Λούμπα λένε τον λάκκο με νερό, όχι πάντα στάσιμο. Πάντως συχνά έχει λάσπη και κολλάει. Δεν έχει σχέση με το Λούμπεν η με τη λιούμπα, αλλά μερικοί τα συσχετίζουν.

Συμφωνημένη ένταση;

Δεν πίστεψα μήτε γραμμή, μήτε δευτερόλεπτο και μήτε στίχο από το φανταχτερό διαζύγιο. Ο Καμμένος εφεξής θα ήταν μεγάλο εμπόδιο στο σκανάρισμα που κάνει ο Σύριζα να μαζέψει ψηφαλάκια. Τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε. Τέτοιες προσεγγίσεις είναι σπάνιες και χαρακτηριστικές. Από το σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα, ανεπιτυχές, έως το δήθεν «βρώμικο 89» μια κολοσσιαία επιχείρηση «Αρετή» φαινομενικά, που οδήγησε σε αναβίωση και πρωτοφανή κυβερνητισμό και εξαχρείωση που κανένας έκτοτε δεν τόλμησε να θίξει.

Ζεστό και κρύο

Οι επικοινωνιακές τακτικές βρίσκονται σε αποδρομή και δεν έχουν σχέση με τις περίτεχνες γαλλικούρες άλλων ετών. Τώρα, ισχύει το «σύστημα μπουλούκι»: αντί να ρωτάνε βαθύπλουτους ρουτινιέρηδες του χώρου, βαράνε μια ομοβροντία και αμέσως μετράνε το αποτέλεσμα. Αν δεν τους βγει, δεν τους πειράζει – ρίχνουν καπάκι άλλη μία. Όπως ο Αννων ο Καρχηδόνιος που συνάντησε στην Αφρική του «μια λίμνη σε ένα νησί που περιβάλλεται από άλλη μία λίμνη, η οποία βρίσκεται σε ένα άλλο νησί». Αυτήν την περιγραφή πρόσεξε ακόμη και ο Έντγκαρ Αλλαν Πόου, παρομοιάζοντάς την με τις ρώσικες μπάμπουσκες που χωρούσαν πολλές μέσα σε μία.

Everything but politesse

Η στροφή του «επιτελείου Τσίπρα» σε μια ιδιότυπη «προσγειωμένη εκκεντρικότητα»  θα είχε τεράστιες και δραματικές επιπτώσεις αν την δοκίμαζαν την επόμενη μέρα των εκλογών του Ιανουαρίου 2015. Αλλά που να βρουν την ψυχραιμία! Ασκώντας κομματική μονοκαλλιέργεια σε όλους τους τομείς, εύκολα σταμπάρονται ως ανακόλουθοι. Από τις τάξεις τους απουσίαζε ο απολίτικος δολοφόνος χαρακτήρων και έτσι αφέθηκαν επί μία τετραετία σε μια αναγνώριση ενός πεδίου μάχης, ψάχνοντας λάφυρα και σκυλεύοντας νεκρούς. Αφήστε που η τακτική παροχών που ενεσκούν με αφοσίωση, είναι ίδιον ΜΚΟ και όχι κυβέρνησης, Αδελφότητος ντιλετάντηδων και όχι πολιτικής πρακτικής. Ξέρετε την διαφορά: οι παροχές δεν έχουν κοινωνικό πρόσημο, αλλά για να βλογάμε τα (περιτέχνως περιποιημένα) γένια των εμπνευστών.

Το βασικό τους σφάλμα ήταν η πόλωση. Ποτέ η Ελλάδα δεν είχε τόσους γερμανοτσολιάδες, προδότες, φασισταριά, πινοτσέτηδες, χαφιέδες με κουκούλες και άλλους, κατ΄απονομήν αντιδραστικούς. Και έτσι, το μεγάλο κοινό, άρχισε ένα φλερτ με δεξιές αυταρχικές ιδέες, οι οποίες σήμερα τείνουν, ως μπιλίτσες υδραργύρου, να ενώνονται.

Γνώτω η Δεξιά ,άραγε;

Η Δεξιά, βλέπετε, είναι απείρως πιο κατακερματισμένη από την Αριστερά, κι ας δίνει την εντύπωση κουτών νεάρτενταλ μέσα σε ασπαίροντα από δημιουργικές ιδέες απροσάρμοστα δελφίνια. Και αργεί να αντιδράσει, διότι το γονίδιο αυτό είναι πλακωμένο από δημογεροντισμό και τρελές ιεραρχίες. Η Δεξιά, δεν πρόκειται να γεννήσει φλουριά στις κουρσάρικες νεοελληνικές καρδιές. Αλλοιώς χρηματοδοτείται. Ενώ η σπορά βοηθημάτων στον «λαουτζίκο» είναι σαν το σοκολατοπόλεμο στο καρναβάλι της Πάτρας. Άπαξ ενέργεια.

Ο αληθινός, βέρος, Μπούλης

Πίστεψαν πως η αρχηγία ενός άτριβου, άπειρου και εσωτερικά μονόχνωτου πρωθυπουργού, που βαριέται οφθαλμοφανώς και δεν κάνει βήμα χωρίς το όρντινο που του βγάζουν καθημερινώς, θα καλύπτονταν από την έλξη που ασκούσε στη νεολαία (η οποία, σημειωτέον, έχει το ελάττωμα να γερνάει) και στις γυναίκες που τον συμπαθούν απερίφραστα, θα ήταν ένα σωτήριο σωσίτριχο. Αλλά για να πετύχει αυτή η μάκινα, έπρεπε να περιβάλλεται ο μικρός από ταπετσαρία αντιπαθών γερόντων που θα αναλάμβαναν τη χαμαλοδουλειά. Αλλά ο Τσίπρας, βιάστηκε να χαλαρώσει την ατμόσφαιρα, χαρακτηρίζοντας δήθεν με χιούμορ «μπούλη» τον Καμμένο, ενώ κοάζανε και τα βατράχια πως ο τίτλος του Μπούλη ήταν ολοδικός του και μη παραχωρήσιμος. Διότι η γυαλιστερή, δασύφρυδη και απλής γεωμετρίας εμορφιά του, κατάγεται από τον Ροδόλφο Βαλεντίνο ή κάποιον γεγλυμμένον Ρονάλδο του παρόντος. Και έβγαζε μάτι η αλύγιστη, ατσαλένια ανυπομονησία της συντρόφου του. Καμία μάνα δεν θα ήταν ήσυχη, καθώς ο γιόκας της ο μυρωμένος, έπρεπε να συμβιώνει με μια νύφη σαφώς αξιότερή του.

Αν νικήσει, εκεί είναι που κάηκε!

Η κυβέρνηση ξοδεύει περισσότερο αρχικό κεφάλαιο στο να ετοιμάζει εγχειρίδια αντιμετώπισης της Ήττας, διότι (δεν ξέρω εάν το πήρατε είδηση) ήττα θα θεωρηθεί ακόμη και μια αναπάντεχη νίκη της στις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν. Διότι επί τέσσερα χρόνια ετοιμάζεται για την ποθητή μεθεπόμενη μέρα, που θα τεκνοποιήσει ο πατήρ Μπάχαλος με την πολύφερνη Απλή Αναλογική, και όχι για το διάστημα από τις εκλογές του 2019 με τις νάρκες που ετοιμάζει για το 2020.

Φορτώνουν στον αξιολύπητο Μητσοτάκη μπόλικο λινάρι για να έχει να επεξεργάζεται. Μια νίκη του Τσίπρα το 2019, θα βλάψει κυρίως τον Συριζα, καθώς οι φάτσες αυτές, έδωσαν παλαικομματική προτεραιότητα στο «δώσε και μένα μπάρμπα»  αλλά παρασπονδούν ατυπικά έναντι των δανειστών και αισθάνονται ανίκητοι στην αντιπολίτευση, όπου όντως είναι παιχτούρες.

Μάτια ερμητικά κλειστά

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπαιξε από το 2016, αδέξια και διχαστικά για την παράταξή του. Μας αρέσει-δε μας αρέσει, στηρίχτηκε στον άξονα «στελέχη ΛΑΟΣ με Πολιτική Άνοιξη του Σαμαρά» ενώ δεν αποθάρρυνε, με στακάτες και εμβληματικές κινήσεις, την ανάμιξη της «οικογένειας» στο πολιτικό του μέλλον, δένοντας σφιχτά στην πλάτη το δεξί χέρι της Δεξιάς, αφήνοντας το ζερβί για να νικήσει την εκατόγχειρα Αριστερά. Ακόμη κι αν το παίξει εφεξής Όρμπαν, θα μοιάζει με τον Τσίπρα κεντροαριστερό, δηλαδή φασκελοκουκούλωστα.

Αμφότεροι, έχουν κρατήσει τα λεγόμενα «άκρα» σε κερί που παράγουν οι μέλισσές τους. Αλλά έχει αρχίσει να δουλεύει ενδογενής νόστος. Ο Μητσοτάκης αργά κατάλαβε πως ματαιοπονεί ανάμεσα σε κεντρώους και ο Τσίπρας σύντομα θα απαρνηθεί την μαντέκα και την καράμπογια για να γκριζάρουν οι κρόταφοι του, κάνοντας φιλικό νεύμα προς συντρόφους από τα δεκαπενταμελή και από συνιστώσες που έμειναν άναυλοι και άναυδοι. Αμφότεροι με τα μάτια ερμητικά κλειστά, θα κουρταλήσουν την θύρα της Τρίτης Λύσης. Την βαφτίζω «φάση φουστανέλλας»

Φουστανέλλα

Ένα από τα καλύτερα παραμύθια που αναπαύουν την κεκμηκυία συνείδησή μου, ήταν παιδιόθεν η εικόνα παλαίμαχων φουστανελλάδων, περιπαθώς πεποικιλμένων, κάτι ωσάν τον Κωλέττη πρέσβυ στο Παρίσι, να πηγαίνουν στο Κογκρέσσο και να ζητάνε να γίνουν πολιτεία των ΗΠΑ. Θα ήταν η τελευταία αντίπραξη στον φιλελληνισμό που αποδείχτηκε ΜΚΟ του κερατά, οργανωμένη να τοκίζει υπερβολικά τις συνηγορίες της.

Τώρα, η φουστανέλλα, απαιτεί άπαντες, να πάνε στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, να διογκώσουν τα πάντα, έστω ψευδολογούντες και να ζητήσουν και να λάβουν γενναίο σκόντο της απερίγραπτης τοκογλυφίας στης οποίας τη λούμπα πέσαμε. Διότι τα κέρδη από την τουριστική πελατεία, τα ναρκωτικά, το εμπόριο ελπίδων, η νόμιμη παρανομία των νουνών και των κουμπάρων , οι τεχνητές εξάρσεις του θυμικού, θα αποφέρουν, με την Μύκονο, τη Σαντορίνη, την Κρήτη και μερικά Επτάνησα πίττα στις οφσόρ και στις ελεύθερες ζώνες εμπορίου, θα είναι κέρδη ασυναρτήτως υψηλά. Αν δεν περάσουμε φάση έκνομου γκαγκστερισμού, που θα γίνει νόμιμος μετά από μια γενιά απογόνων, αν δεν δοξαστούμε ως πειρατές, τσιμπολόγοι, λαθρολάγνοι και τα λοιπά, κράτος δε στεριώνει. Διότι η Γραφειοκρατία και η Μόχλευση της δολιότητας, είναι η γυναίκα και οι παρακόρες του πρωτομάστορα που πρέπει να χτιστούν στο νεοελληνικό γεφύρι.

Ο τυφλός φόβος

Ο Καβάφης προτιμούσε τον όρο «ελληνικός», η αφεντιά μου βασίζεται την απόφαση πως είμαστε «ελλαδικοί» και κάτι έχει το νερό που μας έκανε έτσι. Επίσης δεν είμαστε μήτε δίγλωσσοι, μήτε διχονοϊκοί, Δίφωνοι είμαστε, κατά απόλυτη πλειοψηφία, αλλά ακούμε τα πάντα με παράσιτα και μονοφωνικά. Διότι αυτοί που εκλέγονται, κυριαρχούνται από τυφλό φόβο.

Σοβαροφάνεια

Να σημειώσω πως, εάν κάπου με χάνετε στην αοριστία και στον τζούφιο υπαινιγμό, είναι διότι διαβάζετε τώρα ένα πολύ σοβαρόν και μελαγχολικόν άνθρωπο, που σιχαίνεται την σοβαροφάνεια και ξέρει πότε θα πεθάνει – ένα δώρο των ουρανών σε κάποιον που δεν έμαθε μήτε να γράφει, μήτε να ζει.

Ας προσγειωθούμε στο μέλλον

Τι θ΄απογίνουμε λοιπόν, οι ενοικιαστές αυτής της ιστορικότατης λούμπας; Η απάντηση βρίσκεται στην ανάπηρη συνείδησή μας, στην διακυβέρνηση μέσω επαγγελματιών και στην ώρα της ψήφου, όπου οι πολιτικολογούντες αγνοούν την πολιτική και φέρονται με τις παιδικές τους εξατμίσεις.  Αυτός ο κόσμος κυβερνιέται ξεγελώντας τους επίδοξους σωτήρες του. Γι΄αυτό και επιτρέπει κάθε μορφής αταξία και παλαβομάρα κατεβάσει η γκλάβα του. Επί αμέτρητους αιώνες, δουλεύει το μυαλό μας με επικεφαλίδες, μήτε με το 1% της αρχαίας και μεσαιωνικής γραμματολογίας, ενώ όλα μας τα πάθη είναι γραμμένα και εν μέρει λυμένα εκεί. Και τα φαντάσματα αυτών που μάλλιασε η γλώσσα τους να μας κατανοήσουν, είναι σε αιώνια αγωνία που διαβάζουμε επιλεκτικά, επινοώντας κάθε λύση, αντί να στρωθούμε και να την εφαρμόσουμε μηχανικά, έως και αδιάφορα.

Οι εκλογές, έτσι όπως είναι φορεμένες σαν μπερεδάκι ζωγράφου στην Μονμάρτη, δεν πρόκειται να αλλάξουν το παραμικρό. Η εξουσία είναι δοτή, η διακυβέρνηση έχει ανήκεστη βλάβη και τα προσχήματα Δημοκρατίας, τα μόνα διατηρητέα αγαθά.