Υπό μία έννοια, «Το Πράσινο Βιβλίο» είναι μια ταινία που θα έπρεπε κανείς να περιφρονεί, ακριβώς επειδή παρότι είναι ο ορισμός της συνταγής, καταφέρνει να σε κερδίσει και να σε κάνει να γλυκαθείς. Το κέρδος της όμως είναι η άρνηση όλων εκείνων για τα οποία αγαπήσαμε το σινεμά. Σινεμά χωρίς δόντια, σινεμά χωρίς ψυχή, σινεμά χωρίς αλήθεια, σινεμά κόπι πέιστ, σινεμά χωρίς το παραμικρό ρίσκο, σινεμά που η δοσολογία του κάθε συστατικού είναι ακριβώς η προβλεπόμενη, χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση, μια ταινία γυρισμένη από έναν άνθρωπο που αν μη τι άλλο ήξερε να κάνει ταινίες με δόντια, με ψυχή, με αλήθεια, με ρίσκο, με θράσος, με αυθάδεια, κωμωδίες χοντροκομμένες και ενοχλητικές, κωμωδίες που η πολιτική ορθότητα ήταν στην μια πλευρά και εκείνες στην απέναντι.

Το επικίνδυνο στο «Πράσινο Βιβλίο» είναι ότι το βλέπεις και εν πολλοίς το απολαμβάνεις. Αλλά όταν απολαμβάνεις τη συνταγή, δεν βλέπεις σινεμά, έχεις πάει σε εστιατόριο να φας το αγαπημένο σου πιάτο.

Σινεμά είναι αυτό που έχει στο αυτί του ο Μπεν Στίλερ στο ραντεβού με την Κάμερον Ντίαζ. Συνταγή είναι αυτό που έχει στην ψυχή του ο Μαχερσάλα Άλι και στη συμπεριφορά τους μισό αιώνα πριν οι κακοί Νότιοι.