Όταν μια τοποθέτηση πολιτικού ξεσηκώνει τόση κατακραυγή, ώστε μέχρι και το ΚΚΕ παίρνει κατηγορηματικά θέση εναντίον της χωρίς καμία γενικότερη αναφορά στον καπιταλισμό και την εργατική τάξη, τόση κατακραυγή, ώστε μέχρι και συνάδελφοι του βουλευτές και υπουργοί την καταδικάζουν όχι μόνο ως προς την επικοινωνιακή της διάσταση αλλά συνολικά, η πιθανότερη ερμηνευτική εκδοχή είναι ότι πρόκειται πράγματι για τοποθέτηση που υπερέβη κάθε όριο και που δεν μπορεί με τίποτα να δικαιολογηθεί.
Προσωπικά όμως, όσο και να το σκαλίζω στο κεφάλι μου, δεν μπορώ να βρω άλλο όριο το οποίο ξεπεράστηκε, πέραν του ορίου: «Λίγη ντροπή πια, δεν επιτίθεσαι έτσι σε έναν ανάπηρο άνθρωπο». Γιατί, όταν κάποιος υποψήφιος ευρωβουλευτής γράφει ούτε καν μια γενική θέση, αλλά σε πρώτο ενικό: «Δεν θέλησα ποτέ μόρια, επιδόματα, χάρες. Ίσες ευκαιρίες διεκδικώ. Διεκδικώ αυτό που δεν υπάρχει» και αποκαλύπτεται αυτό που αποκαλύφθηκε, σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση και οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα κι αν είχε, δεν θα αντιμετωπιζόταν ως θύμα του σκαιού Πολάκη, αλλά μάλλον θα υπήρχε και εις βάρος του κατακραυγή.
Βρισκόμαστε λοιπόν ενώπιον της μεγάλης ειρωνείας μια ολόκληρη κοινωνία να αισθάνεται αυθεντικά αποτροπιασμό ακριβώς επειδή αντιμετωπίζει τον άνθρωπο που «διεκδικεί ίσες ευκαιρίες» ως μη ίσο, ως τόσο άνισα διαφορετικό που σε μια πολιτική κόντρα -έστω σε μια προσωπική επίθεση παύλα πολιτική κόντρα- δεν θα πάρει απλά αυτόματα το μέρος του, αλλά θα σκανδαλιστεί αυτόματα με το γεγονός ότι δεν σεβάστηκαν την κατάστασή του και τόλμησαν να τα βάλουν μαζί του. Βάλ’ τα με κάποιον στο μπόι σου, Πολάκη, βάλ΄τα με κάποιον που στέκεται στα δυο του πόδια, είσαι τόσο απόπατος που τα έβαλες μέχρι και με το ανάπηρο παιδί, κανένας σεβασμός και για τίποτα πλέον, τόσο χαμηλά μπορείς να πέσεις ώστε να επιτεθείς και στον πιο αδύναμο των αδυνάμων, τον πιο χρήζοντα σεβασμού απ΄ όλους, τον κατεξοχήν μη ίσο με όλους εμάς τους υπόλοιπους;
Μέσα στις ελάχιστες τελευταίες μέρες, ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας τα έβαλε με τις χριστουγεννιάτικες ελεημοσύνες του κοινωνικού μερίσματος, ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ και υποψήφιος ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας είπε ότι το επίδομα ανεργίας κάνει τους νέους να προτιμούν να κάτσουν σπίτι τους αφού οι μισθοί είναι τόσο χαμηλά, τώρα έτερος υποψήφιος ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας τα βάζει με τα μόρια και τα επιδόματα, ταυτίζοντάς τα με τις χάρες.
Χάρες, ελεημοσύνες, πριμοδότηση της τεμπελιάς. Κάθε άλλο παρά καινούργια είναι αυτά, ο ιδεολογικός πόλεμος κατά του κοινωνικού κράτους δεν ξεκίνησε τώρα, δεν ξεκίνησε εδώ. Κρατά πάρα πολύ καιρό και θα συνεχιστεί πάρα πολύ καιρό. Οι άξιοι που προοδεύουν και προκόβουν και τους πίνει το αίμα το κράτος πατερούλης υπερφορολογώντας τους, για να ποτίζει τους πολλούς, τους ακαμάτηδες, την εκλογική του πελατεία. Οι άξιοι που αδυνατούν να προοδεύσουν εδώ μέσα σε αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον κι αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό για να απολαύσουν τους καρπούς του κόπου τους και της αξίας τους. Μια κοινωνία που την τρέφει το κράτος, μια κοινωνία κακομαθημένη, μια κοινωνία εκπαιδευμένη να ζει με λεφτά που δεν βγάζει μόνη της. Και που της τα έδινε το κράτος παλιά δανειζόμενο λεφτά που δεν είχε με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσει και τώρα της τα δίνει το κράτος υπερφορολογώντας την «μεσαία τάξη».
Να σταματήσει το κράτος να μπλέκεται στα πόδια της οικονομίας. Να έρθουν επενδύσεις, να δημιουργηθούν δουλειές. Να δουλέψουν και να διακριθούν οι άξιοι και οι ικανοί. Να βρουν έναν λόγο να μείνουν στη χώρα. Να συνδεθούν τα Πανεπιστήμια με την αγορά εργασίας. Να πάψουν τα χρήματα του φορολογούμενου να μετατρέπονται σε επιδοματικές ελεημοσύνες. Να αντιμετωπιστούν επιτέλους οι πολίτες ως άτομα με αξιοπρέπεια, ως άτομα που πρέπει να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους. Να απολαμβάνει επιτέλους ο καθένας όσα η ελεύθερη αγορά κρίνει ότι του αξίζουν. Όχι άλλη μεροληψία υπέρ των αδυνάτων. Επιτέλους μεροληψία υπέρ των άξιων.
