Από αφθώδη πατερναλισμό πάσχει ο δημόσιος λόγος. Οδηγίες, κατευθύνσεις, να φάνε κι οι αλανιάρες κότες.

Διαφημίζονται εμβόλια! Πάντα με «σύσταση» ενός κομιτάτου ιατρών. Για την τρέλα, για  την άνοια, για κάθε δυνατή πάθηση.

Υποστηρίζονται από ηθοποιούς, με σκετσάκια, με πειθώ ικανή να σχηματίσουν έναν εφιάλτη σε έφηβο. Το κράτος μας διδάσκει. Παντού, το φιλικό ταπ-τάκι στον ώμο.

Εικόνες: ένα δεκάχρονο πίνει μία γουλιά γάλα, φεύγοντας για το σκολειό, και αναχωρεί από το σπίτι του στο λιβάδι. Περιπατεί σε φραχτώδη ύπαιθρο, σκέτη Μινεζότα, σκαρφαλώνει έναν φράχτη, και φτάνει σε παγκούλι όπου ένας κτηνοτρόφος, με λογική αξυρισιά τεσσάρων ημερών, σκοτεινός και υπομειδιών, σκαλίζει μια αγελαδίτσα. Το αγόρι, συνεσταλμένο, του απευθύνει τον λόγο, σε προφανή παιδεραστική ενατένιση. Τον προσφωνεί «ευχαριστώ για το γάλα». Αυτό το γάλα, για το οποίο καταδέχτηκε μια γουλιά, όλη κι όλη. Ο κτηνοτρόφος του φράχτη ζουμάρεται, χαμογελών. Αυλαία.

Ο θερινός κυκλών δεν μας φέρεται τζάμι, δεν είναι εντάξει. Υστερεί, σκληρίζει. Οι ρεπόρτερ επιτέλους δείχνουν φλαπαφλούπα, έναν κυματισμό. Τον κοστολογούν: πέντε μέτρα. Μαλακίες, αλλά πρέπει να βγει μεροκάμματο. Ο κύκλος με τη μωβ κιμωλία, δείχνει από χτές πως δεν θα γαμήσει τον κορινθιακό, θα κατευθυνθεί είτε προς την εκβολή του Σπερχειού είτε στους Γαργαλιάνους.

Άρα, πρέπει να ενισχυθεί με κοροναϊό, με τουρκαλάδες που δεν κάθονται να εκπολιτιστούν, με έμμεσο θαυμασμό για την Μέρκελ, που παλεύει για τα δίκαιά μας. Το επικοινωναικό τρικάκι κινδυνεύει, οπότε ο πρωθυπουργεύς λαμβάνει πρωτοβουλία, και με τη μισή μύτη έξω από τη μάσκα, προαναγγέλει πως θα έχουμε αττικούς περιορισμούς, ενώ τα σχολεία, ψιλοκλείνουν με μικρές ταχύτητες.

Δεν υπάρχει ελληνίς κότα, ξυλόκοτα, κινέζικο κοκκοράκι, πάπια-χήνα που να μη έχει εμπεδώσει ότι υπάρχουν δύο Σύριζες, η προεδρική που ενατενίζει και μιμείται τον Ανδρέα, και η δικαιωματική που θα αγκαλιάσει πονηρά τον Ανταρσύα και πιθανόν να οργανωθεί μιας μορφής «κίνημα του Νομισματοκοπείου» με πνευματικό αρχηγό τον Λαφαζάνη.

Αλλά αυτό το διττό στοίχημα, δεν συμφέρει, όχι βέβαια τον Κυριακό εξ Αγκώνος, αλλά τον Κυριάκο τον πρωθυπουργώνε μας.

Υπάρχει κάτι επικό σε αυτήν την κυβέρνηση. Στην ουσία, είναι ολόκληρη μία εναγώνια προσπάθεια να έρθει ίσα βάρκα, ίσα νερά το ευρωπουλικό απόθεμα που νομίζουμε πως θα λάβουμε με τις προβλέψεις μαύρης πτωχείας που μας αναμένει.

Αυτή η εξίσωση υπάρχει, καγχάζει και προαπαιτεί προσήλωση των υφισταμένων του πρωθυπουργού, η οποία όμως απουσιάζει. Διότι υπήρχε από τον περασμένο Μάιο, άφθονος χρόνος οργάνωσης των ποικίλων προβλημάτων του Έθνους, πλην ήτον οι τακτικές άδειες, τα χατίρια, τα λίγα θερινά κρούσματα και οι περισσότεροι άχρηστοι καταχάρηκαν ω θρασίμια και είπαν «άσε, βλέπουμε από Σεπτέμβριο».

Και ο Σεπτέμβριος ήρθε, και τώρα που φεύγει, ακόμη και ο μαβής δίσκος του κυκλώνος, τι απομένει;

Απαντώ: ο εσμός των καθηγητών πανεπιστημίου. Αυτή η επαγγελματική τάξις ειδικών, η ίδια που «έσωσε» τον Δημαρχόπουλο ανηψιό με τις ρίγες των χρωμάτων, η ίδια ετοιμάζεται να εκποιήσει την τυφλή εκτίμηση που τους δείχνει ο πρωθυπουργεύων.

Όταν κωλώσετε, θα επιληφθώ. Τώρα, θα μαγειρέψω. Ιδιότητα δεν έχει η ημετέρα χώρα τιμιωτέραν: να μελετά την ομελέτα που θα σχηματίσει.

Εξάλλου, το καθήκον μου το έπραξα. Σας έχω ειδοποιήσει πως υπάρχει τούρκικο παζάρι και ποτέ δεν υπήρξε ανατολίτικο.

Αυτό που θεωρούμε ανατολίτικο παζάρι, ήταν το παμπάλαιο ελληνικό, το κυκλαδίτικο και το μινωικό και το δωρικό και το πελασγικό, ακριβώς αυτό που οι Τουρκμένοι και τα επίφοβα μογγολικά πρωτόκολλα κατάφεραν να ξεπεράσουν, αφήνοντάς μας να πιστεύουμε το αντίθετο.

Επιμένω πως Ερτοάν έχει ήδη καταλήξει τι θέλει από εμάς, κι αυτό που θέλει δεν πρόκειται να το δεχτούμε με τίποτε, άρα όλα θα καταλήξουν σε τζίφο.

Είναι πραγματικά λυπηρό που πέσαμε σε ηγήτορες, τους δικούς μας εννοώ που νόμισαν ότι προσφέροντας ομελέτα από αυγά ορτυκιών, θα ικανοποιήσουν θεσμούς και άτομα που συνήθισαν να ρουφάνε αυγά στρουθοκαμήλου.

Το μυστικό βρίσκεται στον σπόρο της ντροπής, από τον οποίο δεν διαθέτουμε μήτε ένα σπυρί. Τελείωσα.