Με ξεπερνάει το γεγονός πως η Ευρώπη περηφανεύεται πως «έχει διαδικασίες» και σέβεται το «σπεύδε βραδέως». Μάλλον η ακινησία είναι ο πόθος της. Η λέξη «επίταξη» για τα εργοστάσια που παρασκευάζουν εμβόλια, ακούστηκε ως απειλή, αλλά είναι ενάντια στο αίσθημα της Κομισιόν.

Ακόμη και η καθησυχαστική νότα της Κυπρίας Επιτρόπου, πως ένα συμβόλαιο κακώς τηρεί προτεραιότητες (δηλαδή μια καραμπινάτη παράβαση σε έναν κόσμο όπου η ημερομηνία έναρξης, λειτουργίας και λήξης ενός φορέα είναι αποδεικτικό στοιχείο στην Δικαιοσύνη) με αφήνει παγερά αδιάφορο: η ευθύνη των διαπραγματευτών με τους φαρμακούς θα τους απαξιώσει πλήρως στο μέλλον.

Αυτό που κατάλαβα, και με ταρακούνησε, είναι ένα τυπικό φιάσκο. «Τα ζώα μου αργά», ήταν χαρακτηριστικό του στρατάρχη Μοντγκόμερι, υπεύθυνου μιας νίκης και πολλών χαμένων μαχών.

Από τα πόδια προς το κεφάλι, πρέπει να δημιουργούμε, όπως ο Ενγκρ στην «Αποθέωση του Ομήρου». Κι ας φαίνεται ανορθόδοξο. Το να πιστεύεις στο «γιαβάς-γιαβάς» τώρα που το 5G πάει να μας κατσικωθεί, δεν είναι ο δόκιμος τρόπος. Αγοράστε τους κερδοσκόπους. Δεν διδάσκει άλλα η Ιστορία.