Κρεμασμένα παπούτσια – κρεμασμένες ΠΑΕ
23-09-2017

Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος ανακοίνωσε σήμερα ότι «κρεμάει τα παπούτσια του» και σκεφτόμουν ότι είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις αθλητών, που σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του ήταν του 6,5 με 7 ας πούμε, αλλά την χρονιά 2003-04 ήταν ο καλύτερος επιθετικός της πλάσης. Κι αν όχι κατά αντικειμενική εκτίμηση, στα μάτια κάθε φίλου του Παναθηναϊκού αυτό ήταν τότε, ναι. Ο Παπαδόπουλος το 2003-04 κατέκτησε νταμπλ με τον Παναθηναϊκό στο οποίο είχε πρωταγωνιστικό ρόλο κι ένα ευρωπαϊκό με την Εθνική, το οποίο το παρακολούθησε βασικά από τον πάγκο μεν, αλλά κι εκεί στο λίγο που έπαιξε πρόλαβε κι είχε καθοριστική συμβολή (στο γκολ του Βρύζα με τη Ρωσία, χάρη στο οποίο περάσαμε τον όμιλο).

Αλλά αφήνοντας την Εθνική στην άκρη, όσα έκανε με τον Παναθηναϊκό τότε, ακόμη κι αν έπεσε η απόδοσή του μετά, δημιούργησαν μέγα σκανδαλισμό δυο χρόνια αργότερα, όταν την άνοιξη του 2006 ο Τζίγγερ έδειχνε απρόθυμος να τον κρατήσει με τα λεφτά που ζητούσε. Ο κόσμος πίεσε – ο ΠΑΠ έμεινε. Ήταν κάτι σαν προάγγελος των μελλοντικών εξελίξεων: δυο χρόνια μετά, την άνοιξη του 2008, διαδηλώναμε χέρι χέρι με τον Άδωνη Γεωργιάδη στο Πεδίο του Άρεως. Ο κόσμος πίεσε – ο Τζίγγερ έφυγε· όχι ακριβώς, ήταν εκεί με δίπλα του πλέον κι άλλους.

Δυο μέρες μετά την ανακοίνωση Αλαφούζου, που με τα ως τώρα δεδομένα δείχνει ότι η ΠΑΕ Παναθηναϊκός πνέει τα λοίσθια, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος σταματάει την καριέρα του. Θα έχουμε για πάντα τις αναμνήσεις. Του παίκτη. Μένει να αποδειχθεί αν θα λέμε σύντομα το ίδιο και για την ομάδα.