Ακριβώς τέτοια εποχή δέκα χρόνια πριν, στο ξεκίνημα της προηγούμενης δεκαετίας, η προσδοκία και επιδίωξη ήταν να επιτευχθεί για τα μέτρα αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης η μαζική συμμόρφωση, αποδοχή και εσωτερίκευση της αναγκαιότητάς τους, που επιτυγχάνεται τώρα για τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημικής κρίσης. Και η οικονομική κρίση παρουσιάστηκε ως ένας τομέας που δεν υπήρχαν περιθώρια για πολιτικές αντιπαραθέσεις και αντιρρήσεις, ως ένας τομέας όπου όσο αυτονόητα μονοσήμαντη ήταν η αιτία δημιουργίας του προβλήματος, τόσο αυτονόητα μονοσήμαντη ήταν η αποτελεσματικότερη μέθοδος αντιμετώπισής τους. Ένας αδυσώπητος επικοινωνιακός πόλεμος ενορχηστρώθηκε και εκτελέστηκε προκειμένου να πειστεί ένας λαός, πως το τι κάνουμε για να βγούμε από την κρίση είναι μονόδρομος. Από εκεί και πέρα, καμία άλλη αναλογία δεν ισχυρίζομαι ότι υπάρχει ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις και προφανώς υπάρχουν σημαντικότατες διαφορές ανάμεσά τους. Δεν θέλω δηλαδή να πω ότι το λοκ ντάουν είναι ένα ακόμη μνημόνιο που μας φορέθηκε, αλλά ότι η οικονομική κρίση παρουσιάστηκε ως ιός, η αντιμετώπισή του οποίου έπρεπε να αφεθεί στα χέρια των ειδικών και μόνο, ως ιός, για την αντιμετώπιση του οποίου κάθε άλλη πρόταση αντιμετώπισης δεν συνιστούσε μια δημοκρατικά ισόκυρη εναλλακτική, αλλά τρέλα, παράνοια, παιδισμό, άρνηση της μίας, μοναδικής και αντικειμενικής πραγματικότητας, τομέα που δεν σου έπεφτε λόγος βάσει της κοινής λογικής. Ποιος ξέρει, ίσως αν η μαζική συμμόρφωση του 2020 είχε επιτευχθεί το 2010, ακριβώς επειδή οι ειδικοί είναι οι μόνοι που ξέρουν, οι καμπύλες μας να είχαν επιπεδωθεί εγκαίρως και να τρέχαμε σε λίγα μόλις χρόνια με τις κοτσίδες μας ξέπλεκες στα λιβάδια, να το βγάζαμε από μέσα μας και να μαζεύαμε έτσι αρκετές παραστάσεις και εικόνες, ώστε, με γεμάτες πια μπαταρίες, στις αρχές του 2020 να μείνουμε σπίτι.