Δεν πιστεύουμε ποτέ των ποτών σε λεφτόδεντρα και χρυσούς μόσχους, σε καλή και κακή τύχη.

Η κυρία που προτείνει ένα σκασμό δις για την Ευρώπη, πάει να γλυτώσει τα ντράβαλα της γηραιάς ηπείρου. Οι εκτός Ευρώπης παίκτες, εμπιστεύονται ταγκαλάκια για κυβερνήτες. Κακό σημάδι, λάθος ένδειξη σε αρκετούς δείκτες.

Για την Ελλάδα, τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα. Διότι πιστεύει, διακόσια χρόνια τώρα, πως τα λεφτά είναι για ξόδεμα. Πως τα λεφτά αναπληρώνουν τις άυλες αξίες.

Στην Ελλάδα, το «έργο» χρειάζεται λεφτά. Μαλακίες. Πρώτα, το έργο χρειάζεται να γεννάει λεφτά. Ή, άυλες αξίες, όπως ένα ορφανοτροφείο. Κι όχι ΜΚΟ, μικρά, άμυαλα κατσούλια μου.

Μπροστά μας, ανοίγονται για το κράτος, δύο δρόμοι: ή να μαζέψει λεφτά το κράτος, ή οι πολίτες του. Στην πρώτη λύση, ετοιμαστείτε για θρίαμβο του Δημοσίου, βραδεία ωρίμαση πραγματικών και φανταστικών έργων, επιδόματα και λοιπές μάντολες.

Στη δεύτερη λύση, το κράτος φθίνει εθελοντικά, παρέχοντας στον ιδιωτικό τομέα (που ξεκίνησε από την τέχνη των κουρσάρων και εκεί θα καταλήξει) πολύ μικρή επιβάρυνση εκ μέρους του Παράδειγμα: να κατεβάσει το ΦΠΑ σε αμελητέα ποσοστά (λχ 3%) και οι ιδιώτες να ρεφάρουν την βέβαιη ζημία του 2020, ενώ το κράτος να βολευτεί με τα κεφάλαια που δίδει η Ευρωπαία Μανδάμ.

Έτσι, το Κράτος δεν θα χάσει (και δεν θα έχει λεφτά για «ανάπτυξις») και οι ιδιώτες μεσοπρόθεσμα θα ανασάνουν.

Ένα να θυμάστε: μακριά από αναπτυξιακά έργα και επενδύσεις όσο κυβερνήτες και υπήκοοι περιφέρονται με μάσκες και πανουκλιασμένη συμπεριφορά. Και να αρχίσετε να ξεχνάτε, όσο γίνεται, τους «δημόσιους λειτουργούς». Μολις καταλάβετε πως το Δημόσιο λειτουργεί καλύτερα με δημόσιους χειριστές περιορισμένης θητείας, κάθε Έλλην θα κυκλοφορεί με ένα σακκί τσιμέντο λιγότερο στην πλάτη του.

Ή ολοι μαζί να παίζουμε το κράτος, η όλοι μαζί να το κουβαλάμε εκ περιτροπής. Με τα ημίμετρα, βλέπετε το χάλι μας.