Εδώ και χρόνια, και πακιστάνους είχαμε και Σιχ που έγδερναν τις πλάτες τους και αιγύπτιους ψαράδες και ποικιλίες ανατολιτών, όπως τσάινα τάουν. Πιλιπίνι νταντάδες, αλλά όχι μόνον: γεωργιανές καθαρίστριες και Ίβηρες τεχνίτες, αποφύγους των τέως σοβιετικών κρατών, εθισμένους να κάνουν υπόγεια κουμάντα, τη μισή Αλβανία, Βαλκανίους με τη σέσουλα, και μια λατρεία στις αξέχαστες πατρίδες, όπου αντάμωναν γενιές επί γενεών φιλόξενους χωρίτες που τους άνοιγαν τα σπίτια που εγκατέλειψαν για να κλάψουνε μαζί. Και στα μαύρα χρόνια του θανάτου του εικοστού αιώνα, τρεις αξιοσέβαστοι Βούλγαροι δικαστές, ξεθεωμένοι από την πείνα, μου γκρέμισαν μια μεσοτοιχία στο χωριό για να φαρδύνει το καθιστικό. Αν στερούμασταν, έτρωγαν όπως εμείς μπαγιάτικο ψωμί με βρεμμένη ζάχαρη και καφέ. Αν είχαμε πίναμε παρέα μοναστηριακές μπίρες και τρώγαμε μπέικα το μπέικον με μουστάρδα ντιζόν και στίλτον.

Όσο για την ατμόσφαιρα, ελπίζω οι γηγενείς και οι πρόσφυγες του τόπου να έχουν ακόμη εφιάλτες (που βέβαια έχουν ενσωματωθεί στην εθνική αφήγηση με μπόλικα παυσίπονα) για αυτά που τράβηξαν ή προκάλεσαν στον «άλλον». Και δεν θέλω να θυμίζω πόσα πογκρόμ σε κάθε πενταετία υφίσταται ο σύγχρονος κόσμος από διακρίσεις, φυλετικό μίσος και αιτήματα καθαρότητας και έξωσης των διαφορετικών παγκοσμίως.

Ας υπενθυμίσω πως «Ευρώπη» υπάρχει και στην Τουρκία και λέγεται «Ευρωπαϊκή Τουρκία».

Η απειλή «θα ανοίξω τα σύνορα» εκβιάζει μόνον την Ελλάδα, επειδή η φιλοσοφία της φύλαξης συνόρων στην Βουλγαρία διαφέρει ριζικά από την δική μας, ήδη από το 2015.

Όποια «λύση» βρεθεί για να αποφύγουμε πογκρόμ ή το «μπάτε σκύλοι αλέστε» σκοντάφτει στο ότι θα υποφέρουν άμαχοι, και δεν εννοώ μόνον τους Αφγανούς ζηλωτές που παινεύουν τον Αλλάχ τους. Η Ελλάδα θα μπορούσε να δεχτεί να μπαίνουν οικογένειες ή μανάδες με ανήλικα παιδιά, καθώς και υπέργηρα άτομα.

Αλλά αυτά είναι άλλων κατσικοπόδαρων δουλειά. Μου επιτρέπεται, νομίζω, η αναγραφή μερικών ολέθριων τακτικών στα πολλά χρόνια που δεχόμαστε μετανάστευση και προσφυγιά.

Το «δος μοι τούτον τον ξένον», το ιερατικό motto εννοώ, είναι μια κίνηση ανθρώπινης, ατομικής βάσης, ως υποχρέωση. Τα μαζικά προσφυγικά ή μεταναστευτικά ρεύματα ήταν πάντοτε πολιτικής επίνοιας ή αποτελέσματα ολεθρίων πολέμων. Ανατρέχοντας στους θηριώδεις αριθμούς μετακίνησης ανθρώπων στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, καταλαβαίνουμε τις πρωτοβουλίες του πρωτογέννητου ΟΗΕ, αλλά την βία των Τούτσι προς Χούτου στην Ρουάντα, δεν την πρόλαβαν. Ακόμη και οι αρκετές «ειρηνευτικές δυνάμεις» του ΟΗΕ, σπανίως λειτουργούσαν κατευναστικά και θου, ω δαίμον, φραγήν τω στόματί μου.

Στην Ελλάδα, τα τρανταχτά ατοπήματα δεν είναι πολλά, αλλά δεν γλυτώσαμε από κανένα τους

-τις διακρίσεις και τον ρατσισμό

-την αδιανόητη απάθεια σε εγκληματικές πράξεις ενδεδυμένες με την πρόφαση της λαϊκής οργής

-το φρικτό έγκλημα της σύγκρουσης στη νήσο Λέσβο της τοπικής κοινωνίας, έστω μέρους αυτής, με κατασταλτικές δυνάμεις που είχαμε να θυμηθούμε από τις εκστρατείες των ενστόλων κατά των Μανιατών και την εμφύλια σύρραξη πριν τον Εμφύλιο.

-Τους προφανώς ανεπαρκείς υπουργούς, αλλά και το πρωθυπουργικό σύστημα αξιολόγησης που αναμένεται να φέρει και άλλα ντράβαλα, καθώς τα δεξιά φέουδα μένουν απείραχτα.

-Τα ολέθρια σφάλματα της «πρώτης φοράς αριστερά» και τις μαλαγανιές των εντεταλμένων υπουργών, που εντέλει άφησαν λυτό τον Καμμένο σε ζητήματα εν ου παικτοίς, κυρίως μέσω ελικοπτερικής διακυβέρνησης συν τις αστοχίες των ημιουμανιστών της συμφοράς.

-Την αδυναμία της Κιναλωσύνης να επιχειρήσει κάτι ενωτικό, παύοντας να φέρεται ως «τρίτος πόλος εξουσίας», μονότονα ζητώντας αρχηγικές συσκέψεις και άλλα ματαιόσπουδα.

-Τέλος, κι όπως συνέβη και σε άλλες περιπτώσεις, την πλήρη αδυναμία κοινής εθνικής πολιτικής που οδηγεί σε στενομυαλιά και παραγωγή ανθρωπιστικών στερεοτύπων που ποτέ δεν εμππόδισαν εμφύλιες σφαγές.

Εύχομαι να μη μας παρασύρει το αίσθημα αδικίας σε μια νοσηρή αίσθηση αντεκδίκησης και ράγισμα του ζυγού της δικαιοσύνης. Θύματα και όχι σκοτεινοί κατάσκοποι σέρνονται σε ξηρά και θάλασσα.

Τελειώνω: ας αποδειχθεί ανακριβής η έκθεση της Φρόντεξ πως αναμένεται ομαδικό κύμα «επισκεπτών» από την τουρκική επικράτεια. Ο απλονοϊκός νεοφασισμός με τον ουρανομήκους βλακείας αριστερισμό (προσοχή: δεν εννοώ Αριστερά και Δεξιά) θα μας διασπείρουν τελεσιδίκως, χώρια αυτοί που θα δούνε τα ραδίκια ανάποδα η θα μυρίζουν τις ρίζες από τα θυμαράκια.

Διαλέξτε ύμνο πάντως. Είτε αυτόν:

Παίζοντας με τα φτερά τους
καθιστοί στην όχθη του Έβρου.
Τιο, τιο, τιο τιξ,
τιο τιξ, τιο τιξ.

Είτε τον άλλον:

Στὸ μεταξὺ ἡ Ἑλλάδα ταξιδεύει ὁλοένα ταξιδεύει
κι ἂν «ὁρῶμεν ἀνθοῦν πέλαγος Αἰγαῖον νεκροῖς»
εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θέλησαν νὰ πιάσουν τὸ μεγάλο καράβι μὲ τὸ κολύμπι