Διαπιστώνω αυτές τις μέρες πως το να μιλάς με κάποιον για την ύπαρξη εξωγήινων δεν έχει σε τίποτα απολύτως να ζηλέψει απ΄το να μιλάς με κάποιον νέο για οποιαδήποτε μεγαλύτερη ηλικία και δη τα γεράματα. Η αντίληψη πολλών -ειδικά των πολύ νέων- για τους ανθρώπους και τη ζωή μετά τα 50 και πάνω, μα και τα 40, ακόμη και τα 35, είναι από μυστήριο μέχρι τουλάχιστον ξεκαρδιστική. Ήταν αυτονόητο για τους νεότερους του χθες που ζούσαμε λίγο πιο κοντά στα γηρατειά καθώς δεν είχαμε πολλές εναλλακτικές, μα πλέον παρατηρώ πως για αρκετούς πολύ νέους, η δεύτερη και τρίτη ηλικία είναι ένα γιγάντιο κλισέ που περιλαμβάνει αποκλειστικά λύπη, ανέχεια, αρρώστια και πολλή βαρεμάρα. Όταν δεν είναι αόρατη, δηλαδή.

Για αρκετούς νέους ανθρώπους που συναναστρέφομαι και παρατηρώ διαδικτυακά, είναι αδιανόητο να υπάρχει ζωή – ζωή με την ινσταγκράμαμπλ έννοια και όχι ζωή που τη ζεις- μετά τα 40 το πολύ. Μια 25άρα ή ένας 20άρης μοιάζουν να μην έχουν πολυσκεφτεί, ή χειρότερα, έχουν σκεφτεί με όλους τους λάθος τρόπους πως για περίπου άλλα τόσα χρόνια απ΄όσα έχουν ζήσει μέχρι σήμερα, -αν είναι τυχεροί και παραπάνω – θα ζήσουν χωρίς να βλέπουν “τη φάτσα τους” σε διαφημίσεις, χωρίς να έχουν μπροστά τους τα μοναδικά μεγάλα, τάχα, ορόσημα της ζωής όπως σπουδές, γάμους και καριέρες. Θα ζήσουν χωρίς εγκυμοσύνες και μωρομαμαδοσύνες, χωρίς καν η κοινωνία να ξέρει στα σίγουρα αν κάνουν σεξ, αν οι άνθρωποι στην ηλικία αυτή κάνουν σεξ -ή μάλλον χωρίς η κοινωνία να ξερνάει στη σκέψη ότι κάνουν σεξ-, αν τρώνε λίπη, γλυκά, κρέας, κανονικό φαγητό, αν τρώνε γενικώς, αν σκέφτονται ή συζητούν κι άλλα πράγματα πέρα από ασθένειες, φάρμακα και ποιος πέθανε, αν έχουν όνειρα, ή μάλλον πόσο λυπηρό είναι που πέρα από αυτήν την αηδιαστική ασχήμια, δεν έχουν όνειρα. Τίτλοι που θα συναντήσεις πολύ συχνά σε κάθε ηλεκτρονική εφημερίδα που σέβεται τον εαυτό της θα είναι κάπως έτσι: “Υπάρχει σεξουαλική ζωή μετά τα ___; Μύθοι και Αλήθειες”, “ΣΟΚ – κοίτα πώς είναι τώρα η διάσημη ____” ή “Δες τον ____. Ο χρόνος δεν τον έχει αγγίξει!”.

Αυτό που όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο άγνωστο, όλο και πιο εξωγήινο, αυτό που δεν έχει συνειδητοποιήσει η “νεολαία” είναι ότι της “πουλάμε” μισή ζωή και πως σχεδόν τίποτε σε λίγα χρόνια δεν θα αφορά τη ζωή και τον εαυτό μας όπως μας τον πλάσαραν. Τίποτε. Η νιότη σήμερα, βρέθηκε σε υπέρμετρο βαθμό στο επίκεντρο όλων, κάτι που κάνει τη ζωή_μετά ένα μεγάλο ερωτηματικό για πολλούς και ένα μεγάλο μαρτύριο για όσους παύουν να ανήκουν στα “ποπ κοινά”, ενώ όσο προχωράμε τη ζωή μας αγνοώντας, κρύβοντας ή γιουχάροντας ένα τόσο μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, το χάσμα Νιάτα – Οποιαδήποτε Άλλη Ηλικία, την κάνει πιο δύσκολη, μάλλον παίζει για κάποιους να την κάνει αφόρητη ενώ δεν είναι, δεν ήταν, αντίθετα είναι μάλλον πιο χαρούμενη. Ή θα ‘πρεπε να της δώσουμε λίγο τόπο να είναι.

Μέχρι χθες, οι διαφημίσεις και πάλι υμνούσαν τη νιότη, την εφηβεία, τη μητρότητα, την υγεία, την ομορφιά, τα πάντα γύρω από τη ζωή μέχρι τα 30, βία 35 – σαράντα ήταν γεράματα κανονικά. Αυτό όμως που ελάχιστοι νεολαίοι συνειδητοποιούν σε όλο του το μεγαλείο, είναι πως το βάθρο της νιότης που ψήλωσε με τα κοινωνικά δίκτυα, δεν είναι ότι κονταίνει όσο μεγαλώνουμε, δεν είναι ότι το χάνουμε σταδιακά και με τα χρόνια όπως γινόταν πριν, τώρα πια το βάθρο εξαφανίζεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Και δεν έχουμε ιδέα για όλο αυτό, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι από αυτό που λέμε σήμερα καθημερινότητα, μα και όλη μας η ζωή, είναι πλασματικά πλαισιωμένες από τούμπανο νιάτα που πετυχαίνει κανείς με ψεύτικα ή φιλτραρισμένα πρόσωπα και κορμιά.

Στο νέο μας, παράλληλο σύμπαν της ζωής_μετά, απλά ένα πρωί καθαιρούμαστε από την υψηλή θέση της νιότης και μας αφαιρείται κάθε προνόμιο και δικαίωμα. Όλα. Είναι τόσο ξαφνικό που πολλοί νιώθουν πως είναι πια αόρατοι, πως ο κόσμος έγινε ξαφνικά εχθρικός, πως οφείλουν με κάθε θυσία να παραμείνουν νέοι διότι αν δεν το κάνουν θα πεθάνουν. Το σοκ διαδέχεται η λύσσα για παρατεταμένη νιότη και το γιγάντιο άγχος να παραμείνουμε νέοι, μα όχι νέοι με τη φυσιολογική έννοια. Όχι νέοι με την υγιή, ρομαντική, έστω λίγο τραβηγμένη έννοια της θείτσας με το ροζ μαλλί και το κραγιόν όξω μέχρι το σαγόνι. Νέοι στ’ αλήθεια, μέσα – έξω και μάλιστα επί δέκα, καθώς πλέον ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι καθολικός ενώ το κυρίαρχο πρότυπο της και_καλά νιότης, αντί να σημαίνει απλά φύση στα ντουζένια της, τώρα είναι κάτι αφύσικο, εξωπραγματικό, κάτι πανδύσκολο και πλαστικό, κάτι που δεν επιτρέπει βασικά πράγματα όπως φαγητό, ρυτίδες, τριχοφυΐα, εμπειρία και άλλα ύποπτα.

Αν είχα μπροστά μου μια εικοσάχρονη ή έναν 25χρονο, θα ήθελα πολύ να τους προετοιμάσω για αυτό το σοκαριστικό γεγονός, για αυτό το σιδηρούν παραπέτασμα που έχουμε ηλιθιωδώς τοποθετήσει και ωσάν στρουθοκάμηλοι απλά αρνούμαστε να δούμε οποιονδήποτε πέρα από αυτό. Θα το ξεκινούσα κάπως Βέφα. Αγαπητά μου παιδιά, πολύ πολύ σύντομα -αν είμαστε δηλαδή ένα τσικ εγκρατείς και τυχεροί- καλούμαστε όλοι να ζήσουμε αφήνοντας πίσω μας το υπέροχο σώμα και πρόσωπο, -αν ήμασταν ήδη τυχεροί να έχουμε τέτοιο, τουλάχιστον με τα σημερινά πρότυπα που τόσο βλακωδώς καλλιεργείτε – εμείς το λέγαμε βάζω τα χεράκια μου για να βγάλω τα ματάκια μου. Καλούμαστε παιδιά μου που λέτε, να ζήσουμε χωρίς να είμαστε το επίκεντρο όλων στην οικογένεια, τη δουλειά, τον πλανήτη. Ναι, σαφώς δεν είναι ότι αγνοούσατε τις μεγαλύτερες ηλικίες, δεν αγνοούσατε μέχρι σήμερα την ύπαρξη της μητέρας, της γιαγιάς, της ηλικιωμένης που ντε και καλά θα περνάγατε στον απέναντι δρόμο, ενώ σίγουρα δεν μπορούσατε να μη δείτε το γεροντάκι που θα σας σήκωνε στα λεωφορεία, τους τόσους αδιάφορους, μάλλον υστερικούς και σίγουρα πολύ λυπημένους “ενήλικες” να σας μιλούν ασταμάτητα, να σας μαλώνουν και γενικά, να σας ενοχλούν από τα τόσο σημαντικά που κάνετε και να που τώρα καλείστε εσείς να μπείτε στην παρέα τους, να γίνετε οι “αόρατοι”. Δείτε το αλλιώς. Καλούμαστε όλοι όμως να δεχτούμε ότι η ζωή συνεχίζεται, ότι φυσικά και μπορούμε όλοι να έχουμε νέα όνειρα και επιθυμίες όπως ακριβώς και πριν, καθώς και εξίσου μεγάλα συναισθήματα, ενώ παίζει να είμαστε υγιείς. Η ομορφιά δεν βρίσκεται στο τέλειο περιτύλιγμα, πόσο μάλλον στο περιτύλιγμα, δεν οφείλουμε να πάψουμε να ζούμε, δεν οφείλουμε να κρυβόμαστε, ας μην ντρεπόμαστε για την ηλικία, πόσο λάθος τα νομίζαμε όλα. Δεν είναι κάτι τραγικό εν τέλει, μην το φοβηθείτε, αντίθετα, είναι πολύ μεγάλη ξεκούραση να ρίχνεις ρυθμούς, να ξοδεύεσαι στα αληθινά σημαντικά, σε όσα εσύ επιλέγεις, σε όσα σε γεμίζουν στ’ αλήθεια.

Σήμερα, το πιο δυνατό επιχείρημα εναντίον της ηλικιακής διάκρισης, -το ότι όλοι θα γεράσουμε οπότε δεν έχει νόημα αυτή η συμπεριφορά και το μίσος στο γήρας-, τείνει να τρώει το ένα άκυρο μετά το άλλο. Διότι η εικόνα των γηρατειών στις συσκευές μας, γίνεται όλο και πιο σπάνια, όλο και πιο αποκρουστική, όλο και πιο κλισέ, ενώ είναι πάντοτε θαμμένη κάτω από τόνους λάθος αντιλήψεων που πια, δεν έχουν σε τίποτε να ζηλέψουν τα πράσινα ανθρωπάκια από τον Άρη.

Τα γηρατειά για τους νέους σύντομα, δεν θα είναι απλά η συνέχεια της ζωής. Το πιθανότερο, θα είναι ένα ακόμη παιχνίδι challenge, μια μεγάλη και διαρκής πρόκληση στη ζωή κάθε ανθρώπου, που θα καλείται να την ξεπεράσει, να τη νικήσει με ένα τέλειο κορμί, μια αφύσικα πλούσια και δραστήρια κοινωνική ζωή γεμάτη σέλφιζ. Θα καλείται είτε να κερδίσει την πρόκληση είτε απλά να πεθαίνει, μα σε καμία περίπτωση δεν θα αποδέχεται κάποιος να περάσει την κόκκινη γραμμή και απλά να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του ως τέρας, ως ένας ακόμη αποκρουστικός πράσινος εξωγήινος.