Νομίζω πως η κατάπτυστη πολιτική του Τραμπ έχει ακόμη και θα έχει υπερασπιστές, επειδή το γενικό κοινό υποψιάζεται τους νικητές άχρι μουλαρώματος, κι όχι επειδή κατάλαβε το ποίημα του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, που ωστόσο, κατάλληλα μεταφρασμένο, όλο το σόι του Τραμπ θα σιγοτραγουδούσε:

Νικήθηκαν. Στη Ζάμα ο Ένας,

Στο Βατερλώ και στην Πολτάβα οι άλλοι.

Οι νικημένοι, τάχα, είν΄όλοι τους μεγάλοι;

Ω δεν μπορεί να νικηθεί ο καθένας!

Χρειάζεται [….. … ….]  μεγάλη

Και πρέπει ο τόπος όνομα να βγάλει.

Η γέννηση ενός έθνους, όσα παιρνει ο άνεμος, ο ρατσισμός μεταμορφωμένος σε χαμένη αθωότητα της ψυχής του Νότου, o BB King ως πολυμερισμένος εργάτης, ο Muddy Waters που δηλώνει ανικανοποίητος, το πελώριο, ακέφαλο αλλά ασπαίρον τομάρι που ενίοτε διασώζει ο Λομαξ με εκείνον τον συμπαθή εστετισμό, και είναι ο αποκεφαλιστής της Τέχνης υπέρ του λιντσαρίσματος, οι έθνικ περιφερειακοί υποστηρικτές του Τραμπ που του λείπει ένας Γκαίμπελς για να γίνει μαντάρα η Νέα Ήπειρος. Και στα περιθώρια, οι πεπεισμένοι «του Παραδείσου που τους κάνει» ομογενείς, μια θήκη αναμνήσεων εποχής Τομ Πάπας, Σκούρας και Άγκνιου, εντέλει δεν ήταν αρκετό το Γκέτυσμπουργκ και παραήταν μελόδραμα η καλύβα του μπάρμπα Θωμά, ενώ το ρύζι Μπαρμπα Μπέν δεν τολμούν πια να το θυμίσουν. «Κάνι Ουέστ, ποιά είναι αυτή, δεν την ξέρω» όπως δήλωσε ο ανηφοριστής κοκκοφοινίκων, The Worst.