Ίσως ο μόνος τρόπος για να τιμήσει κανείς την μνήμη του Τζίμη Πανούση, είναι να σταθεί μακριά από αγιογραφίες και ακολουθώντας τα βήματά του να γίνει ασεβής ως και προκλητικός.

Ίσως λοιπόν υπό μια έννοια η Ελλάδα ήταν ο ιδανικός τόπος για να ανθίσει το ταλέντο του Τζιμάκου. Ίσως μόνο εδώ θα μπορούσε να κάνει επί τόσες δεκαετίες καριέρα έχοντας ως ένα από τα βασικά συστατικά της δουλειάς του μια κάποια πολιτική επαναστατικότητα και μια κάποια κοινωνική ριζοσπαστικότητα, η οποία χρησίμευε ως πρώτη ύλη για πανάκριβες (σε κόστος για τον θεατή) παραστάσεις. Ίσως μόνο εδώ μας αρέσει να κατηγορούμε τόσο μα τόσο πολύ τον καπιταλισμό στα λόγια, την ώρα που στην πράξη είτε τον απομυζούμε όπως μας παίρνει, είτε σκύβουμε χωρίς πολλά πολλά το κεφάλι στα κελεύσματά του. Ίσως μόνο εδώ μας αφορά μόνο το τι λέει στα λόγια κάποιος και δεν μας σκανδαλίζει η αντίφαση με το τι κάνει στην πράξη.

Σίγουρα όμως, υπό μια άλλη έννοια, η Ελλάδα ήταν ένας πολύ μικρός τόπος για να χωρέσει το ταλέντο του Τζιμάκου. Σίγουρα το χιούμορ του και η σάτιρά του ήταν έτη φωτός μπροστά από τον εγχώριο ανταγωνισμό και βασικά σίγουρα είχαν μια εντελώς άλλη ποιότητα. Στις ΗΠΑ θα μπορούσε να στέκεται δίπλα στους πιο μεγάλους και να τον ξέρει όλος ο κόσμος. Η σύνδεσή του με το ανατρεπτικά ευφρόσυνο ήταν κυτταρική. Δεν έλεγε αστεία. Αντιλαμβανόταν και ταυτόχρονα μετέδιδε ανά πάσα στιγμή, με όλο του το σώμα και κατεξοχήν με τα μάτιά του και το χαμόγελό του, κάτι που ξεπερνούσε κάθε επί μέρους αστείο. Αντιλαμβανόταν και ταυτόχρονα μετέδιδε ανά πάσα στιγμή μια συνενοχή σε μια θεμελιώδη υπαρξιακή συνθήκη: ότι τίποτα δεν είναι από μόνο του τόσο σοβαρό ώστε να μην μπορεί να κανιβαλιστεί ανελέητα, ότι σε μια άλλη εκδοχή του κόσμου κάθε μα κάθε μας λέξη και κάθε μα κάθε μας κίνηση θα μπορούσε να λέγεται και να γίνεται ταυτόχρονα στα σοβαρά και στα μη σοβαρά, θα μπορούσε ταυτόχρονα να κυριολεκτεί και να κοροϊδεύει.

Ριπάκο, Τζιμάκο. Δεν ξέρω πόσο δήθεν ήσουν τελικά, ξέρω όμως πόσο μεγάλος ήσουν. Κρίμα που το μάθαμε μόνο εμείς κι όχι ο μισός πλανήτης.