκαν να τον ασφαλίσουν συνεπώς φάρμακα και γιατρούς τους πλήρωνε από την τσέπη του. Στο μεταξύ με νύχια και με δόντια πλήρωνε ότι μπορούσε, δούλευε σαν σκυλί και κάθε τόσο μάζευε κανένα ψιλό για δικαστήρια. Φίλοι τον συνέδραμαν νομικά και οικογένεια του ψυχικά.
Ο Λάμπης είχε φτάσει σε ηλικία συνταξιοδότησης. Υποβάλαμε αίτηση όμως οριακά παρά το νομοσχέδιο που αύξησε το όριο οφειλών δεν μπόρεσε να την πάρει. Ο Λάμπης που δουλεύε σα σκυλί από τα 14 στα μπουζουκτσίδικα της επαρχίας, που ήρθε στην Αθήνα και κοιμόταν ανήλικος σε υπόγεια του κέντρου για να ζήσει, ο άρρωστος Λάμπης, δεν μπορούσε να πάρει 3 φράγκα συντάξιμα επειδή από τα 35 χρόνια δεν πλήρωσε 4.
Επι ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν το πρώτο πράγμα που έφυγε ήταν ο βραχνάς των ποινικών δικαστηρίων σε ταμεία εφορίες κλπ. Το δεύτερο ήταν η διαγραφή της οφειλής του στην εφορία λόγω νοσηλείας μαζί με την δυνατότητα του για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Το τρίτο ήταν το κούρεμα της οφειλής του με τις 120 δόσεις και η δυνατότητά του να λάβει σύνταξη. Το τελευταίο η ψήφιση του νέου ποινικού κώδικα και η απάλειψη μιας επιβαρυντικής διάταξης με αποτέλεσμα να γίνει πλημμέλημα.
—
Ε.Κ.
Λίγες εβδομάδες αφού ο Μίλτος διαγνώστηκε με οξεία μυελογενή λευχαιμία (αρχές Νοεμβρίου 2018) διαπίστωσα ότι απ τον Φεβρουάριο του 2019, θα ήταν πια ανασφάλιστος (κατ επέκταση και εγώ, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία) και με έπιασε τρόμος.
Βλέπετε, εκτός των προφανών (νοσηλείες, εξετάσεις, κτλ) βρέθηκε (μέσω ειδικής εξέτασης του μυελού η οποία ιδιωτικά κοστολογείται κοντά στις 5.000 ευρώ αλλά έγινε στο Λαϊκό χωρίς καμία επιβάρυνση για μας) ότι η λευχαιμία του Μίλτου παρουσιάζει μια γενετική μετάλλαξη, για την οποία υπάρχει φάρμακο στοχευμένο που αυξάνει την αποτελεσματικότητα της χημειοθεραπείας του κατά 24%, και το οποίο λάμβανε ήδη τότε και θα συνεχίσει να λαμβάνει μέχρι και το πρώτο τετράμηνο του 2020.
Η τιμή του φαρμάκου αυτού πλησιάζει τις 15.000 ευρώ (δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ) ανά μήνα και του παρέχεται με μηδενική συμμετοχή μέσω ΕΟΠΥΥ. 15.000 ευρώ. ΑΝΑ ΜΗΝΑ. Για 18 μήνες (κατ αρχήν, και βλέπουμε). Δηλαδή 270.000 ευρώ.
Τι θα γινόταν όταν ο Μίλτος θα ήταν πια ανασφάλιστος;
Έτρεξα πανικόβλητη στην διοίκηση του νοσοκομείου να ρωτήσω τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, τι έπρεπε να κάνουμε (το μυαλό μου έτρεχε με 1000, έψαχνα λύσεις, σενάρια, τα πάντα) προκειμένου ο Μίλτος να ολοκληρώσει τις νοσηλείες του και την θεραπεία του για όσο καιρό χρειαζόταν (εννοείται ότι στο διάστημα αυτό θα ήταν ανίκανος να εργαστεί αλλά ακόμα και όταν -μακάρι το συντομότερο!- θα επέστρεφε στην ενεργό επαγγελματική δράση τα ποσά αυτά είναι εντελώς εκτός δυνατοτήτων ενός μέσου εργαζόμενου).
Και τότε έμαθα για πρώτη φορά (!) ότι βάσει νόμου, απ το 2016 όποιος έχει ΑΜΚΑ δικαιούται αυτόματα (αυτόματα!) ΠΛΗΡΗ ιατροφαρμακευτική κάλυψη στο ακέραιο σε ΟΛΑ τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας. Τόσο απλά. Με ξεπερνάει εντελώς το πώς είναι δυνατό, να μην το γνώριζα αυτό!
Όπως θα φαντάζεστε, στους κοντά 6 μήνες της νοσηλείας του Μίλτου στην Αιματολογική Κλινική του Λαϊκού, γνωρίσαμε πολλούς άλλους ασθενείς και τις οικογένειές τους, Έλληνες και αλλοδαποί μόνιμοι κάτοικοι της χώρας, που λάμβαναν τις θεραπείες που είχαν ανάγκη, βάσει του ίδιου νόμου.
