Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με απλούς δεν εννοώ βλαξ: αλλά όχι διακεκριμένος) έχει μιαν ιδέα, κατακρίνει ένα θεσμόν ή μιαν γενικήν γνώμην· ξεύρει ότι η μεγάλη πλειοψηφία σκέπτεται αντιθέτως προς αυτή· ως εκ τούτου σιωπά, θαρρώντας πως δεν οφελεί να ομιλήση, στέκοντας που με την ομιλία του δεν θ’ αλλάξη τίποτε. Είναι ένα μεγάλο λάθος. Εγώ πράττω αλλέως. Κατακρίνω λ.χ. την θανατικήν ποινήν. Μόλις τύχει ευκαιρία, το κηρύττω, όχι διότι νομίζω ότι επειδή θα το πω εγώ θα την καταργήσουν αύριον τα κράτη, αλλά διότι είμαι πεπεισμένος ότι λέγωντάς το συντείνω εις τον θρίαμβον της γνώμης μου. Αδιάφορον εάν δεν συμφωνή κανένας μαζί μου. Ο λόγος μου δεν πάγει χαμένος. Θα τον επαναλάβη ίσως κανείς και μπορεί να πάγη σε αυτιά που να τον ακούσουν και να ενθαρρυνθούν. Μπορεί από τους μη συμφωνούντας τώρα να τον θυμηθή κανένας – εις ευνοϊκήν περίστασιν εις το μέλλον, και, με την συγκυρίαν άλλων περιπτώσεων, να πεισθή, ή να κλονισθή η εναντία του πεποίθησις. – Έτσι και εις διάφορα άλλα κοινωνικά ζητήματα, και εις μερικά που κυρίως απαιτείται Πράξις. Γνωρίζω που είμαι δειλός και δεν μπορώ να πράξω. Γι’ αυτό λέγω μόνον. Αλλά δεν νομίζω που τα λόγια μου είναι περιττά. Θα πράξη άλλος. Αλλά τα πολλά μου τα λόγια – εμού του δειλού– θα τον ευκολύνουν την ενέργειαν. Καθαρίζουν το έδαφος. ― Κ.Π. Καβάφης, 16.10.1902
Η αρχή του “ελληνικού Me Too” έγινε με τη Σοφία Μπεκατώρου, που κατέθεσε με παρρησία την εμπειρία της στη Δικαιοσύνη και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Πολλές γυναίκες εγκαρδιώθηκαν και άρχισαν να μιλούν πιο ανοιχτά για τις δικές τους κακοποιήσεις και τους βιασμούς. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τους έδωσαν τη δυνατότητα να καταθέσουν τις εμπειρίες τους σε ευρύτερο κύκλο, και να τις δημοσιοποιήσουν αδιαμεσολάβητα. Αυτός είναι ο λόγος που οι αρχικές καταγγελίες, για να είναι αποτελεσματικές, και στην απονομή δικαιοσύνης αλλά και αποτρεπτικές για το μέλλον, είναι καλό να είναι επώνυμες, αλλοιώς υπάρχει κίνδυνος να αποδυναμώσουν το κίνημα ακριβώς τη στιγμή που η κοινωνία μοιάζει έτοιμη να το αποδεχτεί και να το αγκαλιάσει. Τα παραδοσιακά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θα φιλοξενήσουν και θα διαδώσουν καταγγελίες αν δεν είναι επώνυμες; Επίσης, θα δεχτούν να δημοσιοποιήσουν καταγγελίες για το συνάφι των δημοσιογράφων ή άλλων διακεκριμένων μελών των παραδοσιακών συντεχνιών εξουσίας, όπως οι δικηγόροι ή οι πολιτικοί; Γιατί η αρχή καλώς έγινε, αλλά πρέπει να δοθεί συνέχεια. Εδώ είμαστε, και εδώ θα κριθεί το μέλλον.
ΥΓ. Στις 26 Ιανουαρίου, η κυρία Έλενα Ακρίτα, που δεν διακρίνεται για τη δυσκολία στη δημόσια έκφρασή της, έγραψε στο φέισμπουκ πως “Ανοίγουν τα στόματα στο θέατρο. Άντε να ανοίξουν και στη δημοσιογραφία. Έντυπη και τηλεοπτική.” Την επομένη, σε ανάρτηση με αφορμή τον Γιώργο Κιμούλη, έγραψε πως “Kάποτε το απόστημα πρέπει να σπάσει. Και στο θέατρο, αλλά και στην δημοσιογραφία όταν με το καλό, ανοίξουν κι εκεί τα στόματα.” Δεδομένου ότι η κυρία Ακρίτα διακονεί και το θέατρο και τη δημοσιογραφία, έντυπη και τηλεοπτική, για πάνω από σαράντα χρόνια, σίγουρα θα ξέρει κάτι παραπάνω. Γιατί περιμένει να μιλήσουν άλλοι για αυτά, είναι δικό της θέμα.
