Δεν θέλει ιδιαίτερη πίεση ή εξυπνάδα, δικέ μου, να επαναληφθεί μια εκδοχή της εθνικής μας στραβομάρας. Το λεγόμενο «θέλημα Θεού». Θυμηθείτε: «γιατί είναι θέλημα Θεού η πόλη να τουρκέψει». Και γιατί το πίστεψαν; Επειδή και τότε ίσχυαν οι λόγοι του Τόλη Βοσκόπουλου: «τό΄πε τό΄πε ο παπαγάλος» αλλά και «ψύλλοι στ΄αφτιά μου μπήκανε πως κάποιος άλλος ήτανε». Διότι δεν γλυτώνεις παρά τυχαία από την ευπιστία και η Ευπιστία είναι η καλόκαρδη Θεία της Μαγικής Σκέψης.
Η Μαγική σκέψη που μυριάδες «μορφωμένοι», εξ αριστερών υπερήφανοι (δηλαδή με «περήφανα αφτιά» ήτοι ντιπ για ντιπ κουφάλογα) νέμονται ένα γόνιμο χωράφι: της Τερατολογίας. Δίπλα στον καθημερινό Τύπο, τα πρωτοσέλιδα των «αποκαλυπτικών» ειδήσεων. Τις περισσότερες φορές είναι επίτηδες εξογκωμένες ειδήσεις και κανένας ή σπανίως τις θεωρεί διάδοση τιμωρητέα, καθώς ο αυτουργός δηλώνει κάτοχος ηθικομέτρου ή διαδοσίας σάτιρας.
Εγώ πάντως διαβάζω τακτικά τα πάντα υπό την γουγλική ταμπέλα «μακελειό πρωτοσέλιδα». Λιγότερο με ενδιαφέρουν προφητείες του Παΐσιου ή άλλων γερόντων. Το χειρότερο είναι καθώς η πανδημία αποκτά στοχαστές, προφήτες και οραματιστές, ότι οι αρχαίες δεισιδαιμονίες και οι βυζαντινοί ψευδοπροφήτες δεν φαίνεται να έσβησαν ποτέ. Ενυπάρχουν μεταποιημένες και στα σύγχρονα φαντασιοκοπήματα.
Ακόμη χειρότερα: με τα μαθηματικά και τις ψύχραιμες εκτιμήσεις, δεν περιφρονείσαι απλώς όταν τις διατυπώνεις, αλλά σε θεωρούν ψυχρόαιμο συντηρητικό αντεπαναστάτη. Είναι αδύνατον να πείσεις τον προσβεβλημένο από ασθένεια της Αγέλης πιτσιρικά, πως η ιστορία του καλόκαρδου ληστή διαρρέει την αρχαιότητα και τον μεσαίωνα σχεδόν σε όλους τους πολιτισμούς που ψόφησαν, αλλά και πως η ληστοκρατία προσφάτων αιώνων δείχνει αληθής και πιστευτή, παρά τις προσπάθειες μερικών σκηνοθετών. Επομένως, πίσω από την 17η Νοέμβρη και «γεννήθηκα την 17η Νοέμβρη» κανείς δεν καταλαβαίνει πως ο πανικόβλητος νέος που έχει μπροστά του μια ζωή ντιλιβερά και πολλα λέω, συνεχίζει να συνωστίζεται στην παλιά οδό Δικαστηρίων φωνάζοντας ρυθμικά «Παγκρατίδη ήρωα» ενώ οι συντρόφισσές του καίγονταν από την γοητεία του δράκου Παπαχρόνη. Αν δεν καταλάβουμε πως ο σερίφης των Ουέστερν είναι πολύ πιο θετική μορφή από τον σερίφη του Σέργουντ, αλλά ο Γκάρι Κούπα, δεν πιάνει μία μπροστά στον θρύλο του Μπίλι δα Κιντ, θα ακούμε βαριεστημένοι τις ιερεμιάδες κατά Κουφοντίνα απορώντας τι συνέβη και χάλασε ο κόσμος.
Αλήθεια, επειδή σας έχει πιάσει λύσσα περί των ηθών που κουρελιάζονται, αν συγκρίνετε την πτωματολογία των λογοτεχνικών αριστουργημάτων που συντηρεί δράκουλες, πατροκτονίες και μετατροπές παρθένων σε φυτά για να μη τες μολέψει ο Απόλλων ή ο Ζεύς, με μια ηθικώς άμεμπτη μυθιστορία διαθέτουσα μόνον ένα χάδι στη ράχη μιας παλάμης της ηρωίδας, δοκιμάσατε να τελειώσετε την επιτομή των ιστοριών μιας Μποβαρί;
Η Μαγική Σκέψη υπάρχει για να καλλιεργείται η Διάθεση για Λιντσάρισμα, η Τιμωρία του Πλούσιου, η Τέχνη του πτωχού που συντρίβει τους κουλτουριάρηδες εν τω ναώ, η αγαθιάρα πανέμορφη ατλαζένια κόρη που την ποτίζει ο νταβάς της με άσπρη σκόνη και χαζεύει τον διασυρμό της από την παρέα του που τον λατρεύει.
Και δεν θα υπήρχε μήτε νυχάκι από αυτά εάν δεν ήταν ενεργά τα ημιπολυτελή χαρακτηριστικά των υπερασπιστών του Τίποτε, όχι πάντα δικηγόρων που έχουν περαστό από τα ρουθούνια ένα κοκκαλάκι νυχτερίδας. Όσο ανθεί εξάλλου ο δεξιός λαϊκισμός, αφήνουν για ξεκάρφωμα έναν αριστερό ακτιβιστή να τους ζαλίζει τον έρωτα.
Σε κάθε περίπτωση, το οικογενειακό δίκαιο συνήθως υπερισχύει των πάντων. Οι παππούδες μιας «άτακτης» περίπτωσης, συνήθως διέπρεψαν σε φρικτά μπερδεψομπούτια, αλλά η Μαγική Σκέψη σπανίως βγάζει μάτι: για παράδειγμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήδη συγκεντρώνει μια ολάκερη κοινωνία ρηάλιτι, που θα τον χαρακτηρίσει γκαντέμη και αρσούζη, κι ας δεν οκνεί ο άνθρωπος να διατηρεί το γνωστό του ύφος, μέσα στη ταραχή και το κακό. Εννοώ την «υπεροψίαν και μέθην».
Αν τώρα, δυσκολεύεστε να χωνέψετε την λαογραφία των σίξτις στον ελληνικό κινηματογράφο, με όλη του την σάρα και μάρα, ήτοι την αθέτηση γάμου, την Φαρμακωμένη, την τρελή Αστέρω και την «δροσιά» ενός σέικ που έγινε εμπαιγμός καραβανάδων στο χουντικό σινεμά, μη μου απορήσετε πως υπεραμύνεσθε του Λάνθιμου και των αριστουργημάτων που γεννάνε ιδρύματα και πηγαίες παρθένοι του μύθου της Ελάφου, θυμίζω πως παραμένετε σκλαβάκια της Μαγικής Σκέψης, κι ας στερεύει ο τελβές της καφετζούς, κι ας στάζει στον καφέ το δάκρυ της προσφυγιάς. Όλα αυτά είδαμε και πάθαμε από φολκλορ και λαογραφία να τα παρουσιάζουμε ως κοινωνική ανθρωπολογία.
