[Προς τον αφανή επιχρωματιστή της πρωθυπουργικής εικόνας]

«Η επανεκκίνηση της οικονομίας» μπορεί να συγκριθεί μόνον με την χειμωνιάτικη αντεπίθεση του Χίτλερ στις Αρδέννες ως την Μπαστόν, ή με την παραμονή της Μαύρης Πέμπτης στην Γουόλ Στρητ του 1929, δηλαδή την «Τετάρτη των ηλιθίων» όπου αρκετοί σορτάκηδες έσπευσαν να αγοράσουν μετοχές που ήδη έπεφταν σαν πλακέ χιόνι στους δρόμους. Και οι μετοχές, και τα πτώματά τους. Tοσο φλου αρτιστίκ είναι.

Είναι πάντοτε όχι απλώς επικίνδυνο, αλλά θανατηφόρο να ρίχνεις το πλήρωμα ενός καραβιού στη θάλασσα για να το κυβερνήσει ένας γλάρος, ή «να περιμένεις από έναν χονδρόν λεπτότητας» (αυτό είναι του Μποστ), ή να είσαι γιατρός και να γοητεύεσαι από αεριτζήδες που παίζουν νούμερα στα δάχτυλα και να ακούς πολιτικούς κάθε απόχρωσης εν γένει (αυτό έπρεπε να είναι, από την εποχή της άκαυτης βάτου του όρους Σινά, η ενδέκατη Εντολή)

Δεν είναι σίγουρο το τεστ για τον κορονοϊό, κι αυτό φαίνεται από το ότι ξεκινά ενίοτε από αρνητικό και πρίν το ρόγχο του θανάτου βγαίνει θετικό. Δεν έχεις ιδέα πόσοι στην χώρα σου είναι ασυμπτωματικοί, δεν πας χωρίς διερμηνέα στο Κρανίδι, δεν επιτρέπεις σε κανέναν να βγάζει πρωτοσέλιδα με προτεραιότητες και σχεδιασμούς όταν δεν έχεις μήτε εμβόλιο, μήτε έστω και ένα γιατρικό. Ένα! Όλα είναι στο «εάν» και στο «θα δούμε». Σου το έχω ξαναγράψει συγκρατώντας την υπομονή μου, πως δεν έχεις ιδέα πόσοι έχουν προσβληθεί και κακώς φερμάρεις την μαλατσία πως είσαι στην ουρά των κόκκινων αλέρτ. Διότι εδώ, οι αριθμητικές πράξεις είναι δευτερεύουσες και ενίοτε παραπλανητικές. Ποσοστά επί του συνόλου είναι ευχής έργο να συγκρίνεις.

Δεν μέμφομαι μήτε την Επιτροπή, μήτε τους γιατρούς, μήτε τους αλαλιασμένους της νυν αντιπολίτευσης που παίζουν περιφερειακά, και βέβαια μήτε αυτούς που κάνουν λογαριασμούς χωρίς τον ξενοδόχο, κυριολεκτικά. Ποιος σου έταξε να περιμένεις να γεμίσουν τουρίσται τα νησιά που δεν αντέχουν μήτε ένα ξερόβηχα χωρίς αεροδιακομιδή; Ευτυχώς οι έμποροι και οι μεταπράτες και αυτοί που στήνουν ξώβεργες για τους τουρίσται, δεν πρόκειται να ανοίξουν. Κι ας έχει πέσει χαμαί το πετρέλαιο όσο θέλει.

Έρχεται Κρίση, το έπιασες; Άγρια Κρίση, Κρίση απ’ αυτές που έχουν και υφέσεις, κρίσεις που μπορεί να την γλυτώσουν μερικά ομοσπονδιακά κρατίδια και έως εκεί. Κι εσύ τσαμπουνάς σχολεία και πρόστιμα και εξετάσεις και καλλιγραφίες και όλα καλά. Δεν υπάρχει διεθνής οργανισμός αρμόδιος, που δεν βλέπει να έρχεται η Ύφεση.

Κι εσύ το ξέρεις, αλλά μέσα σου ενδεχομένως να πιστεύεις πως θα γυρίσει ο τροχός με  «διαβατήρια υγείας» και του μπογιατζή ο κόπανος. Ενώ έπρεπε να τραγουδάς «τέσσερα βυζιά η γελάδα, τρία η αγιά τριάδα, δύο πέρδικες στ’ αλώνι, ένα είναι τ’ αηδόνι, κι αυτό τον Μάη λαλεί»

Αλήθεια, ο Μηταράκης, όλα καλά; Ο Βρούτσης, με τα 300 ΚΕΚ, ακμαίος; Έχεις καταλάβει πως χρειάζεται όχι ανασχηματισμός, αλλά η σιγουριά πως ακόμη και τα φίδια αλλάζουν πουκάμισο; Μήπως είναι καιρός, εκτός από τους άχρηστους, να συμπεριλάβει στο λογαριασμό ο δικός σου και τους άσκοπους;

Εδώ πληρώνεις τζάμπα δημόσιο προσωπικό επειδή δεν χωράνε σε χώρους που δούλευαν, αλλά τώρα χρειάζονται άπλα! Επικοινωνιακά, μπροστά στο χάλι των αλλωνών, ο δικός σου έσκισε.

Ε, και;

Δεξιός είναι και αυτά οι δεξιοί τα οσμίζονται. Αλλά δεν έχεις ορίσει τι δεξιός είναι, και να σε πληροφορήσω, δωρεάν και εγκαρδίως. Δεν είναι Καραμανλής ο της Οκταετίας, μήτε ο ανηψιός του που έκανε άλλα. Δεν είναι του Αβέρωφ όπως ο πρόεδρος της Βουλής σας, μήτε Ράλλης και άλλα Ιόνια χαιρετίσματα.

Μήτε η φαμίλια τον βοηθάει -ανκαι θα είδε, φαντάζομαι, τον Νονό καμιά 300ριά φορές.

Κι αν είναι στα χνάρια του πατέρα του, λάθος κάνει. Ακόμη κι αν έχει ένα ξένο πρότυπο, κακώς το ψάχνει μεταπολεμικώς ή σε ένα όνομα της αρχαιότητας, αν η Αγγελοπούλου συγκράτησε κανένα.

Μόνη καταφυγή σε αυτό το κουρδιστό μαραφέτι, ο Νιουντηλίστας, Φραγκλίνος Δελάνο Ρούσβελτ, ή FDR που έστρωσε μια ακατοίκητη οικονομία, και έστησε υπαρκτά έργα, όχι παπάρες ψηφιακές. Και με το Εναρέ, τον λάτρεψαν οι εργάτες και οι άνεργοι, λαΐκισε μετ’ ευτελείας και κυβερνούσε εν γνώσει της μαλακίας. Δεν χρειάζεσαι κάν μια Έληνορ να μαζεύει τα μπόσικα. Μερικοί ενδιαφέροντες ανθρώποι, με παραξενιές, επαρκούν…

Κι αν αντείπεις πως ο Ρούσβελτ είναι από άλλη σωλήνωση, κάνε τον να φαντάζει σαν κυβερνήτης κάποιας Πολιτείας (του Ρούσβελτ). Και το έργο ας μη σκηνοθετήθηκε από τον Ήστγουντ ή τον Χιούστον, ας είναι ένα σκετσάκι των Κοέν, το πρώτο από τον Σκάγκς που κατά τα άλλα δεν βλέπεται.

Δεν ξέρω αν έρχεται πρώτα η Κρίση και συν αυτή και η Ύφεση. Απ’ όσο καταλαβαίνω, θα είναι κάτι χειρότερο από κοροναϊό και δεν θα περιέχει το μόνιμο σακατλίκι της χώρας, ήτοι την διχόνοια. Θα είναι ένας ενθουσιώδης περίπατος παραπλανημένων που θα επιδιώξει να διασκελίσει τη γέφυρα του Γοργοπόταμου, στέλνοντας τα βαγόνια με καταπέλτη στην άλλη όχθη του γκρεμού.

Και κάτι τελευταίο, συβουλάτορα του Ρήγα σου: η μουσική υπόκρουση και η αντίφαση ανάμεσα στις εμπορικές διαφημίσεις και στα κρατικά λογάκια, παρουσιάζουν πολυκοσμία και χαδάκια στις πρώτες και αποστάσεις Αντονιόνι τα δεύτερα.

Η μουσική υπόκρουση είναι θρηνητική και θανατολάγνος, είναι δήθεν νοσταλγική, παρά τον Ρεμισμό που περιέχει. Ένας μελοδραματικός Ερικσατισμός κάνει πλινκ πλονκ στις πεντάγραμες καλαμιές, οι σιτεμένοι καλλιτέχνες άλλων γενεών είναι στο τσακ να ξεχνάνε τα λόγια τους και τα μοιρολόγια για τις μοναξιές και τα πολλά τετραψήφια τηλέφωνα θυμίζουν πιν που δεν θυμάται κανένας.

Οι τηλεοπτικές επαναλήψεις, δείχνουν κόσμο που κοιτιέται και αγγίζεται, κι αυτό  μπερδεύει τους απομονωμένους έντρομους. Και πες στο αφεντικό σου πως όποιο βροντολόγιο, ωροσκόπιο, αστρολάβο ή περί σεισμών κείμενο διαβάσει, μαζί με καμιά δεκαριά νόμους του Χαμουραμπί, θα μπορεί να εκτελεί καλύτερα φιλοσοφικούς διαλόγους για μιμιάμβους και γιατί δείχνει κακοχυμένο το κοίλο ενός λιθωρυχημένου θεάτρου σκιών.

Πές του να είναι ευσυγκίνητα αγνώμων και να κρατάει σκονάκια για κάθε περίπτωση.

Εύχομαι, πές του, να γενούν όλα όπως το εκτίμησε, αλλά οι μυθολογίες συχνά ψεύδονται εθελουσίως.