Ας φωλιάσουμε στο χαμόγελο σιγουριάς και αυτοπεποίθησης του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια, όταν μας εξηγούσε κατά το ξεκίνημα της εισβολής της Τουρκίας στη Συρία, ότι η εποχή της διπλωματίας των κανονιοφόρων έχει παρέλθει προ πολλού και ότι ζούμε στην εποχή που το σημαντικό είναι να έχεις στο πλευρό σου το Διεθνές Δίκαιο, όταν μας εξηγούσε ότι αυτό ακριβώς είναι που δεν έχει καταλάβει ο Ερντογάν με τους λεονταρισμούς του που τον οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη διεθνή απομόνωση.

Ας συμφωνήσουμε επιτέλους όλοι ότι το άλφα και το ωμέγα σε μια κοινωνία είναι η τήρηση της νομιμότητας, ότι όταν δεν τηρούνται οι νόμοι η κοινωνική συνθήκη μετατρέπεται σε καλαμπούρι, ότι δεν είναι δυνατόν να επικρατεί ανομία επειδή η μία ή η άλλη ομάδα πολιτών έχει την μία ή την άλλη ιδεολογική άποψη, ότι δεν γίνεται ο τσαμπουκάς της μίας ή της άλλης ομάδας πολιτών να μετατρέπουν περιοχές σε ζώνες όπου η Πολιτεία δια των εντεταλμένων αρμοδίων οργάνων της δεν μπορεί να επιβάλλει τη θέληση της, εκτός βέβαια και αν έχουμε να κάνουμε με αντιδράσεις αγανακτισμένων κατοίκων στα Βρασνά της Βόλβης που εμποδίζουν την μεταφορά τετρακοσίων αιτούντων άσυλο στα μέρη τους.

Ας μην δούμε σχεδόν πουθενά τα ανοιγμένα κεφάλια των Γερμανών φιλάθλων της Μπάγερν, που είχαν την εξοργιστική ιδέα να παρακολουθήσουν στο Ρέντη την ομάδα νέων της Μπάγερν να βάζει τέσσερα γκολ στον Ολυμπιακό, ας μην τα δούμε σχεδόν πουθενά τα ανοιγμένα τους κεφάλια γιατί δεν τους έδειραν αναρχικοί, δεν τους έδειραν αντιεξουσιαστές, τους έδειραν τα δικά μας παιδιά που ξέφυγαν λίγο κι έχασαν λίγο το μέτρο, αλλά γιατί να εστιάσεις τώρα σε ανοιγμένα κεφάλια, τι πολιτικό μήνυμα μπορείς να βγάλεις απ’ αυτά, ας ρίξουμε μια ακόμη γενική καταδίκη στην βία στα γήπεδα και ας παραμείνουμε όλοι αγαπημένοι.

Ας ασχοληθούμε με τα προβλήματα της Ελληνικής Δικαιοσύνης, στο μέτρο και στο βαθμό που ο Ρασπούτιν με τα φυσικά του προσόντα και το αχαλίνωτο σεξ που οδηγεί στη θέωση πήγε να επηρεάσει εισαγγελείς, ας σφυρίξουμε για πολλοστή φορά αδιάφορα για την υπόθεση του Noor One, στην οποία αρχικά εξαφανίζονταν μάρτυρες, εσχάτως εξαφανίζονται ανακριτές, αλλά τουλάχιστον οι τελευταίοι παραμένουν εν ζωή και αυτό, όπως και να έχει, είναι ένας λόγος για να αισθανόμαστε ότι υπάρχει Κράτος.

Ας καμαρώσουμε το ένα μετά το άλλο τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής να πουλάνε στις απολογίες τους τρέλα, να αρνούνται τα πάντα, να αρνούνται αυτό στο οποίο ομνύουν και αυτό που γέμιζε τη ζωή τους κατάμαυρο νόημα, να αποκηρύσσουν αυτό που είναι, να έχουν περάσει δεκαετίες υπηρετώντας ένα όραμα και ταυτόχρονα ισχυριζόμενοι δημοσίως ότι δεν υπηρετούν το συγκεκριμένο όραμα, να αποδεικνύουν για μια ακόμη φορά ότι οι ιδεολογίες του ολοκληρωτικού μίσους μπορούν να υποστηριχθούν μόνο σε περιβάλλον ισχύος ώστε να επιβληθούν, ότι σε κάθε άλλη περίπτωση είναι κάτι που δεν μπορείς να το πεις φόρα – παρτίδα, όχι για τις κυρώσεις που θα υποστείς, αλλά γιατί το ολοκληρωτικό μίσος το ενστερνίζονται σε κάθε άλλο περιβάλλον μόνο ανθρωπάκια βαθύτατα συμπλεγματικά, βαθύτατα δειλά, βαθύτατα αναξιοπρεπή, έτοιμα να θυσιάσουν οποιονδήποτε άλλον παρά οτιδήποτε δικό τους στο όνομα μιας ανώτερης ιδέας.

Ας δούμε τον κόσμο μας να μπαίνει σε ένα ολοένα και μεγαλύτερο γεωπολιτικό μπάχαλο, ας δούμε τον Τραμπ ως την τελειωτική παρακμή της Αμερικάνικης δημοκρατίας, μιας Αμερικάνικης δημοκρατίας όμως που είχε επίσης ως βασικό συστατικό της στοιχείο την εξάπλωση της δύναμής της δια των όπλων και των πολέμων, κι αυτό το συστατικό τώρα ο πιο αλλοπρόσαλλος εκλεγμένος ηγέτης της Ιστορίας το βραχυκυκλώνει με την μη στρατόκαυλη ιδιοσυγκρασία του ως εκεί που δεν παίρνει, με αποτέλεσμα κανείς να μην ξέρει ακριβώς που πατά και ακριβώς που βρίσκεται, σε έναν κόσμο που το Βρετανικό Κοινοβούλιο ζητά την μυριοστή αναβολή του Brexit από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μια Ευρωπαϊκή Ένωση που αφού πρώτα κλείνει το μάτι σε μια χώρα να αλλάξει το όνομά της κι εκείνη θα της δώσει πράσινο φως, μετά της λέει συγγνώμη, δεν καταλάβατε καλά, ξαναπεράστε άλλη φορά και βλέπουμε, αλλά μιλάμε άλλωστε για μια γεωγραφική περιοχή στην οποία λίγες εβδομάδες πριν έπαιζαν προκριματικά ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου Κόσοβο – Μαυροβούνιο, δεν μιλάμε για γεωγραφικές περιοχές σαν την Ισπανία που μπορεί να είχαν 36 χρόνια δικτατορία ή τώρα να έχουν σοβαρότατα θέματα με την Καταλονία που ίσως θέλει να φύγει, ίσως δεν θέλει, αλλά εν πάση περιπτώσει εκεί δεν είναι Βαλκάνια, εκεί είναι κανονική δυτική Ευρώπη, όλα θα βρουν την άκρη τους, δεν τρέχει τίποτα, όχι στη βία, όχι στις εντάσεις, Μπάρτσα – Ρεάλ, Ρεάλ – Μπάρτσα, Ράμος – Πικέ, Πικέ – Ράμος, όλα έχουν διαβαθμίσεις, άλλο η Μέση Ανατολή, άλλο τα Βαλκάνια, άλλο η Δυτική Ευρώπη και παρεμπιπτόντως η φώτο είναι απ’ τη Χιλή όπου υπάρχουν εξεγέρσεις γιατί γίνεται εκεί της νεοφιλελεύθερης οικονομίας.

Ας τα δούμε όλα αυτά, και Τζόκερ ας δούμε αν είμαστε ενήλικοι, αν όχι θα μας τρέχουν και στα αστυνομικά τμήματα, αλλά όχι χωρίς να μεσολαβήσει ένας ποταμός διαψεύσεων, διαστρεβλώσεων και fake news, πάνω στα fake news, πάνω στα fake news, γιατί όταν η αλήθεια δεν βολεύει τόσο το χειρότερο για την αλήθεια, θα φτύσει αίμα πριν βγει τελικά όλη στην επιφάνεια, με την ευχή και την ελπίδα να έχουν στο μεταξύ οι περισσότεροι παρατήσει το θέμα και να έχουν τραφεί επαρκώς με τις διαστρεβλώσεις και τα fake news, έτσι κερδίζονται οι μάχες και οι πόλεμοι.

Ας δούμε τέλος το βλέμμα του πρωταγωνιστή της ταινίας «Παράσιτα», ας δούμε όλα όσα εγκιβωτίζει, ας πάρουμε το δικό του αίσθημα ολικής ματαίωσης και ας το βάλουμε δίπλα στο αίσθημα ολικής ματαίωσης του Άρθουρ Φλεκ στο Τζόκερ.

Η μεγάλη αναταραχή προ των πυλών.