Η φωτογραφία θα μπορούσε να είναι κάπου στο κέντρο της Αθήνας, σίγουρα στην Αθηνάς. Είναι του Ivor Prickett για τους New York Times. Λεζάντα: Ιρακινοί βολτάρουν ανέμελοι λες και δεν υπάρχει πανδημία.

Το άρθρο προχθεσινό και το διάβασα χθες. Αναφέρεται στην πλάνη των Ιρακινών, ακόμα και εμπειρογνωμόνων στον τομέα της Υγείας, ότι τα δύσκολα πέρασαν, ότι καθώς οι αριθμοί των μολύνσεων πέφτουν η ζωή επανέρχεται στην κανονικότητα. Γράφει για μαγαζιά πολυτελείας με θέα στο ποτάμι. Ένας από τους θαμώνες τους αναφέρεται στο θάνατο, οι Ιρακινοί δεν τον φοβούνται – λέει – και αυτό ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα.

Ανησυχητική η πλάνη των Ιρακινών, αλλά χάρηκα βλέποντας τις φωτογραφίες του άρθρου. Μετέδωσαν μια αίσθηση καθημερινότητας, οικείας καθημερινότητας, την οποία ήρθε να διακόψει και να στρεβλώσει η πανδημία. Η ελπίδα, η κοινή ελπίδα όλων και όχι μόνο στο Ιράκ, ότι θα έρθει αποκατάσταση σαν περάσει το κακό με τον ιό. Παρά την ανησυχία λοιπόν, καθησυχαστικό το αποτύπωμα που άφησε το άρθρο στη γενική εντύπωση που έχω για το Ιράκ.

Στην τάξη των καταστάσεων της πρόσφατης ιστορίας του Ιράκ, η έγνοια για τον κορωνοϊό μου φάνηκε ευπρόσδεκτη αταξία.

Και σήμερα, στην ίδια οθόνη του κινητού μου, διάβασα με διαφορά μιας μέρας:

Βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας σε πολυπληθή αγορά στη Βαγδάτη αφήνουν τουλάχιστον 32 νεκρούς. Παρόμοιες επιθέσεις, κάποτε συχνές στην ιρακινή πρωτεύουσα, σπανίζουν τα τελευταία χρόνια καθώς το ισλαμικό κράτος έχει σε μεγάλο βαθμό ηττηθεί από τις ιρακινές δυνάμεις με τη στήριξη των ΗΠΑ.

Slip slidin’ away. Η πλέον θανατηφόρα βομβιστική επίθεση στη Βαγδάτη από το Γενάρη του 2017.