Αυτή είναι η Ευρώπη που θέλουμε, είχε πει ο Χρυσοχοΐδης για την ευρωπαϊκή συνεργασία και την εφαρμογή του μηχανισμού RescEU ύστερα από την περσινή πυρκαγιά στην Εύβοια.

Δεν ξέρω από που θ’ αντλήσει θρίαμβο κάποιος Ευρωπαίος όταν από τις πέντε πυρκαγιές του 2019 στην Εύβοια κάηκαν 37.128 στρέμματα και, ειδικότερα, από τη φωτιά στο Κοντοδεσπότι ένα Καταφύγιο Άγριας Ζωής (Αγριλίτσα-Καταβόθρα-Καλαμάκι).

Φέτος, δεν ξέρω πόσο με τιμά ως Έλληνα όταν πρέπει να ψάχνω με το Google για να ενημερωθώ για την κατάσταση στην Κορινθία, με πέντε κοινότητες σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και με περισσότερα από 30.000 στρέμματα δάσους καμμένα. Οι πληροφορίες βυθισμένες στα χαμηλά των ελληνικών ιστοσελίδων, στα παραλειπόμενα των τηλεοπτικών ειδήσεων – σε fast forward.

Και η Κυβέρνηση χρησιμοποιεί την τραγωδία στο Μάτι για να συνεχίσει το δικό της πόλεμο στην αντιπολίτευση. Έχω γράψει τη γνώμη μου για το ακραίο γεγονός, τους ταχύτατους ρυθμούς του. Όποιοι κι αν ήταν Κυβέρνηση τον Ιούλιο του 2018, νεκρούς θα θρηνούσαμε. Πολλούς. Παρ’ όλα αυτά έπρεπε να υπάρξουν άμεσα παραιτήσεις. Δεν απαλλάσσεις αυτόματα τον εαυτό σου, χρησιμοποιώντας για δικαιολογία το μέγεθος της καταστροφής. Ανάμεσα στη (μπλαζέ) έπαρση και την παραίτηση, δε χωρά επιλογή. Ή θα χαρακτηριστείς από ξιπασιά ή θα αποχωρήσεις (και θα σε θυμούνται για αξιοπρέπεια κι όχι για αποτυχία).

Αλλά ήταν τότε η αυταρέσκεια, η απειρία και ο φαρισαϊσμός της Κυβέρνησης. Επειδή ένιωθαν καλά με τους εαυτούς του νόμιζαν ότι ήταν απηλλαγμένοι ευθυνών, καθισμένοι στην ανέκαθεν προβληματική διοίκηση.