Κάποιες σκέψεις

1. Η περιοχή Ομόνοια – Κάνιγγος, μια περιοχή όμορη των Εξαρχείων, είναι μια περιοχή που όλοι μας την διασχίζουμε αλλά λίγοι την ξέρουν και ακόμα λιγότεροι μπορούν να την θεωρούν δική τους ή να θεωρούνται δικοί της. Ενας από αυτούς, ο Γιώργος Ιωάννου, στο βιβλίο του Ομόνοια 1980, περιγράφει εύστοχα τον ιδιαίτερο αυτό βιότοπο και την πανίδα του.

«Στην Ομόνοια συχνάζουν υποψιασμένα κορμιά. Αυτά που είτε με το μυαλό είτε με τα κύτταρα έχουν συλλάβει κάτι από το πραγματικό μυστήριο και μαρτύριο. Και δεν πολυλογαριάζουν. Έχουν χίλιες εκφράσεις για να το πούνε αυτό και χίλιες χειρονομίες για να το εξεικονίσουν. Είναι πολλές οι ποικιλίες των ανθρώπων εκεί και ξέρω πώς τους ονομάζουν, πώς τους κοιτάζουν, πώς τους συμπεριφέρονται, πώς τους φακελώνουν και πώς τους κυνηγούν. Ακόμα, ξέρω, πώς φαγώνονται και μεταξύ τους, πώς αλληλοεκβιάζονται, πώς αλληλοκαρφώνονται και πώς αλληλοαποκαλούνται. Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ μ’ αυτές τις γνωστές ή αυτονόητες, και οπωσδήποτε κολαστικές λεπτομέρειες, ούτε θα περιγράψω τα όσα συχνοβλέπω ο ίδιος, καθώς είμαι κι εγώ ένας θαμώνας και εραστής της Ομόνοιας, όχι ταχτικός της ακόμα»

Ο Ζακ σύχναζε στην Ομόνοια, οι δολοφόνοι του επίσης, οι αστυνομικοί που τον «συνέλαβαν» ήταν κι αυτοί του οικείου αστυνομικού τμήματος (του γνωστού από πολλές μαρτυρίες αστυνομικής βίας). Δεν είναι ένα περιβάλλον μικροαστικό, ένα περιβάλλον νοικοκυραίων, δεν είναι το Γαλάτσι ή το Χαλάνδρι ή η Νέα Σμύρνη. Είναι ένα περιβάλλον λούμπεν και περιθωριακό, μέσα στο οποίο ευδοκιμεί η βία.

2. Η ανάγνωση του συμβάντος ως μια δολοφονία που διέπραξαν και επικρότησαν οι νοικοκυραίοι, δηλαδή το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας που βάζει πάνω απ όλα την ασφάλειά του και την διατήρηση του στάτους κβο του, που μισεί κάθε τι διαφορετικό, επικράτησε σε ένα μεγάλο μέρος των άρθρων και των αναρτήσεων της «από δω» πλευράς, της πλευράς δηλαδή που τάχτηκε εξ αρχής με το μέρος του πραγματικού θύματος, του Ζακ, και ακόμα παλεύει να ακουστεί και να αποδειχθεί η αλήθεια μέσα σε ένα τρομακτικό μπαραζ παραπληροφόρησης που επιχειρεί η «από κει» πλευρά.

Η ταξική ανάγνωση, που πάντα έχει νόημα, και που έχει διατυπώσει έξοχα η Πάολα Ρεβενιώτη, είναι πολύ σημαντική και εξηγεί εν πολλοίς την αντίδραση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας, αυτού του κομματιού της κοινωνίας που λέμε νοικοκυραίους, απέναντι στο συμβάν αυτό και σε άλλα παρόμοια.

Η ταξική ανάγνωση όμως που παρουσιάζεται στις δυο αυτές αφίσες είναι, κατά τη γνώμη μου,  λανθασμένη

Ποια είναι η τάξη μας; Ποιοι είμαστε εμείς; Το να είσαι γκέι, κουήρ, αναρχικός, αριστερός, είναι ταξικό χαρακτηριστικό; Το να είσαι μικροαστός αριστερός, αναρχικός, γκέι, κουήρ, σε κατατάσσει στους δολοφόνους; Οκ, υπάρχουν για όλα αυτά αναλύσεις που μπορεί να γίνουν και να τα καταστήσουν κατανοητά,  και μπορούμε να τις φανταστούμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό που διαβάζουμε εδώ δεν είναι άστοχο και αφελές.

3. Από την άλλη, έχουμε την φωνή της «οικογένειας» της Zackie Oh! , όπως εκφράστηκε στην εκδήλωση στο Bequeer  .  Οι άνθρωποι που όπως λέει η από πάνω αφίσα «λόγω της κοινωνικής, έμφυλης και ταξικής τους θέσης βιώνουν βία, εκμετάλλευση και αποκλεισμό κι όμως δεν έγιναν σαν τα μούτρα τους», δεν βουτήχτηκαν, δηλαδή, στο μίσος, αν μου επιτρέπεται η ερμηνεία. Αντιστέκονται στο μίσος, αντιστέκονται και αμύνονται με γκλίτερ και με χιούμορ.

Να μην ξεχαστεί, να μην μείνει αναπάντητη. Να κρατήσουμε ψηλά τους τόνους, να απαιτήσουμε δικαιοσύνη. Μαζί με όποιον άλλον συμφωνεί μαζί μας, χωρίς ταμπέλες, υψωμένα δάχτυλα, ελιτισμό. Ο μικροαστός μαγαζάτορας που στην θέση του Ζακ μπορεί να δει το παιδί του, δεν είναι ο εχθρός.

Αντιγράφω από το φυλλάδιο της Συνέλευσης για την δολοφονία της Ζακ/Zackie Oh!:

«Ο θάνατος του Ζακ, όλα όσα ήταν η Zackie Oh!, συνιστά για εμάς ένα σκληρό μάθημα. Ένα βίαιο ταρακούνημα για τις βεβαιότητες των κόσμων μας. Μια υπενθύμιση για εκείνες τις ζωές και εκείνους τους θανάτους που (βολικά) αφήνουμε έξω από το βλέμμα μας, μια υπενθύμιση για όσα έχουμε να μάθουμε απ όσα βρίσκονται έξω από μας. Ο θάνατος και η ζωή της Zackie Oh! Είναι ένα κάλεσμα για ζωή κόντρα στην εξουσία, ένα κάλεσμα για αντίσταση στο θάνατο. Ένα κάλεσμα για αντίσταση στο φασισμό σε όλες του τις εκφάνσεις.Η φρίκη εξαπλώνεται, δεν υπάρχει αμφιβολία. Δεν χρειάζεται πια να καταγγείλουμε τα φαινόμενά της. Δεν πρόκειται να σταματήσει από μόνη της και δεν μπορούμε να την σταματήσουμε μόνες και μόνοι μας. Χρειαζόμαστε ο ένας την άλλη, χρειαζόμαστε συντροφικές σχέσεις, χρειαζόμαστε πείσμα, αγάπη και οργή για να πολεμήσουμε το τέρας μέσα μας και γύρω μας»

Για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε συλλογικότητες και ίσως ακόμα και πλειοψηφίες, ώστε να πετύχουμε πραγματικές νίκες ενάντια στην αστυνομική και κρατική βία και τον εκφασισμό της κοινωνίας. Και γιατί η  διατήρηση της ανθρωπιάς είναι, πλέον, ένα επαναστατικό καθήκον.