Όχι έξαφνα, αλλά εξωφρενικά, εν μέσω πανδημίας και μέτρων κοινωνικού αποκλεισμού, όλοι οι εντεταλμένοι, από τα γνωστά μούτρα των καναλιών μέχρι τους προσφάτως επανακάμψαντες «ανώνυμους» λογαριασμούς του «έρχεται πίτσα» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μας πείθουν οριστικώς (μάλλον ενάντια στην πρόθεσή τους) ότι η τσωρτσιλικότερη κυβέρνηση των τελευταίων αιώνων πουλάει κάργα επικοινωνία σε βάρος της ουσίας.

Μια επικοινωνιακή διαχείριση που εν τέλει μας κάνει να φοβόμαστε ότι, παρά την εγνωσμένη επάρκεια του κυρίου Τσιόδρα, οι πολιτικές κατευθύνσεις που ο εθνικός λοιμωξιολόγος δεν μπορεί να υπερβεί (και δυστυχώς γι’ αυτόν καλείται να υπερασπίσει) συνοψίζονται στο «κλωτσάμε το τενεκάκι ώς αύριο και βλέπουμε, κλείσ’ τους μέσα μπας και την γλιτώσουμε, ινσαλλάχ».

Βασικά, η διαχείριση εκ μέρους του κυβερνητικού-επικοινωνιακού μονομπλόκ, που δεν ανέχεται πραγματικά ρεπορτάζ από το μέτωπο των νοσοκομείων ούτε και το ψέλλισμα οποιασδήποτε σημειακής κριτικής, μας κάνει να πιστεύουμε ότι όλα τα χτεσινά παπαγαλάκια της γερμανικής δημοσιονομικής αυστηρότητας (νυν «υπέρ» του δημόσιου συστήματος υγείας, τρομάρα τους) είναι χεσμένοι μην τυχόν και πάει κάτι στραβά και καταρρεύσει η ροζ ακουαρέλλα «επιτέλους έχουμε κράτος, τι όμορφα».

–> ΦΥΙ: Κανείς μας δεν θέλει να πάει κάτι στραβά, φίλτατα πλουμιστά και μίσθαρνα πλασματάκια. Άντε, γιατί κάνει κρα (είδατε τι έκανα εδώ, ε;) η προσπάθεια για τη δημιουργία εσωτερικού εχθρού.

Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, την ώρα που η σύσταση στην ΕΕ (βλ. Ντράγκι) είναι «τυπώστε χρήμα και μοιράστε το στους εργαζόμενους, μη μας πάρει ο διάολος όλους μαζί», οι εδώ «πολεμικοί ηγέτες» δίνουν τις μικρότερες πανευρωπαϊκά διευκολύνσεις στους εργαζόμενους που μπήκαν στον πάγο ή απολύθηκαν, ενόσω εξοφλούν προεκλογικά γραμμάτια, διευκολύνοντας το ρεσάλτο στα ευάλωτα δημόσια οικονομικά (βλ. διπλασιασμός αποζημίωσης για κλίνες ΜΕΘ του ιδιωτικού τομέα και «κονδύλια επικοινωνίας»).

Και μετά, όπως και το 2010, θα λένε «ουπς, τράκαρε το καράβι, τι να κάμωμε».

Μόνο που δεν θα μπορούν τόσο εύκολα να πουν ότι τα φάγαμε μαζί, ειδικά την ώρα που έχουν ανασταλεί σύμφωνα σταθερότητας και λοιπά καπίστρια: με τον έλεγχο του προϋπολογισμού καταδικό τους, αυτοί θα τα έχουν φάει.

Κι αν (αν, λέμε) σταθεί στα πόδια της η ευρωζώνη κι εμείς μείνουμε στην απέξω, τι θα λένε; Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Σκίζαμε, 4% ανάπτυξη θα είχαμε, αλλά ο κορωνοϊός μάς τσάκισε;

Α, ΟΚ. Γι’ αυτό είναι χεσμένοι.