Είναι παράδοξο;

Είναι κάποιου είδους σύγχρονη τυφλότητα υποβοηθούμενη από τη γενικότερη ανημποριά να εκτονώσουμε τα δέοντα της λίμπιντο της σκέψης;

Είναι μία νέα σύμβαση μεταξύ των ανθρώπων να είναι το αντίθετο του ψύχραιμου και να εκσφενδονίζουν σάλια και μερικούς σάπιους κυνόδοντες ακόμη και όταν γράφουν;

Είναι μία ταύτιση με τα αρχέγονα ένστικτά μας να στριμωχνόμαστε στις μέσες λύσεις, στις λογικές απαντήσεις και να τις διογκώνουμε με άλλοθι ώστε να τις φθάσουμε στα άκρα μία ώρα αρχύτερα; Και να σκάνε τα μπαλόνια και το ήλιο να τσιμεντοποιείται και να πέφτει αχός στο κεφάλι μας το κούφιο;

Είναι δυνατόν οι άνθρωποι να γίνονται τόσο εριστικοί για οποιοδήποτε θέμα ανακύπτει, να βγαίνουν από τα ρούχα τους και αυτό να συμβαίνει όχι για την θεάρεστη πράξη του σεξ, αλλά για να δείξουν τι κρέμεται ανάμεσα στα πόδια τους ή στο στέρνο τους ως τη αυταξία των λεγομένων τους;

Είναι αυτό που ζούμε η κανονική πορεία μας;

Η κοινή λογική πού να είναι θαμμένη; Ούτε καν στο οστεοφυλάκιο δεν την βρίσκουμε πια.

Γιούχα, απροίκιστα λογύδρια και «εντιμότατοι φίλοι μου, σας συμπαθώ ειδικά αν σας δω σφαγμένους».

Δεν συνευρισκόμαστε που δεν συνευρισκόμαστε ερωτικώς, ας γίνουμε σαδιστές απόψεων και τεθωρακισμένα δάχτυλα που βγάζουν μάτια να τελειώνουμε με τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και αυτό το σύμπαν το ακατανόητο. Εμ.