Διάβασα τον «Ιρλανδό» του Σκορτσέζε. Ξέρω τι λέω, ξέρω τι γράφω. Το έργο, στηριγμένο στον Τζο Πέσι και δεν είδα μήτε στιγμή τον ΝτεΝίρο -ήταν ακριβώς ο πέντε χρόνια τώρα αποθαμένος φίλος μου, ο Μπίλης. Ήταν από τις ταινίες που θα ήθελα να κρατάνε παραπάνω απο πέντε χρόνια -και με είκοσι δεν θα είχα αντίρρηση. Και εκείνη η μουσική που αποτραβιόταν από μηρούς ακριβώς μεταξύ κόλπου των Χοίρων και δολοφονίας Κένεντι. Κι όλες εκείνες οι παντοδύναμες γυναίκες της ταινίας, πάντως ισχυρότερες από τις εκάστοτε γυναίκες των αστροναυτών που μας χτίκιαζαν.