Μπορεί να κληρονόμησα πεπλανημένη άποψη, αλλά ευθύνομαι (και τα ποσοστά ξεψαχνίστε τα) που δεν έμεινε κοινωνία Εβραίων, που δεν πήρε μήτε χαρτί πετάμενο κανένας γύφτος επί των ημερών μου, που με το σταγονόμετρο μίλησα σε Γεωργιανούς, Τατζίκους και βαλκάνιους, που κάηκε η πόλη, που η μπαγιατίλα του δήθεν Ήθους ξέρανε το παντεσπάνι από τα πλαστικά κορνέ, που το παραξήλωσα με τις αντροπαρέες, που ήξερα αλλά δεν ενημέρωσα, που είδα να ρεζιλεύουν και δεν φλόμωσα στις μπάτσες τον ρεζιλευτή, που έχει άδικο η πόλη, που όλη η πέριξ φύση της μετά βίας αντέχεται, που θεωρούσα αγάπες και λουλούδια το μοίρασμα της αυταρέσκειας, που δεν τεκμηρίωσα ακόμη τους Αγίους Αποστόλους ως Γενέσιον της Θεοτόκου, που ανέχομαι Ιππόδρομο με λάθος κερκιδες.

(Κάπου, κάπως και κάποτε θα ιστορηθούν ο Νίντας, ο Μέσκος, ο Μπαγλάνης, ο Κύρου, ο Ασλάνογλου.)