Δεν καταλαβαίνω, πραγματικά, όσους ενηλίκους καταπλήσσονται από την απολογία Ρουπακιά, και πέφτουν από τα σύννεφα. Πού νομίζουν ότι ζούσανε τόσον καιρό, σε ποιο σύμπαν και σε ποιον ουρανό; Τι καιρό κάνει εκεί;
Ίσως να περίμεναν να βρουν κακούς που βγαίνουν από τις σελίδες του Ντοστογιέφσκι, του Ουγκό, ή από τις ταινίες του Ταραντίνο. Αλλά, ως γνωστόν, η ζωή δεν είναι μυθιστόρημα. Και όπως μας είχε προειδοποιήσει παλιότερα ο Πετεφρής, καμιά φορά το πολύ σινεμά βλάπτει.
Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι όλοι αυτοί οι κατάπληκτοι οπαδοί του Παλαμά και άλλων ρομαντικών ποιητών απλώς υποδύονται τους κατάπληκτους, ώστε να μπορούν μετά να βγάζουν δεκάρικους στα καφενεία και στα σόσιαλ. Είναι κι αυτό συγγνωστό, ως μέρος της ζωής.