Δηλαδή, όταν στην Κόνιτσα βάζουν κουκούλες, παίρνουν ρόπαλα και επιτίθενται σε παιδιά κι εφήβους απ’ το Αφγανιστάν που παίζουν μπάσκετ, ή όταν στη Νέα Ζηλανδία ο άλλος ζώνεται τα άρματά του και τις κάμερές του, σκοτώνοντας σε live αναμετάδοση όσους περισσότερους μουσουλμάνους μπορεί, έχουμε να κάνουμε με κάτι με το οποίο ο νους άλλων διαφωνεί και φρικάρει, ο νους άλλων συμφωνεί με το ελληνικό περιστατικό και διαφωνεί ίσως με την ακρότητα του νεοζηλανδικού, ο νους κάποιων τρίτων ακόμη κι αν διαφωνεί με και με τα δύο, έχει ένα σωρό αστερίσκους να βάλει στη διαφωνία του,  είναι όμως σε κάθε περίπτωση καταστάσεις που ο νους όλων μας χωράει.

Για να είμαστε δίκαιοι, τις μαζικές εκτελέσεις τις χωρούσε δυσκολότερα στην αρχή, μέχρι που έγιναν τις δυο τελευταίες δεκαετίες συνήθειο κι αυτές. Έγιναν βέβαια συνήθειο πιο πολύ στις ΗΠΑ, εκεί που οι άνθρωποι σκοτώνουν χωρίς κάποια ιδιαίτερη ιδεολογική ατζέντα, εκεί που η ιδεολογική ατζέντα τους είναι απλά το παίρνω το όπλο μου και σκοτώνω, γιατί το έκαναν άλλοι πριν από μένα, γιατί έχω τα όπλα και μπορώ, γιατί είναι κάτι που γίνεται πλέον, γιατί έχω τα προβλήματά μου τα έντονα κι εγώ, γιατί δεν ξέρω ακριβώς γιατί, μην τα πολυεξετάζουμε όλα, πάμε να σκοτώσουμε συμμαθητές ή απλά μαθητές, συναδέλφους ή απλά εργαζόμενους, πάμε να σκοτώσουμε σε μέρη που έχει κόσμο πολύ και θα γίνει χαμούλης.

Χωράει λοιπόν ο νους να κοπανάς τα παιδιά των Αφγανών. Ακόμη κι αν εσύ δεν τα χτύπαγες ποτέ, το μίσος ή ο φόβος ή η απέχθεια ή ο συνδυασμός όλων που νιώθουν οι δράστες είναι συναισθήματα που σε ένα βαθμό μοιράζεσαι μαζί τους. Χωράει ο νους να μισείς τα παιδιά των Αφγανών. Εσύ είσαι από την Κόνιτσα κι αυτοί από το Αφγανιστάν. Άλλο εσύ, άλλο αυτοί. Μολονότι είστε διαφορετικοί, είστε τώρα και οι δύο στην Κόνιτσα. Εσύ και αυτοί που είναι κάτι άλλο από σένα. Ο νους δυσκολεύεται όμως πολύ περισσότερο να χωρέσει πώς γίνεται να πετάξεις το δικό σου παιδί από το μπαλκόνι σου στο Νέο Κόσμο. Και μετά θα πέσεις βέβαια κι εσύ, γιατί δεν γίνεται να μην πέσεις πια κι εσύ απ’ το ίδιο μπαλκόνι. Πώς να μπει ο νους σου μέσα σε αυτό το μυαλό; Ποιος νους μπορεί να χωρέσει αυτού του είδους τη φρίκη; Κι άλλη μια γυναίκα έπεσε χθες από μπαλκόνι, στην Πάτρα αυτήν την φορά. Αλλά την σκέτη αυτοκτονία, όπως την μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό, είναι πράγματα που μπορούμε να νιώσουμε, που μπορούμε να εννοήσουμε, που μπορούμε να καταλάβουμε.

Αλλά να ρίχνεις το παιδί σου απ’ το μπαλκόνι; Πώς γίνεται; Πώς; Πώς φτάνεις εκεί; Φτάνεις μετά από μεγάλη υπόγεια διαδρομή ή σου έρχεται εντελώς ξαφνικά; Να είχες ξανασκεφτεί ποτέ κάτι παρόμοιο ή να ήταν η πρώτη φορά; Και την πρώτη φορά που το σκέφτηκες, το έκανες κιόλας; Μήπως ήταν εξίσου πιθανό να μην το ρίξεις ποτέ; Μήπως η απόγνωσή σου ή αυτό που εμφανίστηκε χθες στο μυαλό σου, ό,τι κι αν ήταν, εμφανιζόταν μεν στην πορεία, αλλά με άλλους τρόπους, πολύ λιγότερο αδιανόητους, πολύ λιγότερο αμετάκλητους; Όχι, πώς, πώς γίνεται να πετάς το παιδί σου απ’ το μπαλκόνι;

Απ’ την άλλη, αν δεν μπορούμε να διανοηθούμε την πράξη και αυτό που σε ωθεί στην πράξη, μπορούμε πάρα πολύ καλά να διανοηθούμε και να παραδεχτούμε ότι υπάρχει πάντα κάτι ζαλιστικό, όταν κοιτάς τη γη από ένα  μπαλκόνι. Σαν μια τρομερή δύναμη να σε καλεί, τελείωνε, έλα να τελειώσουν όλα. Και αν δεν κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά, θα γίνουν όλα αμέσως, με μια μεθυστική πτώση. Δεν θα προλάβεις να καταλάβεις τίποτα. Δεν θα προλάβεις ίσως καν να μετανιώσεις. Ο χρόνος της πτώσης θα είναι τόσο μικρός που με το ζόρι θα προλάβεις να πεις πέφτοντας, όχι, δεν θέλω τελικά, δεν ήθελα τελικά, λάθος έκανα, μπορώ να το πάρω πίσω;

Και ίσως αν υπάρχει ποτέ περίπτωση να ρίξει κάποιος παιδί από μπαλκόνι, αυτό θα είναι μόνο αν είναι το δικό του. Κινούμενος από ρατσιστικό ή οποιοδήποτε άλλο μίσος, θα του είναι αδύνατο να κάνει κάτι τόσο σωματικό, να προξενήσει τον θάνατο με τόσο άνθρωπος απέναντι σε άνθρωπο, άνθρωπος απέναντι σε παιδί τρόπο. Η σκανδάλη και η σφαίρα είναι αλλιώς. Με τη σκανδάλη και τη σφαίρα ο άλλος παραμένει απρόσωπος, πράγμα, κατηγορία, μουσουλμανάκι ή ό,τι. Το παιδί στο μπαλκόνι, που το κρατάς και πρέπει να το πιάσεις να το ρίξεις, είναι πρώτα απ’ όλα παιδί. Δεν θα μπορούσες ποτέ να ρίξεις έτσι ένα παιδί. Το παιδί σου όμως είναι πρώτα παιδί σου και μετά παιδί. Το παιδί σου είναι κάτι πέραν από ένα ακόμα παιδί. Η σχέση που έχεις με το παιδί σου είναι σε κάθε περίπτωση πέραν από λόγια, πέραν από ορισμούς, είναι σε κάθε περίπτωση μια σχέση που δεν χωρά ο νους. Μόνο η καρδιά.

Φαντάζομαι την μαυρίλα που μπήκε στο μυαλό ένα απόγευμα να φεύγει. Φαντάζομαι αντί για το πέταγμα στο κενό την αγκαλιά και τα δάκρυα στο σαλόνι, με την μπαλκονόπορτα κλειστή. Φαντάζομαι μετά την απώθηση από το νου της ακατονόμαστης παρόρμησης. Φαντάζομαι σκηνές που μπορώ να φανταστώ. Φαντάζομαι σκηνές που χωράει ο νους.