1.
Ξεπέρασαν τις διακόσιες δέκα χιλιάδες οι ψηφοφόροι στον πρώτο γύρο της εκλογής για ανάδειξη αρχηγού στο Κέντρο. Δεν μπορώ παρά να παραποιήσω τον Εγγονόπουλο:
«Μιλούσαν μιαν άλλη γλώσσα, την ιδιάζουσα διάλεκτο μιας λησμονημένης τώρα πλέον χώρας, της οποίας και είτανε, άλλωστε, οι μόνοι νοσταλγοί».
Η προσέλευση ξάφνιασε αρκετούς. Η επιλογή Γεννηματά- Ανδρουλάκη, λιγότερους. Η κυβέρνηση πρόλαβε να μουρμουρίσει πως δεν χάθηκε δα κι ο κόσμος «της»: νεοδημοκράτες ψήφισαν κατά συρροή, και άλλα, ακριβή αλλά άσχετα με το γεγονός.
2.
Αυτοί που είχαν ξεθαρρέψει από την, δεκαετίας πλέον, υπερψήφιση του Παπανδρέου Γ. με εκείνο το εκατομμύριο που εξακολουθεί να βρίσκεται στον χώρο της δημιουργικής φαντασίας, δεν έχουν λόγο να επιμένουν στο σύστημα αυτό, που μόνον τάσεις δείχνει και δεν ακριβολογεί.
Η πρωτοπορία και, κατά τις ενδείξεις, τελική επικράτηση της Γεννηματά, στην ουσία ηρεμεί τα πνεύματα. Η ύπαρξη εννέα υποψηφίων, πλασματική, η επιμονή να υπάρξουν, έως κάποιο Συνέδριο, δύο κοινοβουλευτικές ομάδες από αυτούς στην Βουλή «για να μη χαθεί το δικαίωμα διπλού κοινοβουλευτικού ελέγχου», και κυρίως , το τεράστιο, παγωμένο βουνό που παρακάμφθηκε στην διαδικασία και η επιτροπή Αλιβιζάτου πήρε τον παράδρομο, διδάσκουν πως τα όνειρα για ένα Κέντρο που θα απορροφούσε μέρος του Σύριζα και θα έκανε πιο δυσχερή την ακρισία της Νέας Δημοκρατίας παραμένουν όνειρα.
«Παγωμένο βουνό» θεωρώ την σύμπηξη εξ αρχής ενός κόμματος, στο οποίο θα έβρισκαν θέση στην νέα ορειβατική καλύβα οι ενδιαφερόμενοι, χωρίς τα συμπράγκαλα που κουβαλούσαν.
3.
Πόσους Έλληνες θα συναντήσετε τις προσεχείς ημέρες, πρόθυμους να ακολουθήσουν την κυρία Γεννηματά στο καταστατικό Συνέδριο, χωρίς να φοβούνται άμεσες ή μελλοντικές διαρροές; Μάλλον ελάχιστους.
Τώρα, ένα κόμμα που υπήρξε πολυπληθές και του ήφαγε τα τσαούλια ένα άλλο κόμμα, ήδη από την περασμένη δεκαετία, μπορεί να έχει κάποιο μέλλον μόνον από την ευμένεια των ηττημένων. Είναι μια κακή αρχή.
4.
Η ενότητα της κίνησης αυτής, μένει να αποδειχθεί στο μέλλον. Και είναι ένα μέλλον σκοτεινό, καθώς λείπει το μόττο που ενδεχομένως θα άναβε τα αίματα και θα γεννούσε ελπίδες. Πoιο μόττο; Και πάλι ανασκαλεύω τον Εγγονόπουλο, χωρίς παραποιήσεις αυτή τη φορά:
«Θα σου τσακίσω εγώ την νοσταλγία»
