Από την πρώτη διετία των μνημονίων, όταν ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα παραδοσιακά μικρό κόμμα που απλά είχε ανοδική τάση, μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι η συστημική αρθρογραφία και ο συστημικός δημόσιος λόγος άρχισε να τον εντοπίζει ως τον μεγάλο εχθρό. Όταν έφτασε να διεκδικεί εξουσία, αυτό επιτάθηκε, αλλά, οκ, ήταν και πολύ πιο αυτονόητο τότε. Έπειτα, όταν έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, η πολεμική δεν ήταν η αναμενόμενη από τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού, αλλά επιχειρήθηκε να εξισωθεί με το άλλο «άκρο», το νεοναζιστικό. Όταν έγινε κυβέρνηση, στην αρχή ο μπαμπούλας ήταν ότι θα έριχνε τη χώρα στο χάος και την καταστροφή. Μετά την κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ, τη νίκη στις δεύτερες εκλογές και την μνημονιοποίησή του, το επιχείρημα έγινε πιο θολό. Η κωλοτούμπα δεν αρκούσε να του στερήσει την ήττα στις εκλογές, άρα από μόνη της δεν μπορούσε να αποτελεί την βασική εναντίον του γραμμή μετά τις εκλογές, για άκρο, εντάξει, τι να λέμε, ήταν αστείο πια, στο χάος η χώρα δεν οδηγήθηκε κι ακόμη και τα κάπιταλ κοντρόλ έπαιξαν στην ιστορία το ρόλο της ακόμη μεγαλύτερης αξίας του ποσοστού του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, έπρεπε να βρεθεί κάτι άλλο. Αλλά τι; Οι μετακλητοί κι ο Καρανίκας; Η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης; Το ότι έκλεισαν δυο μερόνυχτα τον Μαρινάκη, τον Ιβάν και τον Κυριακού σε πλειοδοτικό διαγωνισμό για να βγάλουν άδειες; Και δώστου παραιτηθείτε και δώστου αιτήματα για εκλογές και δώστου να ‘χαμε να λέγαμε. Θα περίμενε ίσως κανείς, ότι αφού όπως είπε τις προάλλες ο Βίζερ, μόνο ο όψιμος ΣΥΡΙΖΑ αγκάλιασε πραγματικά τα μνημόνια, ότι αφού απέκτησε ακόμη και την περιβόητη «ιδιοκτησία» τους, όλη αυτή η αντισυριζική λύσσα θα είχε κοπάσει. Έκανε τη δουλειά τους καλύτερα κι από τους ίδιους. Όχι όμως. Για να φτάσουμε έτσι στο απέραντο γκροτέσκο των τελευταίων εβδομάδων, όταν αίφνης όσοι είχαν αυτοπροσδιοριστεί ως οι κατεξοχήν αντιεθνολαϊκιστές και κατέβαιναν με σημαίες της πατρίδας μας της Ευρώπης στο Σύνταγμα, άρχισαν να καβαλούν το κύμα των μακεδονομάχων και να προσδίδουν στα συλλαλητήρια χαρακτήρα αντικυβερνητικό. Ο αντισυριζισμός έπαψε να στηρίζεται σε ιδεολογικά χαρακτηριστικά και μετατράπηκε σε αυτόνομη ιδεολογία: ό,τι να ΄ναι, αρκεί να είναι αντισύριζα. Εμάς τώρα γιατί θα έπρεπε να μας αφορά όλο αυτό; Αν όλο αυτό έχει πλέον εκφυλιστεί σε μια μάχη για την καρέκλα μεταξύ των νόμιμων νομέων και κληρονόμων της και των κατσαπλιάδων που ήρθαν και την κατέλαβαν και αν η πολιτική είναι πια λίγο πολύ μία, γιατί να μας αφορά; Δεν είμαι σίγουρος. Ίσως στην εποχή που ζούμε η μόνη ρεαλιστική διάκριση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς να είναι η υπάρχουσα: από την μια ένα κόμμα που κυβερνά έχοντας κάνει μια τεράστια στροφή από την αρχική αντιμνημονιακή του ατζέντα και από την άλλη μια ολοένα και πιο κατάμαυρη δεξιά, έτοιμη να ανταλλάξει, ή μάλλον να παντρέψει, ανά πάσα στιγμή ευρωπαϊστικούς νεοφιλελευθερισμούς, με στρατηγούς, παπάδες, εμβατήρια, υπαπαντές, Ioυστινιανούς.