Διάβασα στις ειδήσεις ότι οι επιστήμονες εντόπισαν έναν ξέχωρο πληθυσμό γαλάζιων φαλαινών. Το αξιοσημείωτο είναι ότι η έρευνα η οποία κατέληξε στο συμπέρασμα για τον ξεχωριστό αυτό πληθυσμό σε δυτικό Ινδικό Ωκεανό και σε Αραβική Θάλασσα, δεν βασίστηκε σε ανάλυση δειγμάτων γενετικού υλικού αλλά σε ένα νέο (για τους ανθρώπους νέο) τραγούδι το οποίο ηχογράφησαν οι ερευνητές στα ανοικτά των ακτών του Ομάν, στο δυτικό Αρχιπέλαγος Τσάγκος στον κεντρικό Ινδικό – στους τροπικούς – και στα ανοικτά της Μαδαγασκάρης – στα νοτιοδυτικά του ωκεανού. Προφανώς πρόκειται για μεγάλο χιτ, το οποίο μπορείτε να ακούσετε εδώ και για το οποίο η ανθρωπότητα ήταν ανυποψίαστη αλλά το τίμησε με τον ανθρώπινο τίτλο “τραγουδότυπος του βορειοδυτικού Ινδικού Ωκεανού”.

Ανέμπνευστος τίτλος κατά τη γνώμη μου. Θα έπρεπε να ρωτούσαν το Σεβάχ που ήταν από το Ομάν και ήξερε από φάλαινες, ειδικά από γαλάζιες, ή το μακαρίτη επίσης Λοΐζο που ήταν ειδικός στα τραγούδια, όχι απλά στους τραγουδότυπους.

Η δεύτερη φωτογραφία του Luigi Spina από το Αρχαιολογικό Πάρκο της Πομπηίας. Πρόκειται για τοιχογραφία που απεικονίζει Νηρηίδα η οποία ιππεύει θαλασσινό άλογο. Προσοχή μη το μπερδέψετε με ιππόκαμπο. Οι ιππόκαμποι είναι ψάρια, αντίθετα τα θαλασσινά άλογα είναι θηλαστικά όπως οι γαλάζιες φάλαινες.

Καμία σχέση επίσης με τα δυο μικρά γαλάζια άλογα. Αυτά ήταν του Γιώργου Ρωμανού και ήταν αποκλειστικά και μόνο μουσικά – όπως και μουσικές είναι οι γαλάζιες φάλαινες, οι θαλασσινές.