Στο Έσσεξ της Βρετανίας 39 άνθρωποι βρίσκονται νεκροί μέσα στο ψυγείο ενός φορτηγού. Τα θύματα δεν έχει ακόμη καταστεί εφικτό να ταυτοποιηθούν, κάποιοι από αυτούς ήταν μάλλον  Βιετναμέζοι, που πλήρωσαν πολλά, πάρα πολλά, λεφτά στα κυκλώματα των διακινητών, που τους είχαν υποσχεθεί ότι θα τους μεταφέρουν με ασφάλεια στη γη της Επαγγελίας. Ίσως πάλι πλήρωσαν μέρος μόνο αυτών των χρημάτων και τα υπόλοιπα θα τα ξεπλήρωναν δουλεύοντας περίπου σαν σκλάβοι των κυκλωμάτων τράφικινγκ, σε επαγγέλματα και σε συνθήκες που δεν θα επέλεγε κανείς αν είχε δυνατότητα επιλογής. Κάτι πήγε προφανώς στραβά κι αφέθηκαν να πεθάνουν μέσα στο αεροστεγές ψυγείο. Ίχνη από αίματα βρέθηκαν στην εσωτερική πόρτα του ψυγείου, αλλά όσο και να χτυπούσαν την πόρτα δεν μπορούσε να τους ακούσει κανείς.

Σε διαμέρισμα της Μαδρίτης εντοπίζεται το πτώμα μιας γριάς γυναίκας. Σύμφωνα με τους ιατροδικαστές πέθανε περίπου δεκαπέντε χρόνια πριν. Επί δεκαπέντε χρόνια παρέμενε νεκρή μέσα στο σπίτι της, χωρίς να το έχει καταλάβει κανείς. Ο θάνατος την βρήκε στην μπανιέρα, με αποτέλεσμα το κορμί της να περάσει σε φάση μουμιοποίησης, ενώ ο καλός εξαερισμός συντέλεσε στο να μην εκλύονται ανυπόφορες μυρωδιές, οι οποίες θα γίνονταν αντιληπτές από τους υπόλοιπους κατοίκους της πολυκατοικίας. Η σύνταξή της έμπαινε όλα αυτά τα χρόνια κανονικά στην τράπεζα και επειδή υπήρχε εντολή να πληρώνονται όλοι οι λογαριασμοί της απευθείας από τον τραπεζικό της λογαριασμό, δεν χρωστούσε πουθενά. Κι αφού δεν χρωστούσε πουθενά, δεν την έψαξε και κανείς.

Δυο ειδήσεις που συμπίπτουν χρονικά, σαράντα θάνατοι. Τριάντα εννέα άνθρωποι που βρίσκουν φριχτό θάνατο σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής μέσα στην καρότσα – ψυγείο ενός φορτηγού, ένας άνθρωπος που πεθαίνει κοντά στα ογδόντα, από φυσικά αίτια, στην μπανιέρα του σπιτιού του. Ανάμεσα στις δύο τύχες ποιος δεν θα διάλεγε τη δεύτερη; Ακούγεται σχεδόν ιδανική. Καταρχάς η τύχη να γεννηθείς και να ζήσεις στη Δύση, η τύχη να γεννηθείς και να ζήσεις στη γη της Επαγγελίας, η τύχη να μη χρειαστεί να ταξιδέψεις σε αυτήν με κίνδυνο της ζωής σου, η τύχη να μη χρειαστεί να κινδυνέψεις να πεθάνεις στα νερά του Αιγαίου ή στο Έσσεξ, η τύχη να μη χρειαστεί να εγκλωβιστείς σε ψυγεία ή σε Μόριες. Ύστερα η τύχη να έχεις ρυθμίσει τόσο καλά τα οικονομικά σου ώστε να τακτοποιείται κάθε οφειλή σου από μόνη της για δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατό σου. Η τύχη να μην φοβάσαι ότι θα έρθει κανείς να διαταράξει την ασφάλεια και την ιδιωτικότητα που σου προσφέρει το σπίτι σου, ακόμη και δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατό σου. Η τύχη να μην είσαι ένα ακόμη νούμερο, ένας από τους τριάντα εννιά ή ένας από τους πολλούς χιλιάδες, αλλά μονάδα: εσύ ως άτομο, εσύ ως ιδιώτης, εσύ ως απόλυτος κυρίαρχος του ιδιωτικού σου χώρου, εσύ που δεν θα στοιβαχθείς ποτέ μαζί με άλλα κορμιά, εσύ μακριά από κάθε άλλο κορμί, εσύ μόνος σου, ολομόναχος εσύ, εσύ πια ως μούμια. Κανείς δεν θα σε ενοχλήσει, κανέναν δεν θα ενοχλείς. Στον χώρο τους όλοι οι άλλοι, στον χώρο σου εσύ. Σέβεσαι τα όρια των άλλων, σέβονται τα δικά σου. Εξοφλείς συνεπέστατα, έχεις διακριτικότητα και δεν βρωμάς, παραμένεις ιδιωτικά νεκρός, όπως ήσουν ιδιωτικά ζωντανός.

Εδώ στη Δύση παραμένουμε λειτουργικοί ακόμη και όταν έχουμε πεθάνει. Δεν μας προκαλεί απορία που ρισκάρετε τα πάντα για να έρθετε εδώ, ακόμη κι αν ξέρετε ότι και στο καλύτερο σενάριο αυτό που σας αναλογεί ως ζωή εδώ δεν είναι τόσο αξιοζήλευτο. Αλλά έστω κι έτσι είναι καλύτερα εδώ. Ό,τι προλάβετε απ’ το καλύτερα κι εσείς, κι ύστερα μπορεί να ζήσουν όντως καλύτερα εδώ τα παιδιά σας. Κι όποια από αυτά τα καταφέρουν τόσο καλά στη δική τους ζωή, μπορεί μια μέρα, πολλές δεκαετίες μετά, να πεθάνουν ήσυχα, ειρηνικά, γαλήνια, ατομικά, ιδιωτικά, στο σπίτι τους, μακριά απ’ όλους τους άλλους, εν αγνοία όλων των άλλων, με τα πάντα τακτοποιημένα, με τα πάντα να έχει προβλεφθεί το πως θα συνεχίσουν να εξοφλούνται, με τα πάντα σε τάξη δυτική, σε τάξη ιδιωτική.