Πρόκειται για πόλεμο. Λα γκερ, δα γουόρ. Μπορεί να είναι phony, κωλοψευτιά – κωλοφωτιά, μπορεί να σκαλώσει, αλλά είναι πόλεμος.

Αν ο Έβρος δεν ήταν ποτάμι, αλλά μονότειχος που εμποδάει τους Κατελάνους να συνεχίσουν τις αρπαγές τους, θα ήταν πόλεμος. Αν ο Έβρος δεν ήταν ποτάμι, αλλά τετράπλευρη τετραπυργία τριγυρισμένη από εριστικούς άοπλους διαγουμιστές, θα είχε μέσα στην κοιλιά της υπερασπιστές που θα αντάλλαζαν θανατηφόρους μπάφους μέσα – έξω.

Σε κάθε περίπτωση, μαλάκα Πετεφρή, πόλεμος είναι. Και μάλιστα πονηρεμένος. Επειδή στη στεριά ρίχνεις δυναμιτάκια ξερωγώ, απωθήσεις και προωθήσεις, αλλά στα νησιά έχει συνεργεία πλωτά που διασώζουν κόσμο και δε μπορείς να πολυβολείς φουσκωτές βάρκες τίγκα σε άοπλους. Χάνεις το δίκιο σου διότι. Και οι Τούρκοι δεν είναι τόσο του πεταμάτου να νομίζουν πως θα μας κυνηγάνε από τον Έβρο στα Βοδενά αδαπάνως και με ανταλλαγή σκαμπιλιών. Στα νησιά, εκεί θα αρματώσουν και θα έρθουνε, σε αυτά που υπερίπτανται, στον Ανθρωποφάγο, στις Οινούσες σε τέτοια πλατώματα.

Απόβαση κατάληψη, διακράτηση. Σχεδόν το είπαν, μέρα Σάββατο της Τυρινής. Τους παίρνει. Αφού δεν τους καταρρίψαμε με κανα πυραυλάκι με κανένα flak, γιατί όχι;

Νομίζουν πως αν προαναγγέλουν τις πράξεις των, τους αθωώνουν οι ουρανοί και πως διατηρούν καλούς λογαριασμούς με το μέλλον. Από τότε που επεμβαίνουν στη ζωή της Ανατολής, τα ίδια χούγια: μη αυτό επειδή εμείς, το άλλο. Τώρα, για παράδειγμα, δεν εντάσσουν στις πράξεις τους τη λέξη «πόλεμος». Άλλο υπόσχονται: να μας πνίξουν δια αυτομόλων, δια προσφύγων.

Θα χωθούν σε νησιά, θα μαυρίσουν γκρίζες ζώνες, ακούνε πως θα έχουμε εξακόσια άτομα στρατό και γελάνε, επειδή αυτοί θα σπρώξουν εξήντα χιλιάδες σε Θράκη και νησιά, άοπλο κόσμο που θα ζητά εγκατάσταση, δεν θα μιλάει για γαλάζια πατρίδα, επειδή ανάθεμά με κι αν έχει έναν Τούρκο.

Με το πλήθος υπό την δορά του πρόσφυγα θα γεμίσει τη Θράκη ώς τον Νέστο, όσα Δωδεκάνησα κρίνει, που θα το φερμάρει ωσάν δυστυχείς που μεταναστεύουν από ανάγκη, δίπλα σε μουσουλμάνους που «υποφέρουν» λόγω Λωζάννης.

Πως νομίζετε πως επικράτησαν τότε που ήταν αμηράδες σε Βιθυνία και Σμύρνη; Λευκοντυμένοι γέροντες με μακρύ ραβδί χτυπούσαν τις θύρες των κάστρων μας και ζητούσαν να μείνουν ανοιχτές την άλλη χρονιά. Υπόσχονταν λίγους φόρους και ήπια υποταγή. Και κάθε πέντε, κάθε δέκα χρόνια, κέρδιζαν μια τρανταχτή μάχη και πάλι συνέχιζαν.

Μήτε τώρα θα κηρύξουν πόλεμο. Η διασπασμένη Ευρώπη είναι το γελοίο αποτελεσματικό τους παιχνιδάκι. Δεν ξεμυτίζουν χωρίς να έχουν Ευρωπαίο Σύμμαχο.

Δεν ξέρετε πόσους αιώνες είχανε τους Φραντσέζους συμμάχους. Μετά, τους Γερμανούς. Και τον οριενταλισμό, τα «μπον πουρ λε μπαλκάν» τα έχουν έκπαιλαι ψωμοτύρι. Πουλάνε και ωραίες του Γιλδίζ, άστρη της Ανατολής, θυμοσοφία και μια σπάνια αντοχή όταν υποφέρουν.

Όταν μπήκαν στο ΝΑΤΟ, δεν το πίστευαν. Τους πήρε χρόνια για να το εμπεδώσουν. Εμείς, από σταυροφόρους και λατίνους εμπόρους πάθαμε το πατατράκ, κοντά εννιά αιώνες, αλλά τη λατινοκρατία τη φυσήξαμε σαν πούδρα από το πετσί μας. Όχι αυτούς. Δύο αιώνες τώρα, καταφέραμε να κερδίσουμε γή και αρχαιότητα, σε κοινωνίες που ήθελαν τις δικαιολογίες ύπαρξής τους.

Το μεγάλο ντου δεν θα γίνει στη Θράκη, διότι σκέφτονται πως μπορεί και να συνέλθουμε και να ξαναενωθούμε με αμείλικτους Βαλκανίους και να ψάχνονται σε κοκκινες Μηλιές και άλλες μελοδραματικούρες. Στα νησιά θα προσπαθήσουν να μπουκώσουν τα τοπία με άλαλους ομολογητές. Και η πλάκα είναι πως ό,τι καταφέρουν, θα είναι δια της συμπιέσεως.

Είναι ικανοί, αν καταφέρουν να μπουκώσουν με πενήντα χιλιάδες τάχα προσφυγιά τη Θράκη, να το παίξουν οπαδοί της λωζάννης και να αντιπροτείνουν, στα τόσα εκατομμύρια της Ισταμπούλ να δεχτούν και πενήντα χιλιάδες Ρωμιούς εκεί, για «ισορροπία και δικαιοσύνη».

Δεν είναι πανούργοι: εμείς είμεθα μαλακοκαύληδες. Αεί παίδες εσμέν. Κορονοϊός πλακώνει, ο μυαλός μας βρίσκεται πως να διαπράξουμε έναν μαραθώνιο, να γίνει το ματς, να πάρουμε ζυμαρικά πατείς με πατώ σε.

Εμείς, ένα κατέχουμε. Απόψεις. Πολιτικές, φιλοσοφικές, λογοτεχνίας, τοπία της μνήμης, η ζακετούλα της μαμάς, τι τρυφερά. Και αντιφασισμός, σαν ταμπέλα εκποίησης βάσει απόφασης προέδρου πρωτοδικών. Ό,τι και να υποστηρίξουμε, αμέσως μια άλλη ομάδα θα υποστηρίξει πιο πειστικά, το αντίθετο. Λαός που κολλάει προς εορτασμόν, παρέα Θερμοπύλες και Σαλαμίνες, εύκολα παθαίνει άνθρακα.