Αυτό που ζητούσαν όλοι στην αρχή, ήταν η προσοχή μου με κάθε κόστος. Παιδιά, σκυλιά, βυζιά, λεφτά, όλα έπαιξαν. Και τα κατάφεραν εξαιρετικά καλά αν σκεφτείς ότι η πιο πλούσια αυτοδημιούργητη επιχειρηματίας στον πλανήτη, είναι σήμερα μια πιτσιρίκα 21 ετών και μάλιστα για κανέναν απολύτως λόγο– σύμφωνα με τα δεδομένα του παλιού κόσμου. Κανένα δηλαδή ταλέντο της Κάιλι (ναι, την έφαγε την Κιμ) δεν θα επαρκούσε στον προ-διαδικτυακό κόσμο μας για να την ανεβάσει τόσο ψηλά. Όμως τώρα είναι φανερό σε όλους πώς συνέβη αυτό αν και κανείς δεν κάνει ή δεν μπορεί πια να κάνει κάτι για να το αλλάξει. Όλο αυτό όμως, έθρεψε τέρατα που βγαίνουν ένα-ένα κι έξω από τη διαδικτυακή ζωή.
Μπορεί στην αρχή τους, τα κοινωνικά δίκτυα να έφεραν μαζί τους τη διαρκή ανάγκη της επίδειξης, να θέλουμε δηλαδή να φαινόμαστε πιο όμορφοι, πιο χαρούμενοι, πιο κοσμογυρισμένοι, πιο εύποροι, πιο αστείοι και γενικά πιο οτιδήποτε απ΄ότι ήμασταν στ’ αλήθεια, μα ήταν θέμα χρόνου μέχρι αυτό να ξεφύγει. Και ξέφυγε. Το παιχνίδι ποιος θα κερδίσει πρώτος την προσοχή όλου του πλανήτη, δημιούργησε το δικό του star system, απαρτιζόμενο αποκλειστικά από όλους εκείνους τους ακραίους -στόκους και μπετόστοκους με τα δεδομένα του παλιού κόσμου, μην τα ξαναλέμε- που είχαν τη μοναδική ικανότητα να κερδίζουν την απόλυτη προσοχή μας. Και προφανώς καμία ντροπή.
Σήμερα, για μένα και για σένα, τους καταναλωτές περιεχομένου όπως ονομαζόμαστε, η ηλεκτρονική σόσιαλ ζωή είναι λίγο όπου φυσάει ο άνεμος, ανάλογα ποιός θα μας τραβήξει πρώτος την προσοχή. Όσο όμως περνάει ο καιρός κι επειδή αυτό δυσκολεύει, αναγκαστικά το μάτι μας εκπαιδεύτηκε να βλέπει μόνο τα όλο και πιο τραβηγμένα. Τραβηγμένο χιούμορ, τραβηγμένες δηλώσεις, τραβηγμένα πρόσωπα. Το νόμισμα λέει, της εποχής είναι η προσοχή, μα κόστος της σήμερα είναι δυσβάσταχτο καθώς για την προσοχή αυτή, ζητούν τα πάντα. Από τη λογική μέχρι την αισθητική, από τη συγκέντρωση μέχρι την ίδια μας την κρίση.
Αν μέχρι χθες δηλαδή, έπαιζα ανυποψίαστη στο πανηγυράκι και χάριζα αβέρτα την προσοχή μου στον πιο αστείο, στον πιο σύντομο, στον πιο ενδιαφέρον, στο πιο καλόψυχο, τώρα αν το κάνω, ξέρω ότι δημιουργώ τέρατα. Και αυτό το πράγμα δεν έχει πάρα πολύ μέλλον, διότι κανένα τέρας μου αύριο δεν θα επιβιώσει. Αύριο, μια νέα στρατιά ορκ θα γεμίσει τον τόπο τερατουργήματα μόνο και μόνο για να τα προσέξω. Και πρέπει αυτά που θα κάνουν να είναι ακόμη πιο τερατώδη για να καταφέρουν τελικά να τους τη ρίξω τη ματιά μου. Κι αυτή η λογική, έχει ξεπεράσει τα κοινωνικά δίκτυα, έχει ποτίσει τον εγκέφαλό μου, έχει γίνει νοοτροπία και έχει μολύνει κάθε μα κάθε έκφανση της ζωής μου.
Αναγκαστικά και η ψήφος δίνεται πια με τον ίδιο τρόπο όπως και η κρίση μας για την πολιτική στο σύνολό της. Και τα αποτελέσματά αυτού, τα ζούμε άλλωστε παγκοσμίως. Οι πιο ακραίες απόψεις κερδίζουν τη μεγαλύτερη δημοσιότητα γιατί τραβούν περισσότερο την προσοχή των ψηφοφόρων και άρα, φτάνουμε όλοι μας να βλέπουμε και να ακούμε όλο και πιο ακραίες απόψεις μέχρι το σημείο που είμαστε σήμερα. Που βλέπουμε και ακούμε αποκλειστικά ακραίες απόψεις. Είναι μόνο θέμα χρόνου να τις υιοθετήσουμε κιόλας. Ο πιο γρήγορος δρόμος είναι να αναγκαστούμε να πάρουμε θέση υπέρ ή κατά. Και τότε τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο.
Ως απόρροια όλων αυτών, μας κυβερνούν όλο και πιο ακραίοι τύποι διότι οι άλλοτε “φυσιολογικοί” είναι πολύ βαρετοί και δεν έχουν κάτι νέο να πουν, ακόμη κι αν το παλιό, βαρετό θέμα που μας προκαλεί σχεδόν αηδία αφορά την ίδια τη δημοκρατία, την ελευθερία μας, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το μέλλον. Οι αξίες σήμερα δεν πουλάνε αρκετά. Διότι δεν είναι εύκολες και γρήγορες στην κατανάλωση. Δεν θα σου αφήσουν μετά γέλιο, κλάμα ή έστω μεγάλη ευτυχία. Θα σου αφήσουν σκέψεις χώρια που δεν έχεις πια το λογισμικό να τις επεξεργαστείς. Κανέναν δεν ενδιαφέρουν πια τα λίγο πιο δύσκολα εάν δεν κάνεις πρώτα τον κόπο να τα περάσεις από ένα χολυγουντιανό στούντιο ή έστω, να τα χωρέσεις σε τίποτα memes, σε αστεία gifάκια ή να τα “παντρέψεις” με μεγαλοπρεπή ρητά κάποιου πολύ γνωστού ιστορικού προσώπου. Ή αν δεν στα στερήσουν.
Είναι πολλά τα τέρατα για να τολμήσει καν κάποιος να κάτσει απέναντί τους. Για εμάς τους τυχερούς-άτυχους που ζήσαμε λίγο πριν από όλα αυτά, ίσως το αντίδοτο να βρίσκεται στις αναμνήσεις. Σε εκείνη την εποχή που δεν είχες όλη την πληροφορία για οτιδήποτε πέρναγε από το νου σου, σε όποιο βάθος, ανάλογα την όρεξη και το χρόνο σου. Εκεί που συχνά ήσουν μόνη. Απόλυτα μόνη, σε άγνωστους δρόμους, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς να ξέρεις περιοχές και χάρτες. Τότε που δεν ήξερες πού βρίσκεται κάθε αγαπημένος ανά πάσα στιγμή, τί ακριβώς κάνει, με ποιον είναι και πόσους πόντους πήρε στην κοιλίτσα αυτήν την εβδομάδα. Όταν έψαχνες δουλειά μόνο Τρίτες και Παρασκευές γιατί περίμενες να τυπωθεί η εφημερίδα των αγγελιών – κι αυτό στα κλεφτά απ΄τα μανταλάκια. Όχι τόσο παλιά μα σίγουρα σε άλλο σύμπαν όλα αυτά ή δυο βήματα μακριά. Βέβαια, υπάρχει πάντοτε η μεγάλη πιθανότητα να απατώμαι και όλα αυτά να ήταν πάλι καθρεφτάκια, απλά για ιθαγενείς μιας άλλης εποχής.
