Γράφω με λίγα δάχτυλα. Δεν έμαθα τυφλό και κυρίως με τους δείχτες. Αλλά έχω μονίμως ένα πρόβλημα. Ως παλαιός αριστερόχειρας, ο αριστερά τομέας του πληκτρολογίου λειτουργεί άμεμπτα, με τον δείκτη να διατρέχει αδιαμαρτύρητα πολλά χιλιόμετρα. Το δεξί χέρι, αντιθέτως βαστάει τα δεξιά μπόσικα, σαν εξαναγκασμένο-μόνο το Π και το Λ του ανήκουν υποχρεωτικά. Επιπλέον, επειδή πλακώνει ανασούμπαλα τον τομέα του, ο μικρός και ο παράμεσος χτυπάνε γράμματα στο κουτουρού και αναγκάζομαι να βαράω συχνά το backspace για να διώχνω τα περισσευάμενα ψηφία που αποτυπώνονται.

Σήμερα, που έπεσε πολλή δουλειά, κατάλαβα πως τραυλίζω γραπτώς.(= «Αήμερακα τάλαβα πως τραυλίζω γραπχώς» κατά έναν έλεγχο που έκαμα ) Άρα, ένα 11% της πληκτρολόγησης, είναι φύρα αχρείαστη, επομένως μια πρόταση απαιτεί άλλο ένα 11% για να γίνει κατανοητή. Και τα περισσότερα λάθη οφείλονται στον αριστερό δείκτη, που υποτίθεται με διασώζει.

Επίσης σήμερα, κατάλαβα πως αυτό το έξτρα 22% δεν είναι καθυστέρηση, όπως νόμιζα, αλλά ο απαραίτητος ελάχιστος χρόνος προκειμένου να σκεφτώ τι πρόκειται να γράψω στην επόμενη πρόταση. Δηλαδή ο συνολικός χρόνος επινόησης λέξεων και της γραφής τους, πάει πακέτο με ένα λογικό 22% παραπάνω χειρωναξία. Λέω πως είναι ένα είδος ΦΠΑ πάνω στις λέξεις και δεν πρόκειται να ασχοληθώ πάλι. Διότι όταν δεν γράφω, δεν ασχολούμαι κα-θό-λου με το τι θα γράψω. Απλώς ενοχλούμαι από τα φουρφούρια του πύργου στο PC, βλέπω αν το τασάκι γέμισε και θέλει άδειασμα, τέτοια σπατάλη και λάτρα του μηδαμινού.

Κάποτε, δοκίμασα φωνητική υπαγόρευση κειμένου, αλλά σε λίγες μέρες το μετάνιωσα, διότι μιλώντας, τραυλίζω σαν τον παλιό καλό καιρό και η φύρα είναι απερίγραπτη.

Ήταν ένα δείγμα από το εργαστήρι ενός συγγραφέα, για να μη τα θεωρείτε όλα αυτονόητα