Mείον οκτώμιση ετών ήταν ο σημερινός Γάλλος πρόεδρος, όταν ξεσπούσε το φαινόμενο του Παρισινού Μάη.
Τέσσερα μόλις χρόνια μετά το ’64 και την έναρξη της λειτουργίας του, το Πανεπιστήμιο της Nanterre, λειτούργησε ως θρυαλλίδα του Παρισινού Μάη. Αρκετά αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ο Emmanuel Macron, εγκατέλειπε την πατρογονική Αμιένη και περνούσε τις πύλες της Nanterre για να σπουδάσει Φιλοσοφία.
Ο Παρισινός Μάης, τότε, ήδη κείτονταν σε ένα ράφι της Ιστορίας σαν απεικόνιση προς το κυνήγι μιας ουτοπίας. Ήταν μια διαδικασία όπου δεν επαληθεύτηκαν οι Μαρξιστικές θεωρίες, καθώς την πρωτοπορία της εξέγερσης δεν είχε η εργατική τάξη, αλλά ο φοιτητικός και μαθητικός κόσμος. Αργότερα στην εξέλιξή της, προχώρησαν σε απεργίες και κινητοποιήσεις και τα εργατικά συνδικάτα.
Αντίθετα, σχεδόν στα τέλη του 18ου αιώνα, η Παρισινή Κομμούνα που έσβησε Μάιο, ήταν έργο και πράξη αποκλειστικά εργατών και προλετάριων. Πνίγηκε στο αίμα καθώς μέσα σε δυο μήνες κόστισε περισσότερους νεκρούς απ’ ότι η περίοδος της τρομοκρατίας της Γαλλικής επανάστασης, η οποία είχε κρατήσει 18 μήνες και είχε ξεσπάσει κάποια 82 οκτώ χρόνια, ή τρείς γενιές αργότερα.
Όποια και να είναι η ερμηνεία για τα ιστορικά γεγονότα, ή την μορφή των εξεγέρσεων, το αποτέλεσμα των επαναστάσεων ή το ξέφτισμα τους, σε διαφορετικής συντηρητικότητας σχήματα εξουσίας, έχουμε την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της 26ης Αυγούστου 1789, έχουμε και το σύνθημα «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη».
Έχουμε επίσης την άποψη για την Κομμούνα ότι υπήρξε «καθαρή άρνηση του κράτους» και τέλος έχουμε τον Μάη του ΄68 τυλιγμένο στα πιο ριζοσπαστικά συνθήματα όπως: «Ξεχάστε ό,τι σας έχουν μάθει. Αρχίστε να ονειρεύεστε»
Άμοιρη Γαλλία, ενσάρκωση της ελευθερίας, γυμνόστηθη καλλονή με εφ’ όπλου λόγχη και την τρικολόρ να κυματίζει στον αχό της μάχης έτσι όπως τη φιλοτέχνησε ο Eugène Delacroix, που ολοένα χάνεσαι από εκείνο που φανταζόμαστε πως είσαι.
Άμοιρη Γαλλία που δέχεσαι τις προτροπές των Γερμανών να ψηφίσεις φιλοευρωπαϊκά υπό τους ήχους του Aux Champs Elysées του J. Dassin αλλά και του ύμνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, «Ωδή στη χαρά», του Ludwig van Beethoven.
Άμοιρη Γαλλία, πόσο απομακρύνεσαι από εκείνο τον Μάη, όπου ο αφρός της κοινωνίας σου σήκωνε τις γροθιές του κραυγάζοντας: «Κηρύξατε την πόλη σε κατάσταση διαρκούς ευτυχίας» ή «Θα σας πεθάνουν οι ανέσεις».
Άμοιροι επαναστάτες, ριζοσπάστες, ονειροπόλοι.