Ο λόγος του Κωστόπουλου ξεχώριζε από τον ξύλινο λόγο στρατευμένου σύγχρονου ακτιβιστή. Ήταν ανυπόταχτος, δεν δενόταν από δόγματα και άγια δισκοπότηρα, ακονισμένος από οξύ νου, με φτερά χιούμορ. Λόγος παλαιότερης γενιάς ομοφυλόφιλων, πριν από το ορόσημο του Stonewall, πολύ πριν από τα πρώτα βήματα ισονομίας και τον Andrew Sullivan. Τότε, όπλο τους ο λόγος. Μιας γενιάς ατίθασης, που ήθελε να είναι αυτό που είναι – οι υπόλοιποι; breeders.
Η ιστορία προχώρησε, χρειάστηκε να σφίξουν γροθιές ενάντια στη βία, να οργανωθεί φανερά η υπόγεια στράτευση, να ακολουθήσουν κινητοποιήσεις και αιτήματα. Βήματα που θα οδηγήσουν οριστικά (και εδώ) στην ενσωμάτωση. Εκτός κι αν βγουν αληθινοί οι φόβοι για δραστικά πολιτικά πισωγυρίσματα στο συντηρητισμό.
Δεν ξέρω αν ένιωθε ο Ζακ ότι ξεχώριζε. Νομίζω ναι, αλλά θα γνώριζε επίσης ότι έτσι πορεύεται ο κόσμος, προσαρμόζεται, αλλάζει, προοδεύει. Ό, τι χαθεί στην πορεία δίνει χώρο σε νέα κερδισμένα.
Εδώ ένα δικό μου σχόλιο: Κάποια από τα ΜΜΕ που χειρίστηκαν ύπουλα το γεγονός του θανάτου του Ζακ ως σύμπτωμα κοινωνικού νοσήματος, πιθανότατα θα έγραφαν άνοστα κατεβατά ή θα έπιαναν ανιαρούς μονολόγους σε υποθετική περίπτωση που ζευγάρι ομοφυλόφιλων αντρών, ανάδοχοι παιδιού, δεχόταν επίθεση, εξίσου βίαιη με αυτή που δέχτηκε ο Κωστόπουλος, κι ο ένας από τους δύο κατέληγε.
Δεν ξέρω πώς και γιατί βρέθηκε εγκλωβισμένος κι απελπισμένος ο Κωστόπουλος στο χρυσοχοείο. Δεν έχει σημασία πλέον αυτό – τουλάχιστον για μένα. Ο Κωστόπουλος ήταν θύμα απαίσιας και άναντρης βίας, που διαλύει τον κόσμο, τον τραβάει πίσω στο σκοτάδι. Δυστυχώς, πολλοί, σ’ όλα τα στρατόπεδα που χωρίζει στις μέρες μας ο κόσμος, είναι πρόθυμοι να ασπαστούν τη βία (συμπεριλαμβάνονται όσοι αδημονούν να στήσουν δικαστήρια για την καταπολέμηση της μισαλλοδοξίας – και αυτό βία είναι). Το επιδέξιο όπλο του Κωστόπουλου άστραφτε κι έδενε τον κόσμο σε γέλιο φωτός. Τον καταδίκασαν σε θάνατο οι καιροί που δεν τον σήκωναν. Τον έριξαν κάτω και τον πάτησαν.
Ξεκάθαροι οι δύο δρόμοι μπροστά μας για να ακολουθήσουμε: ο ένας πισωγύρισμα και ο άλλος μπροστά, έτοιμος να μας φέρει σε καταστάσεις ισόνομες, με νοικοκυροσύνη αποστειρωμένες.
Δεν χάσαμε κι εντελώς τα λογικά μας.
