Τα μέσα παραγωγής του σχολιαστή σας
Μήτε καζαμίες, μήτε προβλέψεις, ελπίδες και ευχές. Μπάστα. Ουρτ και γκιτ και άπαγε, τα συνθήματα στα οποία αρέσκομαι.
H νεγκότσκα, το αητονύχι και το μαλμπέκ είναι οι ποικιλίες κρασιού που προτιμώ. Ο απτάλικος, το ροκ και ό,τι χόρευαν στα Céilidh oi Kέλτες είναι ο ρυθμός του κόσμου μου. Με αυτήν την καρτ βιζίτ, καλύπτομαι.
Αλλά έχω και μοναχοφαγιές, όπως τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Μπάτη, τον Τούντα και καμπόσους άλλους που θεωρώ συμμορία ατάκτων, τραυλών ρομαντικών. Τα όργανά τους ηχούν κρατσανιστά, και υπονοούν ξυλόφωνα και αδιανόητο τσέμπαλο στην ψύχα τους.
Αποφεύγω γενικώς τα που μ’ αρέσουνε, επειδή γράφω συνεχώς και δεν με παίρνει να τυφλώνομαι από βουρκώματα και δάκρυα κάθε τρεις και μία. Με την οδήγηση, δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Έκλαιγα φωναχτά, χόρευα με χέρια και πόδια (συχνά με το ‘να πόδι κρεμασμένο έξω, όταν με φαρμάκωνε κάποιος θρόμβος) αλλά είχα εκπαιδεύσει τα αυτοκίνητα να αυτενεργούν. Ειδικά ήταν εξασκημένα να στρίβουν μοναχά τους στα βενζινάδικα.
Δεν μονολογώ, αλλά συχνά γελώ αμέριμνα, καθώς θυμάμαι ατάκες πεθαμένων φίλων. Και όταν συντάσσω κείμενο, χρησιμοποιώ ένα παμπάλαιο εσωτερικό τετρακάναλο. Μήτε λέξεις, μήτε εκφράσεις εφευρίσκω έτσι. Έρχονται μόνες τους, όταν μπαίνω στο κελλί τους, μάλλον νομίζοντας πως επιτέλους, θα βγουν στην αυλή της φυλακής τους, πράγμα που απαγορεύω και απλώς τις ταΐζω ξεγελώντας τες με κανέναν τραχανά.
Mε αυτά τα μέσα παραγωγής θα πορευτείτε, διαβάζοντας την παρούσα κατάθεση. Διότι ελπίζω να καταλάβατε πως υπάρχει και ρομαντικός υλισμός.
Οδηγό στις επερχόμενες εκλογές, έχω την απελπισία. Τα δύο αθροίσματα, που διαδίδουν πως είναι κόμματα και το χάρβαλο που λέγεται «συντεταγμένη πολιτεία» και δέχεται συνεχώς ναπάλμ στο δοξαπατρί, είναι καθεστωτικά παραληρήματα που είναι η Κρίση αυτοπρόσωπη.
Πίνακας στερεοτύπων που βαρεθήκατε να διαβάζετε
Πριν τις δεύτερες εκλογές του 2015, ψήφισαν ομού το μνημόνιο του Όχι αλλά Ναι. Πολλοί μαζί. Από άγχος μη μας ξωπετάξουν από το Νόμισμα. Κι έπειτα ο Μεϊμαράκης είχε την εντύπωση πως θα τον προτιμούσαν για κυβερνήτη. Αυτό δεν ήταν μυωπία- ήταν γλαύκωμα.
Από την πρώτη στιγμή που ο Βαρουφάκης, με τες ευλογίες και την σαστισμάρα του κονκλαβίου της Αίγινας, άρχισε να παίζει τον Παιχτούρα του Έθνους, με κατενάτσιο, δυσθυμία και θεωρία των παιγνίων, η Βουλή έπρεπε να αδειάσει από άλλες φωνές, να μείνουν οι νεότευκτοι, μπας και φωτιστούν και τον προλάβουν.
Τα μετά τις δεύτερες εκλογές είχαν ήδη φτιάξει κατάσταση. Και πέρασαν τέσσερα σχεδόν χρόνια με ιδεολογική μουσταλευριά. Συνοψίζω: υπεύθυνη για την περίοδο 2015-2018 είναι η αναπηρία κάθε αντιπολίτευσης . Η κυβέρνηση που έδωσε στον Κατρούγκαλο και στον Καμμένο εξουσία, δεν ήθελε Άδωνι. Διότι άρχισε το πολυμασημένο γνωστό γαζί «είστε ο παλαιός κόσμος και εμείς ο νέος».
Κι όσο ο Μητσοτάκης μιζέριαζε, νομίζοντας πως ζει και υπάρχει σε εποχές όπως του πατέρα του, χωρίς ίντερνετ και μονταζιέρες, το παραμύθιασμα της άλλης πλευράς, έμοιαζε νοτόριους, παρά τις ακατάσχετες γκάφες.
Καμία από τις δύο παρατάξεις δεν ήταν ικανή να φτιάξει μια ατραπό προς κάποια λύση. Αμφότερες, αποδείχτηκαν τελείως ανάξιες της περίστασης. Διότι δεν ήθελε καν κυβέρνηση για να φτιάχνεις πλεονάσματα και να επινοείς ανοίγματα προς το απόλυτο τίποτε.
Κεντρικό ζήτημα παραμένει πως νομίζουμε ότι αντιμετωπίζαμε κυβερνήσεις, ενώ αντιμετωπίζαμε δανειστές. Και η εξωτερική μας πολιτική, ήταν εξωφρενική. Μια χώρα σε κοινωνική Κρίση, αναζητά συμμαχίες και επινοεί δουλειές. Δεν κοντράρεται με τίποτε.
Θέλουμε έναν τρίτο δρόμο. Καθαρά και ξάστερα. Χωρίς κωλοτούμπες, νέες συμμαχίες και συνθήκες γραμμένες στο νερό. Από την πρώτη στιγμή θέλαμε και θέλουμε πελάτες. Πε-λά-τες. Καλομάθαμε στα σύκα και όταν μας έφερναν φραγκόσυκα, δεν μάθαμε να βγάζουμε τα αγκάθια. Και το 2019, πάλι πελάτες θέλουμε. Με τα έξτρα είκοσι δις που μας στέρησαν από τις τσέπες μας, θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε πολλούς νέους πελάτες. Χρειαζόμαστε μια κοινωνία κοντραμπατζήδων και παράτολμων κουρσάρων. Παίξαμε το καλό παιδί πολλά χρόνια και μας πήραν στο ψιλό.
Ακυβέρνητοι και ασύδοτοι, θα τα καταφέρναμε πολύ καλύτερα.
Μήτε καζαμίες, μήτε προβλέψεις, ελπίδες και ευχές. Μπάστα. Ουρτ και γκιτ και άπαγε, τα συνθήματα στα οποία αρέσκομαι.
Εφαρμογή του ρομαντικού υλισμού
Η αναζήτηση λύσεων πάνω στο ξυράφι του Όκκαμ, μπορεί να φανεί παράξενο, αλλά θα καταυγάσει το μέλλον μας. Παράδειγμα: τα συριζόνια ασκούν τακτικές κινήσεις με ορολογίες που είναι η τελευταία μόδα του 1860, το 1892, άντε και του 1917. Δηλαδή καταλαβαίνοντας πως τους περιμένει κονιορτός και μπουχαρί αν σφίξουν τα λουριά, μετέρχονται διάφορα επιδοματικά και αλληλέγγυα τεχνήματα, παίρνοντας από την εποχή του δήθεν 13ου μισθού, τουλάχιστον μια δεκαπεντάρα δις προς διανομή.
Ερώτημα: καθώς οι αγορές το βλέπουν αυτό και ψυλλιάζονται (δεν το κρίνω) αναρωτηθήκατε εάν αυτά τα 15 εξτραδάκια τα προσθέτατε στο θρυλικό «μαξιλάρι» της εξόδου μετά τον Αύγουστο, θα είχαμε σήμερα διπλάσιο μαξιλαράκι; Μήπως αυτό ακριβώς το μέτρο, που δεν εμποδίζει την αρπαχτική σας αγωγή, αν μάθαιναν οι αγορές πως το εφαρμόζουμε, θα ήταν αφορμή να μας εκτιμήσουν περισσότερο, ως μυαλωμένους, οπότε θα έπεφταν τα επιτόκια δανεισμού, αντί να φλερτάρουν με το 4-5%; Θα ήταν μια win-win κατάσταση!
Πάμε στους αλλουνούς. Οι λεονταρισμοί πως αν δεν ψηφιστεί η Πρέσπα από το ελληνικό κοινοβούλιο, οι του Μητσοτάκη δεν θα το πράξουν, είναι παπατζηλίκι. Διότι την Πρέσπα την περνάνε και με 130 βουλευτές, αρκεί μερικοί σύμμαχοι να απέχουν. Από την άλλη, δεχόμενοι την συνέχεια του κράτους και της διοίκησης, αν η κυβέρνηση τα καταφέρει, η νέα κυβέρνηση θα «υποχρεωθεί» να δεχτεί την Πρέσπα, αφού θα είναι ψηφισμένη! Την κωλοτούμπα την έχετε ετοιμάσει παρά την αντιστασιακή ρητορική.
Ναι, είναι αληθές πως κατά το τέλος του 2013, υπήρξε μια κοφτή ανάσα στην αγορά, που βάστηξε έως την αναγγελία του ΕΝΦΙΑ και την παούρα που έπιασε τον Σαμαρά από το καζο στις Ευρωεκλογές. Αλλά από τον Σεπτέμβριο του 2014, η κατάσταση άρχισε να καταρρέει και πάλι.
Έχετε και οι δυό αδυναμία στις στοιχειωμένες υποδείξεις των δανειστών. Αλλά ασχολείστε σε λάθος χρόνο με λάθος ζητήματα. Ο κόσμος δεν είναι χωρισμένος σε οπαδούς μιας Αμερικάνικης Τερίτορυ ή στη συμπερίληψη της χώρας σε μία από την Ένωση πασών των Ρωσιών. Το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, είναι μια απέλπιδα προσπάθεια πρέσβεων να αντιμετωπίσουν την κόλαση έτσι και ρίξουν τον Ερτογάν και βάλουνε τον Γκιουλέν,που θα είναι μια άκρως δυσάρεστη έκπληξη για όλους. Αν με τον πρώτο ανταλλάσσουμε μπουκέτα απειλών,με τον άλλον θα έχουμε έναν ακραίο φονταμενταλιστή στα σύνορα.
Προτιμήστε τον Όκκαμ και την πειρατεία, τους δημάρχους αντί των υπουργών και θα τα πάτε όλοι καλύτερα. Στο κάτω της γραφής, μια χαρά την σκαπουλάραμε βάζοντας κοτζαμπάσηδες , αρματολούς και κλέφτες ,επί πολλούς αιώνες χωρίς δική μας διακυβέρνηση. Αν θέλουμε να αποφύγουμε έναν βασανιστικό ρόγχο, επιβάλλονται οι κοφτές ανάσες μιας ετοιμόγεννης πατρίδας.
